Σαν σήμερα πριν 104 χρόνια, 60 χιλιόμετρα βόρεια του Παρισιού στο δάσος της Κομπιέν σε ένα βαγόνι τραίνου, όπου είχε εγκατεστημένο το στρατηγείο του ο Γάλλος στρατάρχης Φερντινάν Φος, στις 6 παρά τέταρτο το πρωί, υπογράφτηκε η ανακωχή του πρώτου μεγάλου πολέμου της ανθρώπινης ιστορίας που αργότερα ονομάστηκε Α Παγκόσμιος πόλεμος.
Τη μέρα εκείνη η ανθρωπότητα ένοιωσε μεγάλη ανακούφιση και οι υπογράφοντες όρισαν με σκοπό την ευκολία της μνημόνευσης της ειρηνικής εκείνης επετείου ως ώρα επίσημης ανακωχής την 11 ώρα της
ωραίας εκείνης ημέρας. Δηλαδή την 11 η ώρα της 11 ης ημέρας του 11 ου μηνός.
Αν και ορίστηκε έτσι προς διαρκή υπενθύμιση, ξεχάστηκε σχεδόν αμέσως μετά τις υπογραφές των αντιπάλων μερών.
Τα 18 εκατομμύρια των νεκρών και οι ανυπολόγιστες υλικές καταστροφές και τα άλλα δεινά του πολέμου δεν συνέτισαν ούτε συγκίνησαν τους μετέπειτα ηγέτες της Ευρώπης αλλά ούτε συγκινούν και
τους ηγέτες του ταραγμένου κόσμου των ημερών μας ο οποίος μοιάζει με βόμβα που είναι έτοιμη να εκραγεί.
Αντί λοιπόν η επέτειος αυτή να υιοθετηθεί ως ημέρα παγκόσμιας ειρήνης και να γιορτάζεται με εκδηλώσεις αντιπολεμικού χαρακτήρα καθώς το φαντάζονταν οι ίδιοι οι στρατοκράτες που την υπέγραψαν και που γεύτηκαν στα πεδία των μαχών τα δεινά του πολέμου, ξεχάστηκε εντελώς.
Παραθέτω μια σύντομη περιγραφή των εν λόγω δεινών καθώς και τον τρόπο σκέψης των απλών στρατιωτών καθώς αυτή παρουσιάζεται μέσω των αντιπολεμικών ποιημάτων, ένα τέτοιο είναι η “Προσευχή πριν από τη μάχη” του Άλφρεντ Λιχτενσταϊν που πέθανε στο δεύτερο έτος του
πολέμου.
Η προσευχή πριν από τη μάχη
( Άλφρεντ Λιχτενσταϊν)
Φύλαγε με θεέ μου από τα δεινά
Πατέρα, Υιέ και Άγιο Πνεύμα.
Κάνε να μη με χτυπήσουν εκρηκτικά
Κάνε οι εχθροί μας, οι μπάσταρδοι
Ποτέ να μη με πιάσουν ή να με πυροβολήσουν
Κάνε να μην πεθάνω μέσα στην εξαθλίωση
Για την πολυαγαπημένη γη των προγόνων μας.
Άκου, θέλω να ζήσω πολύ ακόμα.
Να αρμέξω τις αγελάδες μου και να πηδήξω τις φιλενάδες μου
Και να σπάσω στο ξύλο αυτόν το σιχαμερό το Γιόζεφ.
Να έχω περισσότερες ευκαιρίες να μεθύσω
Μέχρι να με βρει ένας μακάριος θάνατος.
Άκου, θα πω ψαλμούς από τα βάθη της καρδιάς μου
Και θα λέω τις προσευχές μου εφτά φορές τη μέρα,
Αν εσύ, Θεέ, με την ευγενή σου γενναιοδωρία
Προτιμήσεις να σκοτώσεις το σύντροφο μου, ας πούμε τον Χούμπερ
Η τον Μάγιερ κι εμένα να μου τη χαρίσεις.
Αν όμως πρέπει να τη φάω
Κάνε να μην τραυματιστώ βαριά
Στείλε μου μονάχα μια μικρή πληγή στο πόδι
Ή ένα σχισιματάκι στον πήχη
Για να γυρίσω σπίτι σαν ήρωας
Που έχει να διηγηθεί μια ιστορία.
Μερικά χρόνια αργότερα το 1920 στο Realities of War ο Φίλιπ Γκίμπς
σημειώνει χαρακτηριστικά για εκείνο τον πρώτο τρομακτικό πόλεμο «
…μια κατακρεούργηση της ανθρώπινης σάρκας » ….και συνεχίζει «…μια
τερατώδης σφαγή ανθρώπων που προσεύχονταν στο ίδιο θεό, αγαπούσαν
τις ίδιες χαρές της ζωής και δεν μισούσαν ο ένας τον άλλο, το μίσος το
υποδαύλιζαν οι κυβερνήτες και οι φιλόσοφοι των μέσω των
εφημερίδων…»
Τελικά ποιος είναι αυτός που βάζει το μίσος στη σκέψη των ηγετών, και
των φιλοσόφων του κόσμου μας; Ποιος είναι αυτός που κινεί τα νήματα
των πολεμικών συγκρούσεων και της ανθρωποσφαγής;
Μιας και ο ποιητής Άλφρεντ Λιχτενσταϊν εκφράζει τις επιθυμίες του μέσω
ψαλμών θα παραθέσω ένα απόσπασμα από τον 37 ο ψαλμό του Δαυίδ τα
εδάφια 10 & 11. Εκεί αναφέρει « Λίγο ακόμη και οι πονηροί δεν θα
υπάρχουν πια, θα κοιτάξεις εκεί που βρίσκονταν και εκείνοι δεν θα
υπάρχουν. Οι πράοι όμως θα γίνουν κάτοχοι της γης και θα βρίσκουν
εξαιρετική ευχαρίστηση στη αφθονία της ειρήνης.
Μήπως τελικά για θα έρθει στον κόσμο μας η πολυπόθητη και η εν
αφθονία παγκόσμια ειρήνη, πρέπει να εξαλειφθεί ο πονηρός και το
πνεύμα του;
Παναγιώτης Βλάχος
Οικονομολόγος Περιβαλλοντολόγος
Συγγραφέας
