Διάβασα στις στήλες της ηλεκτρονική σας εφημερίδος ότι επιχειρείται από ομάδα επιστημόνων η ανάπλαση του προσώπου μιας δεκαοκτάχρονης κοπέλας που κατοικούσε σε σπήλαιο της Θεόπετρας, πριν από 9.000 χρόνια, στην μεσολιθική περίοδο, και στην οποία εδόθη το όνομα «ΑΥΓΗ».
Είναι το δεύτερο εγχείρημα ανάπλασης μετά από εκείνο της «Μύρτιδος» μιας ατυχούς Αθηναίας νεανίδος, που πέθανε κατά την διάρκεια του μεγάλου λοιμού στην Αθήνα το 431 π.χ., και στην οποία εδόθη το όνομα «Μύρτις».
Ήθελα να εκφράσω μερικές σκέψεις και επισημάνσεις σχετικά με την μέθοδο της ανάπλασης προσώπου, Εστιάζω τις παρατηρήσεις μου στο κατά πόσο προσεγγιστικό και αντιπροσωπευτικό θα μπορούσε να χαρακτηριστεί το τελικό αποτέλεσμα, στην διάσταση τουλάχιστον που παρουσιάζεται από τους δημιουργούς του ως γεγονός το οποίο έκανε την παγκόσμια κοινή γνώμη κοινωνό ενός μοναδικού επιτεύγματος. Επί του θέματος έχουν γίνει πολλές εκθέσεις, διαλέξεις, προβολές, ημερίδες κλπ.
Να τονίσω ότι η ανάπλαση μορφών δεν είναι κάτι καινούργιο και πρωτόγνωρο διότι έχουμε πάρα πολλές παρόμοιες προσεγγίσεις για την εικονική απόδοση ιστορικών προσώπων, αρχανθρώπων και άλλων ευρημάτων όπως μούμιες, καλώς διατηρημένα κρανία κ.λ.π.
Η ψηφιακή ανάπλαση της 18χρονης Αυγής |
Σε κάθε περίπτωση, η μέθοδος που ακολουθείται είναι διαφορετική αλλά το βέβαιον είναι ότι, το τελικό αποτέλεσμα είναι παντελώς αυθαίρετο και ποτέ δεν είναι σε θέση να αποδώσει την πραγματική φυσιογνωμία και το αρχικό φυσικό πρωτότυπο.
Το οποιοδήποτε τελικό αποτέλεσμα μπορεί να βασίζεται μεν σε παραδοχές, αλλά σίγουρα είναι προϊόν περισσότερο εικαστικής δημιουργίας και διέπεται από μία καθαρώς υποκειμενική απόδοση.
Τούτο γίνεται ιδιαιτέρως αντιληπτό με την χρήση των τελευταίων εξελιγμένων ειδικών λογισμικών στον τομέα αυτόν, όταν στην παραμικρή αλλαγή μιάς οποιασδήποτε παραμέτρου των δεδομένων του προγράμματος έχουμε κάθε φορά ένα τελείως διαφορετικό αποτέλεσμα.
Αναφερόμενος στην περίπτωση της «Μύρτιδος» η τεχνική που χρησιμοποιήθηκε για την ανάπλαση του προσώπου, βασίζεται στη μέθοδο της χρήσεως δεικτών ή καρφίδων που στερεώνονται σε καίρια σημεία του κρανίου και τα οποία λειτουργούν ως οδηγοί για το σκάλισμα των ιστών και μυών πάνω στο εύπλαστο γλυπτικό υπόστρωμα (πυλός κλπ). Μία μέθοδος <hard> η οποία περιορίζει την ευπλασία του μοντέλου και την δυνατότητα πολλαπλών εναλλακτικών επιλογών.
Επειδή ως Αρχιτέκτων Μηχανικός και Εικαστικός, χρόνια ασχολούμαι με την κατατομή του ελληνικού προσώπου, θα ήθελα να τονίσω, ότι είναι εμφανής η αστοχία του τελικού αποτελέσματος. Σε καμία περίπτωση το κακάσχημο αυτό πρόσωπο δεν θα μπορούσε να αντιστοιχεί σε ένα τυχαίο δείγμα δεκαπεντάχρονης (περίπου +,-) νεανίδας της αρχαίας Αθήνας. Κανένα στοιχείο της κατατομής δεν ανταποκρίνεται στον μέσο όρο των ανθρωπομετρικών δεδομένων που χαρακτηρίζουν την μορφολογία, τις αναλογίες και τις ογκομετρικές παραμέτρους ενός τυχαίου δείγματος ελληνικής κεφαλής (ώτα, κόμη, μέτωπο, στόμα, χείλια).
Τίποτα δεν παραπέμπει σε Ελληνικό πρόσωπο. Η όλη προσπάθεια – στην οποία έχει δοθεί μία διάσταση υπερβολής- μπορεί να χαρακτηριστεί απλώς ως ένα ενδιαφέρον ερευνητικό διεπιστημονικό πείραμα και τίποτε περισσότερο.
Η ίδια μέθοδος θα ακολουθηθεί και για την ανάπλαση του προσώπου της «ΑΥΓΗΣ», η οποία τονίζω ότι είναι παντελώς αυθαίρετη, ανακριβής και σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσε να αποτελέσει κάποια σοβαρή επιστημονική προσέγγιση ή τεκμηρίωση.
ΘΩΜΑΣ ΔΑΣΚΑΛΟΥ
ΑΡΧΙΤΕΚΤΩΝ ΤΡΙΚΑΛΑ
