Στις 3 Απριλίου 2015, την τελευταία ημέρα των μαθημάτων πριν κλείσουν τα σχολεία για τις πασχαλινές διακοπές, στο Σχολείο μας «γιορτάσαμε την ποίηση». Εδώ και τέσσερα χρόνια το 1ο ΓΕΛ Τρικάλων έχει αποφασίσει να αποτίει φόρο τιμής σ’ αυτό το «ανάλαφρο, ιερό και φτερωτό πράγμα» του Πλάτωνα, την ποίηση, την ίδια πάντα μέρα, παραμονή του Πάσχα!
Με μια πολύ μεγάλη συμμετοχή των μαθητών στην οργάνωση και παρουσίαση, μετά από πολλές απογευματινές και βραδινές πρόβες στο σχολείο, την Παρασκευή το πρωί καθηγητές και μαθητές απόλαυσαν μιάμιση ώρα ποίησης «με λόγο και μέλος».
Μια ομάδα μαθητών παρουσίασε συνοπτικά το ιστορικό της γιορτής της ποίησης, ενώ παράλληλα οι θεατές είχαν την δυνατότητα να παρακολουθούν της ιστορία της ποίησης στην οθόνη από τον Όμηρο έως σήμερα μέσα από εικόνες και χαρακτηριστικά κείμενα.
Φέτος η γιορτή ήταν αφιερωμένη στην ελληνική γυναικεία ποίηση και ακούστηκαν ποιήματα από ελληνίδες ποιήτριες λιγότερο ή περισσότερο γνωστές στο ευρύ κοινό, αρχίζοντας από την Σαπφώ και φτάνοντας ως το πρόσφατο βραβείο ποίησης της Κατερίνας Αγγελάκη – Ρουκ.
Μαθητές και μαθήτριες διάβασαν επίσης Σοφοκλή, Σολωμό, Καβάφη, Αναγνωστάκη, Ηλία Κεφάλα…, ενώ οι απαγγελίες διακόπτονταν από την μελοποιημένη ποίηση: η ορχήστρα μας έπαιξε Γκάτσο, Ελύτη, Λειβαδίτη, Καββαδία,…και από video ακούσαμε Σεφέρη, Κορνάρο, Βιζυηνό, Χριστιανόπουλο, Καμπανέλλη, Παλαμά, Ρίτσο, Βρεττάκο, Καρυωτάκη, Γκανά,…
Η γιορτή μας έκλεισε με μικρό αφιέρωμα στον Βασίλη Τσιτσάνη, για τα εκατό χρόνια από την γέννησή του, με μουσική και τραγούδι από τα παιδιά της ορχήστρας.
«Μέσα στο ολόμαυρο τοπίο που βιώνουμε, περισσότερο από κάθε άλλη εποχή, έχουμε ανάγκη την Ποίηση που –άγνωστο γιατί, πιθανόν λόγω των πολλαπλών κρίσεων που υφιστάμεθα σαν άνθρωποι– έχουμε λησμονήσει και απωθήσει σαν κάτι ξένο και απόμακρο, ενώ κατοικούμε στο ίδιο ομηρικό τοπίο και ρέει στις φλέβες μας το ποιητικό αίμα σε όλα τα βήματα του πολιτισμού μας ως λαού.»
Μολονότι, λοιπόν, είναι πολύ υψηλή της ποιήσεως η σκάλα
(Κ. Καβάφης), ας έχουμε στον νου μας τον λόγο του Ο. Ελύτη «η ποίηση αρχίζει εκεί όπου αρχίζει να ηττάται ο θάνατος», μια που «η ποίηση δεν ανήκει σ’ αυτούς που την γράφουν αλλά σ’ αυτούς που την έχουν ανάγκη» (Π. Νερούντα).
