Του Ηλία Μιχαλάκη*
Γεννημένος το 2000. Μεγαλωμένος μέσα στη μεγάλη οικονομική κρίση που κράτησε 10 χρόνια. Πολλές φορές κιόλας αναρωτιέμαι κι αν τελείωσε ποτέ.
Κάθε φορά που κυκλοφορώ και παρατηρώ τους ανθρώπους γύρω µου, το πως συναναστρέφονται, πως συμπεριφέρονται και εν τέλει κοιτώντας το ειλικρινές βλέμμα στο πρόσωπό τους, το συμπέρασμα είναι πως µάλλον δεν τελείωσε ποτέ αυτή η κρίση.
Κυριολεκτικά µμεγάλωσα μέσα σ’ αυτά τα δύσκολα χρόνια των μνημονίων και ένα απ’ τα όνειρά µου, όπως και πολλών της άτυχης αυτής γενιάς, ήταν επιτέλους να ζήσω σε μια «κανονική» δημοκρατική χώρα.
Κι όμως βρισκόμαστε εν έτη 2024 και νιώθω σαν να ζω σε μια πατρίδα που συμβιώνουν δυο διαφορετικές πραγματικότητες.
Αντιφατικές η μια µε την άλλη.
Δεν είναι ειρωνικό αυτό;
Απ’ τη μια οι νέοι άνθρωποι φεύγουν για το εξωτερικό. Ο φόβος η μισαλλοδοξία και η διαρκής αίσθηση ανασφάλειας έχουν γίνει η κανονικότητα.
Τρένα συγκρούονται μετωπικά, καθημερινά απαξιώνεται το κράτος δικαίου, η παιδεία, η υγεία υπονομεύονται. Η τέχνη λογοκρίνεται, η δημοκρατία ευτελίζεται και αποκτά διακοσμητική υπόσταση, µμειονότητες δέχονται πογκρόμ από φασιστικές, ρατσιστικές και οµοφοβικές ομάδες. Θεοκρατικές αντιλήψεις και ΜΜΕ εξουσιάζουν. Είναι τόσα πολλά, που δεν ξέρεις τι να αναφέρεις πρώτο.
Απ’ την άλλη, όλα πάνε καλά στην Ελλάδα 2.0.
Σιωπή! Μη μιλάτε! Ήρθε η ανάπτυξη (για ποιον;) και πέφτει χρήμα στη χώρα!
Κανείς δεν νοιάζεται για το έγκλημα των Τεμπών!
Τα ενοίκια είναι ανθρώπινα…ποιος δεν έχει 500 και 600 ευρώ για να δώσει;
Σιωπή δεν είπαμε; Ποια ολιγαρχία; Ποιες υποκλοπές;
Τι σημασία έχει που το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο µας καταδίκασε;
Είμαστε πολύ ψηλά στην κατάταξη για την ελευθερία του τύπου (107 παγκοσµίως). Ποια μονοπώλια; Ποια αισχροκέρδεια; Μόνο κάτι δεκάδες δις κέρδη για τις μεγάλες εταιρείες. Ποια ακρίβεια;
Μα µην είστε κακεντρεχείς ότι μπορούμε κάνουμε. 41% µας έδωσε ο ελληνικός λαός.
Σας παρακαλούμε όμως να κάνετε ησυχία και να µην φωνάζετε…φεύγουν οι επενδυτές.
Αν βγάλει ο καθένας τα συμφεροντολογικά και κομματικά του γυαλιά, νομίζω πως θα καταλάβει ποια απ’ τις δυο πραγματικότητες ισχύει.
Ας μιλήσουμε όμως τώρα για την μεγαλύτερη ίσως πληγή αυτής της πραγματικότητας. Τη νέα γενιά.
Γιατί η χώρα µας σαν άλλη σύγχρονη Μήδεια, σκοτώνει τα παιδιά της.
Νιώθω πλέον πως οι νέοι άνθρωποι που συνεχίζουν και επιλέγουν να ζουν στην Ελλάδα, δέχονται μια αφόρητη είτε έμμεση είτε άμεση πίεση να την εγκαταλείψουν. Μας διώχνουν ωμά και προκλητικά.
Τίποτα δεν είναι ελκυστικό για ένα νέο, ώστε να συνεχίσει τη ζωή του, να ονειρευτεί και να δημιουργήσει πια εδώ. Τίποτα δεν λειτουργεί και τίποτα δεν του εξασφαλίζει έστω και τα απαραίτητα της διαβίωσης.
Πες πως ρε παιδί µου τύχει και αρρωστήσεις, θα υπάρχει ένα κρεβάτι για σένα σε ένα νοσοκομείο ή μια «φθηνή» περίθαλψη έστω, χωρίς να σου φύγει μια περιουσία;
Κι εδώ πάλι αναρωτιέμαι. Ποιος θα μείνει τελικά να ζήσει σ’ αυτόν τον τόπο;
Αν όχι εμείς, ποιος;
Θλίβομαι πραγματικά που ακούω ολοένα και περισσότερους ανθρώπους να λένε πως δεν υπάρχει άλλη λύση, απ’ το να δραπετεύσουν στο εξωτερικό. Μάλιστα πολλοί νέοι Έλληνες του εξωτερικού προτρέπουν τους νέους που ζουν ακόμα εδώ, να φύγουν απ’ την Ελλάδα. Γιατί πολύ απλά όλα εκεί είναι «κανονικά».
Δεν τους παρεξηγώ όμως. Η πιο συμφέρουσα επιλογή αυτή είναι.
Σε πιο προσωπικό επίπεδο µε απογοητεύει και µε εξοργίζει όμως να αποδεχτώ πως η γενιά µου κι εγώ θα παραδώσουμε έτσι τα όνειρά µας, τις ζωές µας αμαχητί, σε κάποιους αδίστακτους κερδοσκόπους που κυβερνούν.
Εμείς η νέα γενιά οφείλουμε να παλέψουμε για τις ζωές µας, να δούμε πάλι συλλογικά και στα µάτια ο ένας τον άλλο. Να µην αφήσουμε κανέναν και καμία µόνο/η.
Το παράδειγμα το δίνουν εδώ και πολλές βδομάδες οι φοιτητές, που αυτή τη στιγμή είναι οι µόνοι που σώζουν την αξιοπρέπεια αυτής της χώρας.
Να οργανωθούμε και να συζητήσουμε, να βρούμε λύσεις και εν τελεί αν το καταφέρουμε να αλλάξουμε στο μέτρο του δυνατού τα κακώς κείμενα της κοινωνίας µας.
Το χρωστάμε σε εμάς και στις ζωές µας.
Δεν έχει σημασία αν θα το πετύχουμε ή όχι. Ʃηµασία έχει ότι δεν θα το αφήσουμε στην τύχη του.
Η τύχη είναι στα χέρια µας!
Για τα όνειρα µας που δεν θα μείνουν ανεκπλήρωτα!
*Ο Ηλίας Μιχαλάκης είναι Φοιτητής Αρχιτεκτονικής και ενεργός πολίτης.
