Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην πιο φτωχή και παρακμιακή γειτονιά της πόλης μου. Τηρουμένων των αναλογιών, θα μπορούσε άνετα να χαρακτηριστεί φαβέλα και γκέτο. Η καθημερινότητα ήταν περιπολικά, ναρκωτικά, φασαρίες, πόρνες, νταβατζήδες, και ό,τι άλλο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί wild side.
Το δημοτικό μας λοιπόν, είχε αποκλειστεί τεχνηέντως από κάθε παρέλαση και εθνοσωτήρια εκδήλωση. Και μεγαλώναμε όλα τα παιδιά σε έναν υπέροχο απομονωμένο κόσμο. Ποτέ δεν παρέλασα στο δημοτικό, ποτέ δεν είχα το άγχος να πάρω καλούς βαθμούς, ποτέ δεν άκουσα τους δικούς μου να λένε: “κοίτα να διαβάσεις, να βγεις πρώτη, να κρατήσεις την σημαία”.
Αντίθετα τους άκουγα πάντα να λένε, πως ότι κάνω θα το κάνω για ΜΕΝΑ… αν θέλω να διαβάσω, θα το κάνω για να κάνω καλύτερη την πάρτη μου… κι όταν βελτιώνουμε την πάρτη μας βελτιώνουμε και τον κόσμο. Την ώρα λοιπόν που στα άλλα δημοτικά της πόλης “σφάζονταν” οι γονείς για το ποιο “καμάρι” θα σηκώσει τη σημαία, εγώ έπαιζα ανέμελη με κάθε καρυδιάς καρύδι, και διάβαζα. Γιατί το γούσταρα. Γιατί ένιωθα ότι μου κάνει καλό. Γιατί η αυτοβελτίωση είναι κάτι που το ζητά ο οργανισμός.
Αργότερα στα γυμνασιακά και λυκειακά χρόνια, φυσικά και παρέλασα, φυσικά και συνέχιζα το διάβασμα και τους καλούς βαθμούς, και φυσικά έμαθα ότι οι καλοί γνωστοί (καθηγητές-γονείς-συνάδελφοι) βάζουν τους καλύτερους βαθμούς. Συντεχνιακά και αλληλέγγυα. Και έτσι νοσταλγούσα τα αθώα χρόνια του δημοτικού που έπαιζα ανέμελη με κάθε καρυδιάς καρύδι και διάβαζα, στον υπέροχο απομονωμένο κόσμο μας.
Αργότερα δε στο πανεπιστήμιο, διαπίστωσα το εξής: Ένα μεγάλο ποσοστό σημαιοφόρων δημοτικού, δεν μπορούσε να ανταπεξέλθει στις ακαδημαϊκές πλέον απαιτήσεις. Δεν γνωρίζω τον λόγο. Υποπτεύομαι όμως ότι στο μεγάλο χωριό του university campus, ο καθένας είναι μόνος του με το μυαλό του. Και δεν υπάρχει καμιά σημαία να σηκώσει. Μόνο ιδέες κι αυτές δεν είναι εύκολο φορτίο για όλους.
Ερχόμενη στο σήμερα λοιπόν, και απορώντας που κάποιοι προβάλουν την ιδέα της προόδου και της ανόδου, και ότι ένα παιδί έχει ένα κίνητρο για να διαβάσει όταν του δοθεί η προοπτική να γίνει σημαιοφόρος, και άρα “καλύτερος άνθρωπος”, δυο σκέψεις μου περνάν από το μυαλό:
1) Αντί να φωνάζετε και να διαμαρτύρεστε για μια εκπαίδευση που χαντακώνει τα παιδικά μυαλά, που όσο πάει αυτοματοποιεί την σκέψη και σε λίγο δεν θα μπορούν να κρίνουν και να αποφασίζουν μόνα τους αν θέλουν παγωτό βανίλια ή σοκολάτα, μου χτυπιέστε για το πλασματικό δεκάρι που θα οδηγεί τα παιδιά στην 15λεπτη δόξα, σηκώνοντας σημαίες ελληνικές made in China, και χαιρετώντας αχρείους και σάπιους “επισήμους”.
2) Θα θυμάμαι πάντα έναν υπέροχο καθηγητή Ιστορίας στη Γ’ Λυκείου, (που έχω την τύχη να τον έχω και φίλο στο fb), που όταν τον ρώτησαν οι μαθητές τι θα γίνει με τους βαθμούς, αυτός χτύπησε το χέρι στον πίνακα και είπε: “Αφήστε ρε τους βαθμούς, ΑΝΘΡΩΠΟΙ να γίνετε!”
Κύριε Θεόφιλε Αναστασίου, τον ήχο από το χτύπημα ακόμα τον θυμάμαι, ακόμα τον ακούω όταν καλούμαι να κρίνω καταστάσεις, κι ακόμα δεν σας είπα το “ευχαριστώ”, για το πόσο καλό μου ’κανε, όλο αυτόν τον καιρό, που αναγκάζομαι να σηκώνω “σημαίες” και “λάβαρα” της ζωής.
Όλους εσάς λοιπόν, που “βγάλατε” μετά από τόσο κόπο, τα αλβανάκια και γενικώς τα “ξενάκια” από την πρώτη γραμμή φωτογράφισης, σας στέλνω τους χαιρετισμούς μου. Χαίρομαι που μεγάλωσα στον υπέροχο απομονωμένο κόσμο μου, γιατί άνοιξε το μυαλό και η καρδιά μου. Εσάς μάλλον έχει μείνει ακόμα σε μια μίζερη σχολική αίθουσα. Η ζωή έχει πολλές “σημαίες” να σηκώσουμε και για πράγματα που θα μας κάνουν πολύ πιο περήφανους. Κι όσο για το κοντάρια; Από αυτά πολλά και σε διάφορα μεγέθη…
Αυτά από μένα. Ένα παιδί που δεν παρέλασε ποτέ στο δημοτικό.
Τρίκαλα 2 Αυγούστου 2017
