Χθες το απόγευμα βρέθηκα για μια δουλειά στα γραφεία τοπικής δευτεριάτικης εφημερίδας. Στο χώρο που ήμουν (σε ισόγειο που το παράθυρο βλέπει στο δρόμο) κάποιος περαστικός μου απευθύνει το λόγο με σπαστά ελληνικά, ζητώντας μου δουλειά γιατί δεν έχει να φάει.
Ισχυρίστηκε ότι είναι Πολωνός (δεν έμοιαζε για Πολωνός) αλλά τι σημασία έχει, ο άνθρωπος πεινούσε. Τον κάλεσα να έρθει μέσα και απευθύνθηκα στον εκδότη, του παρήγγειλε σουβλάκια και μίλησε με υπεύθυνους των δομών αλληλεγγύης για να μπορέσει κάπου να κοιμηθεί και να βρει φαγητό τις επόμενες μέρες.
Μετανάστες, πρόσφυγες, οικονομικοί μετανάστες, έλληνες, σύριοι, οθωμανοί, χριστιανοί… άνθρωποι που υποφέρουν, πεινάνε και δεν έχουν που να κοιμηθούν.
Η λύση δεν είναι, όπως προτείνουν ορισμένοι (ευτυχώς λίγοι ακόμη, τουλάχιστον στα Τρίκαλα), να σκορπίσουμε το μίσος, να αναπτύξουμε όλα τα φοβικά μας σύνδρομα (θα μας βιάσουν, θα μας κλέψουν, θα μας σκοτώσουν).
Η λύση είναι να τους βοηθήσουμε όσο μπορούμε και όπως μπορούμε…
Δ.Σ.
