Απόκριες. Ας μασκαρευτούμε λοιπόν. Τέτοια ζωή δε θέλουμε; Ετούτο δεν ποθούμε περισσότερο; Ας το κάνουμε χωρίς ενοχές. Οι μέρες μας δίνουν το άλλοθι που ψάχνουμε. Τέρμα οι καμένες μάσκες. Τις φοράμε πια και τις προστατεύουμε σαν αληθινά πρόσωπα, σαν αληθινά χαμόγελα, σαν αληθινές ευτυχίες.
Ας μασκαρευτούμε Έλληνες. Απόγονοι Μινωϊτών, Μυκηναίων, Ιώνων, Δωριέων, Αιολών, Περσών, Ρωμαίων, πειρατών, Αββάρων, Βαρβάρων, Οθωμανών, Αρβανιτών, Ενετών, Φράγκων, μα πάντα καθαρόαιμων Ελλήνων. Ας μασκαρέψουμε στην τυχαιότητα της γεωγραφικής γεννήσεώς μας, ένα βασιλικό αμόλυντο αίμα ενός ένδοξου παρελθόντος. Κατ’ αντιπαράθεση πάντα, ε; Δεν έχεις ανάγκη του χτες τους κομπασμούς όταν σήμερα λάμπεις. Τους έχεις όταν είσαι στα σκοτάδια και στη βρώμα, όταν το παρόν σου χαίνει βλακεία και οι λεπτοδείκτες σου μαγκώνουν απ’ την αμορφωσιά και την αναξιοπρέπεια.
Ας μασκαρευτούμε Νόμπελ. Το ‘χει πάρει όμως κι ο Κίσσινγκερ κι η Ευρωπαϊκή Ένωση, οπότε γιατί όχι κι εμείς; Και να γράψουμε κι έναν καλό λόγο να εκφωνήσουμε. Μπορούμε αυτό να το αναθέσουμε στον δήμαρχο της Κω, στον μητροπολίτη Άνθιμο, στην αντιδήμαρχο Ηρακλείου, στους εμπρηστές των Γιαννιτσών, σε εκείνους που όργωσαν το χωράφι που θα στηνόταν η δομή φιλοξενίας στην Πέλλα, στους αγανακτισμένους πέριξ της Βικτώριας, στους καταστηματάρχες των 8 ευρώ το κατούρημα, στους ταξιτζήδες του λιμανιού του Πειραιά, στους μπάτσους που εκτελούν εντολές δέρνοντας γονείς μπροστά στα παιδιά τους, στους “δεν είμαι ρατσιστής αλλά…”, στον Καμμένο που έφερε το ΝΑΤΟ, στον Σαμαρά που καμάρωνε και στον Τσίπρα που διατηρεί τον φράχτη στον Έβρο. Να βάλουμε τα καλά μας και να πάμε στην απονομή και να φαινόμαστε ψηλοί, ψηλότεροι απ’ όλους. Και κάτω απ’ τη μάσκα μας να ξέρουμε ότι το μπόι μας το έχουμε πάρει πατώντας στον μόχθο, τη δουλειά, την αυταπάρνηση, την άδολη, ανόθευτη αγάπη των αλληλέγγυων για τον άνθρωπο.
Ας μασκαρευτούμε αριστερά. Ετούτο είναι εύκολο. Είχαμε στη ντουλάπα κάτι παλιές τέτοιες στολές. Ας βάλουμε μία και ας κάνουμε πως δεν ξανασυστήνουμε τη ΔΙΑΣ σε ΟΜΙΚΡΟΝ, πως δεν προάγουμε τους Δαρείους, πως δεν ραντίζουμε αναρχικούς, αγρότες, συνταξιούχους με ό,τι χημικό τους ράντιζαν κι οι προηγούμενοι. Έχει και ιδιότητα αναστολής μνήμης αυτή η στολή. Τη φοράμε και κάνουμε πως δε θυμόμαστε Πανούσηδες και Πάκηδες, πως δε θυμόμαστε βορά τους συντρόφους μας στα φίλια της αρχηγικής ομάδας έντυπα, πως δε θυμόμαστε την προδοσία του ΟΧΙ, την ενθρόνιση του ΝΑΙ. Ταιριάζει τέλεια στο νέο μας κορμί. Τονίζει τη μύτη μας που έχει σηκωθεί ψηλά, κρύβει την κοιλιά μας που μεγαλώνει, έχει μεγάλες τσέπες -αχρείαστες να είναι- και αυτό το χαμόγελο που μένει παγωμένο εκεί, ακόμη κι αν μπροστά μας βολτάρουν τραγωδίες… αυτό το χαμόγελο, το χαμόγελο της νέας μασκαρεμένης αριστεράς.
Ας μασκαρευτούμε ότι δε συμβαίνει τίποτα. Χαμός από πωλήσεις θα γίνει με αυτή τη στολή. Πρέπει να βιαστούμε να την προμηθευτούμε γιατί αν αργήσουμε και τη χάσουμε μπορεί και να πάρουμε χαμπάρι σε τι σκατόκοσμο είμαστε και τι σκατοζωή έχουμε χτίσει. Ας μασκαρευτούμε ηθελημένη τύφλα λοιπόν. Ας κλείσουμε διακοπές και φέτος σε μαγευτικές παραλίες, ας κολυμπήσουμε σε νερά που κουβαλάνε πάνω τους πόνο και ματωμένες ψυχές και κάτω τους θάνατο και παγιδευμένες ψυχές. Ας βγάλουμε σποτάκι στον ΕΟΤ να ‘ρθουν κι άλλοι να ζήσουν το μύθο τους εδώ. Ας το εκμεταλλευτούμε, τι νόμπελ είμαστε εξάλλου; Μετά τον αγροτουρισμό ας πατεντάρουμε τον εθελοντοτουρισμό, με αστερίσκο όμως: μην είστε και πολύ φανατικοί με τη διάσωση, σας φυλακίζουμε και σας δικάζουμε, ρωτήστε και τους Ισπανούς εθελοντές στη Μυτιλήνη! Ας τα δώσουμε όλα σε αυτό το άρμα. Θα είναι ο βασιλιάς καρνάβαλός μας. Ας αναχωρήσουμε από άλλες πύλες στον Πειραιά, ας μείνουμε στο “κατάστρωμα μόνο για Έλληνες” στο καράβι, ας κάνουμε ελεύθερο στο Πήλιο ή στο Ιόνιο, εκεί δε φτάνουν οι βάρκες απ’ την Ανατολή. Ας τη φορέσουμε όλοι αυτή τη μάσκα. Δε συμβαίνει τίποτα. ΤΙΠΟΤΑ ΣΑΣ ΛΕΩ. Η ζωή μας είναι όπως και πριν. Είμαστε ευτυχισμένοι. Πέμπτη βράδυ είναι εξάλλου τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές. Σε λίγο κληρώνει και το τζόκερ. Πού ξέρετε; Αύριο μπορεί πρώτος να την αγοράσω εγώ και να τη φορέσω!
Υγ. Έχει και πιο προσωπική στολή. Ας μασκαρευτούμε έρωτα κι ας μασκαρευτούμε αδιαφορία. Ας τρελαθούμε με τα πουλέν των καινούριων μας ημερών, ας χορέψουμε σαν μυγάκια στη λάμπα του ενθουσιασμού μιας άλλης ζωής, ας παραβλέψουμε εμφάνιση, σωματικό ταίριασμα, λεκτική αδυναμία άφταστων νοητικών κουμπωμάτων. Δεν μας νοιάζει. Αυτό θέλουμε τώρα. Τίποτα άλλο. Απόψε δεν καίμε τη μάσκα που φοράμε. Απόψε την κρατάμε καλά και της δίνουμε χρόνο να γίνει το πρόσωπό μας. Να ξεχάσουμε το από κάτω. Κι ας το αναιρούμε τις νύχτες. Αυτές δεν πιάνονται. Ούτε τα φιλιά που κρατάνε δυο αιώνες πιάνονται.
