Ακόμα κι αν τώρα που το απόστημα σπάει, ενοχλεί φουλ η αναδυόμενη μπόχα. Ας βγουν όλα στη φορα, να τα ξεκαθαρίσουμε μια και καλή από τώρα και για το μέλλον. Να δούμε τα αληθινά πρόσωπα όλων, ηθοποιών, σκηνοθετών, καλλιτεχνών αλλα και των θεατών των ίδιων εν ανάγκη.
Να αποκαθηλωθουν τα κάθε λογής είδωλα, να βγούμε από την τσιχλόφουσκα των ψευδαισθήσεων. Θα μου πεις: σιγά μην τους μάθεις όλους, εδώ δεν ξέρεις τον εαυτό σου τον ίδιο, ρε φίλε, θα ξέρεις τον άλλο που τον είδες σε μερικές σειρές και κανα δυο παραστάσεις; Δεν πειράζει, έστω κι έτσι.
Σπάσε, σπάσε θα καθαρίσει κι άλλο το ταλαιπωρημένο όπως φαίνεται πρόσωπο τής Τέχνης από όλη αυτήν την «ακμή» και παρακμή. Ναι, να αποκαθηλωθουν τα είδωλα, τα θεόρατα ονόματα, μιας κι η αληθεια είναι ότι ο όρος «πνευματικός άνθρωπος» είναι ασήκωτος τελικά.
Από τότε που έκλεισαν τα θέατρα κι οι κινηματογράφοι, η «πνευματικότητα» περιορίστηκε κατά κύριο λόγο στην τήρηση των υγειονομικών μέτρων και το πιπίλισμα τής ατομικής ευθύνης. Αυτά μας είπαν τα «είδωλα» κατά βάση όλους αυτούς τους μήνες. Μέτρα, μάσκες, πρόστιμα, παλαμάκια.
Γίνανε χειροκροτητές κι οι άλλοτε χειροκροτούμενοι. Αντί να πουν καμία κουβέντα για τη φτώχεια που προκαλεί η κυβερνητική σπέκουλα, αντί να ξεσκίσουν με τον ιδιαίτερο τάχα λόγο τους κάθε περιστατικό Ικαριας, τίποτα. Και τώρα τι έμεινε στο σανίδι;
Ένα θέαμα βγαλμένο από τα Ματια Ερμητικά Κλειστά, από τη Γιορτή του Βιντεμπεργκ, ίσως κι από τσόντα β κατηγοριας για τόσους πνευματικούς ανθρώπους μαζεμένους. Είδωλα του κωλου!
Που φυσικά τώρα βγαίνουν διάφοροι και μιλάνε για «ανθρωποφαγία» την ώρα που οι ίδιοι αυτοί δαγκώσανε τις ψυχές και τα όνειρα όλων αυτών των ανθρώπων που βρήκαν τώρα το θάρρος να κοιτάξουν στα ματια το κτήνος. Ναι μωρέ σου λέω, στο διάολο τα είδωλα, βαρέθηκα να νιώθω ότι είμαι εδώ για να συλλέγω αυτόγραφα.
Προτιμω τελικά τους αφανείς, τους Λιαντίνηδες αυτού του τόπου, τους «αλλόκοτους», τους «αντισυστημικούς», τους «παρείσακτους», τους «άδοξους ποιητές των αιώνων», όπως λέει κι ο Καρυωτάκης.
Χορτάσαμε συστημικές περσόνες που τη μια επαίρονται για το μονόλογο και την άλλη διαφημίζουν την Digea για να πουν ότι «η τέχνη θέλει θυσίες» μπλα μπλα μπλα.
Προτιμώ την κάθε Γώγου σε αυτόν τον τόπο, κι ας έριχνε και μερικές βλαστήμιες ανάμεσα στα βιωματικά της ποιητικά κρεσέντα, στα ίσια μωρέ και χωρίς τάχα και προσχηματική διανόηση.
Δείτε πριν 10 ημέρες την εκπομπή Ενώπιος Ενωπίω με τον Φιλιππιδη και την αγιογραφία του από τον Χατζηνικολαου (αλλα κι από τον Κιμούλη, τι αρχαία τραγική ειρωνεία, ατιμουτσικα).
Αν πρώτα έσκασε η οικονομική φούσκα σε αυτόν τον τόπο, τώρα ήρθε η ώρα για την πιο σημαντική: την πνευματική. Βλέπω την Κοραλία Καραντη ας πούμε κι όσα λέει απόψε και μου έρχεται να ζητήσω συγγνώμη από τον Σεφερλή ρε φίλε!
Να του πω είσαι λάθος αλλα είσαι αυτός, έτσι, όχι δήθεν, όχι σαν την ακριβή κολόνια πάνω στα σκατα, που λέγαμε και τις προάλλες.
Καλύτερα έτσι.
Με κλάματα, με εξωτερίκευση του σκότους που όλο γιγαντωνόταν εντός μας, με αυτοκάθαρση, με αυτοκριτική, με συζήτηση, με κατεδάφιση αν χρειαστεί όλου αυτού του επίπλαστου κόσμου. Μια η φθορά, πολλαπλή η αναγέννησή μας.
Καλύτερα έτσι, μωρέ. Χαίρετε.
Τα κακώς κείμενα
Το απόστημα δεν είναι τόσο εύκολο να σπάσει.
Γιατί στον καλλιτεχνικό χώρο ΟΛΟΙ γνώριζαν τι συνέβαινε. Κάποιοι ηθοποιοί ίσως δέχτηκαν να συμμετάσχουν και κέρδισαν, κάποιοι άλλοι αρνήθηκαν και έχασαν την καριερα που πιθανώς θα μπορούσαν να κάνουν.
Το τραγικό είναι οτι αποκαλύπτεται πως το προβλημα ήταν γνωστό σε όλους. Κάποιοι έκαναν ότι δεν βλέπουν κάποιοι το στρογγύλευαν υιοθετώντας την αριστερίλα και ελευθεριότητα στις σεξουαλικές σχέσεις που επικρατούν στον καλλιτεχνικό χώρο.
Όλοι αυτοί είναι συνένοχοι για το κάθε νεαρό παιδί που είχε όνειρα αλλά δεν γνώριζε και τελικά κακοποιήθηκε .