Ελπίζω όσοι μιλήσουν αυτές τις μέρες για τους ήρωες του Αλβανικού μετώπου να θυμηθούν να μιλήσουν και για τους ανάπηρους του.
Αυτούς που κατέβηκαν με ένα ποδάρι απ τα αλβανικά βουνά στις πόλεις.Αυτούς που πέθαιναν αβοήθητοι στα πεζοδρόμια απ τη πείνα.
Αυτούς,τέλος,που το Νοέμβρη του 43 μάζεψαν οι ταγματασφαλίτες σε ένα πογκρόμ,άγνωστο σε πολλούς,απ τα νοσοκομεία.
15 χιλιάδες ανάπηρους που συμμετείχαν στην Αντίσταση, τους φόρτωσαν άρον άρον σε αυτοκίνητα και τους παρέδωσαν στους Γερμανούς, στις φυλακές Χαϊδαρίου και Χατζηκώστα ώστε πολλοί απ αυτούς να εκτελεστούν αργότερα.
Κάτι έγραψε κι ο Σεφέρης γι αυτούς
“Να μιλήσω για ήρωες να μιλήσω για ήρωες: ο Μιχάληςπου έσερνε το ποδάρι του μες στη συσκοτισμένη πολιτεία,ούρλιαζε ψηλαφώντας τον πόνο μας∙
«Στα σκοτεινά πηγαίνουμε στα σκοτεινά προχωρούμε…»Οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά.
Σοφία Λαμπίκη
