Ο όρος «συναισθηματική νοημοσύνη» αναφέρεται στην ικανότητα αναγνώρισης, κατανόησης αλλά και του αποτελεσματικού χειρισμού των συναισθημάτων που καθημερινά βιώνουμε ως άνθρωποι. Η ποιότητά μας, όμως, προκύπτει από έναν άλλο ορισμό˙ αυτόν της «ενσυναίσθησης», δηλαδή το να αισθανθούμε και να αντιληφθούμε αν μπορούμε να νοιαστούμε για τα συναισθήματα των άλλων, των συνανθρώπων μας!
Οι συναισθηματικές ανάγκες του ανθρώπου είναι το ίδιο σημαντικές με όλες τις άλλες ανάγκες του και η μη ικανοποίησή τους μπορεί να έχει πολλές και σοβαρές συνέπειες, άσχημες και καθηλωτικές για την αναπτυξιακή πρόοδο και πνευματική υγεία και του ίδιου, αλλά και του περιβάλλοντος μέσα στο οποίο ζει και υπάρχει.
Όλες οι σχετικές μέχρι σήμερα μελέτες και έρευνες πάνω σε αυτή τη θεματική καταλήγουν όλες στα ίδια συμπεράσματα που συνοψίζονται στη χαρακτηριστική φράση: Τα συναισθήματα είναι για τον άνθρωπο ό,τι είναι και ο ήλιος για τα φυτά!
Αν θελήσουμε να δώσουμε μια πιο σαφή περιγραφή για τα συναισθήματα μπορούμε να αναφέρουμε ότι αυτά είναι η συνολική πληροφορία που έχουμε για τον βαθμό προσαρμογής μας με το περιβάλλον!
Η αμέσως επόμενη αναφορά που έρχεται στις σκέψεις των περισσότερων από εμάς είναι η διαδεδομένη και εύκολα αντιληπτή δυσκολία πολλών συνανθρώπων μας να εκφραστούν συναισθηματικά, αλλά και όταν το κάνουν αυτό, γίνεται υπό το φόβο του κακόβολου σχολιασμού και του μαθημένου αποσυναισθηματισμού -λες και κάνουν κάτι κακό όταν διατυπώνουν πιο ανοιχτά κάτι που αισθάνονται- που συνόδευε τον εαυτό τους, επειδή τους είχε επιβληθεί σαν θέσφατο, ότι είναι κατώτερη πράξη το να είσαι αυτοαναφορικός με τα συναισθήματά σου.
Είμαι από αυτούς που υποστηρίζουν ότι η απουσία βίωσης και έκφρασης συναισθημάτων, θετικών και αρνητικών, στην καθημερινή ζωή αποτελεί τη μοναδική μορφή αναπηρίας. Η ενδοσκοπική ανυπαρξία, η αδράνεια και η παντελής απουσία αντίδρασης περιγράφουν περισσότερο ένα αποκρουστικά ουδέτερο και νοητικά καθηλωμένο ον, παρά έναν άνθρωπο που ζει, κινείται και αλληλεπιδρά σ’ ένα περιβάλλον που συνεχώς σε προκαλεί να αντιδράσεις, να συμφιλιωθείς, να συμφωνήσεις και εν τέλει να συνδιαλαγείς και να αλληλεπιδράσεις μαζί του!
Το να είναι κανείς άβουλος και άοσμος συναισθηματικά είναι κάτι που τρομάζει και ταυτόχρονα λυπεί, μιας και απαντιέται σε πλήθος συνανθρώπων μας.
Για τις ευεργεσίες και τις ζωογόνες επιπτώσεις των συναισθημάτων στον άνθρωπο μπορεί, εκτός από τον ίδιο, να αποφανθεί και ολόκληρη η φύση που υπάρχει γύρω μας και που «συναισθηματίζει» τον εαυτό της μέσα από τα απίθανα χρώματά της, τα περίεργα σχήματα των δέντρων και των πουλιών της, τους ήχους των νερών της και την πολυποίκιλη ύπαρξη όλων των ζωντανών που φιλοξενεί!
Ας έχουμε υπόψιν μας ότι όλα ξεκινούν και κατακτούν ορθή και έγκυρη μορφή μέσα μας. Η επίγνωση, η ενσυναίσθηση, η αναγνώριση και η κατανόηση των συναισθημάτων του διπλανού μας, συνάμα με τη δική μας αυτογνωσία και την ταυτόχρονη συνδιαλλαγή και ζύμωση των συναισθημάτων μέσα μας, αποτελούν τη βάση και την ωρίμανση για την εγγύτητα στις ψυχές των ανθρώπων σε ένα χωροχρόνο, αυτόν της Ελλάδας του 2017, που καθιστά τα παραπάνω πιο απαραίτητα από ποτέ.
Προφανώς η αντιληπτικότητα στα συναισθήματα μοιάζει σαν την ύψιστη μορφή ευφυΐας σήμερα, μιας και η στυγνή ατομικότητα και η αυστηρή πλην ανούσια ιδιωτεία, ήταν σαφέστατα πρόδρομοι παράγοντες, εξαιτίας των οποίων οι κοινωνίες μας ξέπεσαν ηθικά και πολιτισμικά και κατόπιν οικονομικά!
Το να κατανοείς και να συμπάσχεις με τα συναισθήματα του συνανθρώπου σου σε κάνει αναμφισβήτητα καλύτερο άνθρωπο και σου δίνει τη δυνατότητα και την ευκαιρία να δραπετεύεις από το μίζερο τρόπο ζωής και της άχαρης ιδιώτευσης αποφεύγοντας τον αυτιστικό τρόπο ζωής των μεγαλουπόλεων, κατακτώντας τον τίτλο του αλληλέγγυου και ενεργού πολίτη.
Εμείς οι άνθρωποι, με τις θετικές και τις αρνητικές μας πλευρές, θέλουμε να ενισχύουμε την ανταλλαγή των συναισθημάτων με τους διπλανούς μας, να επιδιώκουμε την κατανόηση αυτών και, όταν δυσκολευόμαστε με κάποια από αυτά, να προσπαθούμε να καταλάβουμε και να συναισθανθούμε τις δυσκολίες και τις λύπες των άλλων αλλά και να χαρούμε με τις χαρές τους.
