Να βελτιωθεί άμεσα η διαχείριση των νερών της Θεσσαλίας ζητούν επιτακτικά το τελευταίο διάστημα γεωπόνοι και εκπρόσωποι αγροτικών φορέων, επικαλούμενοι την επερχόμενη κλιματική αλλαγή και τα έντονα καιρικά φαινόμενα, που θα αυξήσουν στο εγγύς μέλλον τον κίνδυνο διάβρωσης των εδαφών του κάμπου, ιδιαίτερα των επικλινών, ενώ –ήδη– η Θεσσαλία θεωρείται περιοχή υψηλού κινδύνου για ερημοποίηση.
Γεωπόνοι που έχουν στενή σχέση με το ΓΕΩΤΕΕ και τον Γεωπονικό Σύλλογο, με συνεχείς επιστολές τους προς το υπουργείο Περιβάλλοντος, και κοινοποίηση στο ΥΠΑΑΤ, έχουν προτείνει συγκεκριμένα μέτρα, που θα ανακουφίσουν το πρόβλημα της λειψυδρίας. Δυστυχώς, όμως, η σημερινή κυβέρνηση δεν έχει υλοποιήσει –μέχρι στιγμής– κάποια από τα προτεινόμενα μέτρα, ενώ τόσο η Περιφερειακή Ένωση Δήμων Θεσσαλίας όσο και ο περιφερειάρχης Κ. Αγοραστός κατηγορούν την ηγεσία του υπουργείου Περιβάλλοντος για σκόπιμη κωλυσιεργία στην εκτέλεση και ολοκλήρωση σημαντικών αρδευτικών και εγγειοβελτιωτικών έργων, με αποκορύφωμα την εκτροπή του Αχελώου.
Σύμφωνα με τον γεωπόνο Φάνη Γέμτο, οι λύσεις που θα προκριθούν πρέπει να περιλαμβάνουν:
1. Καλύτερη διαχείριση των υδάτων της λεκάνης του Πηνειού, με δημιουργία ταμιευτήρων, που θα συγκεντρώνουν τα χειμερινά νερά σε μικρούς ή μεγάλους ταμιευτήρες, θα εμπλουτίζουν τους υπόγειους υδροφορείς και ό, τι άλλες δράσεις μπορούν να γίνουν.
2. Να μεταφερθούν νερά από όμορες λεκάνες απορροής, που έχουν περίσσευμα νερών, όπως το έργο της μεταφοράς μικρού μέρους των νερών του Άνω ρου του Αχελώου, καθώς η Δυτική Ελλάδα, με τις πολύ υψηλές βροχοπτώσεις, έχει περίσσευμα νερών. «Η πιθανή διατάραξη της παρούσας ισορροπίας βρίσκει αντίθετες κάποιες οικολογικές οργανώσεις και η μακρά ιστορία προσφυγών κ.λπ. δεν μας κάνει αισιόδοξους για γρήγορη και επιθυμητή εξέλιξη και μερική –έστω– βελτίωση του ισοζυγίου νερών στη Θεσσαλία», σημειώνει ο κ. Γέμτος.
3. Να μειωθούν οι απώλειες κατά τη χρήση του νερού στη Θεσσαλία, με δημιουργία κλειστών αγωγών μεταφοράς του νερού.«Όλα τα παραπάνω μέτρα χρειάζονται έργα και επενδύσεις για να επιφέρουν το επιθυμητό αποτέλεσμα της βελτίωσης του ισοζυγίου και προφανώς χρειάζονται χρόνια για να γίνουν. Με τον τρόπο, δε, που γίνονται τα έργα στη χώρας μας, χρειάζονται πάρα πολλά χρόνια. Μας μένουν, επομένως, δύο άμεσες λύσεις», καταλήγει, διευκρινίζοντας:
«1. Να μειώσουμε τις αρδευόμενες εκτάσεις. Η λύση αυτή είναι απολύτως απαράδεκτη, καθώς θα μειώσει, ουσιαστικά, το ακαθάριστο εισόδημα της περιοχής. Μια ξηρική καλλιέργεια δίνει ακαθάριστο εισόδημα 50-60 ευρώ/στρέμμα, ενώ μια ποτιστική μεγάλη καλλιέργεια (βαμβάκι, καλαμπόκι) 200-300 ευρώ/στρέμμα και τα οπωροκηπευτικά 500 – 2.000 και περισσότερα ευρώ/στρέμμα. Αντιλαμβάνεται, εύκολα, κανείς τι σημαίνει αυτό για την απασχόληση και το εισόδημα της περιοχής και, επομένως, πρέπει με κάθε μέσο και θυσία να το αποφύγουμε.
2. Πρέπει να αυξήσουμε την απόδοση της χρήσης του αρδευτικού νερού, δηλαδή, να αυξήσουμε την παραγωγή ανά κυβικό μέτρο νερού, που εφαρμόζουμε στο χωράφι. Αυτό είναι κάτι που είναι άμεσα εφικτό και κάτι το οποίο μπορεί να γίνει από τους ίδιους τους αγρότες με μικρή βοήθεια από την πολιτεία, αλλά με καλή καθοδήγηση».
Πιέσεις
Από την πλευρά τους, πρώην αυτοδιοικητικοί, με εμπειρία σε θέματα περιβάλλοντος, ζητούν συντονισμό όλων των φορέων της Θεσσαλίας, ώστε να πιεστεί η κυβέρνηση και να ξεμπλοκάρει τις διαδικασίες με το υδροηλεκτρικό (ΥΗ) έργο της Μεσοχώρας Τρικάλων. Σε δεύτερο βαθμό, θέτουν τον ταμιευτήρα Συκιάς Καρδίτσας και της σήραγγας
μεταφοράς μέρους των υδάτων του Αχελώου προς τη λεκάνη Πηνειού (σήραγγα Πευκοφύτου) και υπενθυμίζουν δηλώσεις του αρμόδιου υπουργού, Χρ. Σπίρτζη, ότι θα ασχοληθεί με τις διαδικασίες επανέναρξης των εγκαταλελειμμένων έργων, χωρίς –μέχρι στιγμής– να το πράξει. Και τα δύο έργα (Μεσοχώρα, ταμιευτήρας Συκιάς) χαρακτηρίζονται απαραίτητα, ώστε να υπάρχει ομαλή τροφοδοσία του Πηνειού και –κατά συνέπεια– νερό, η ορθολογική διαχείριση του οποίου θα εξεταστεί σε δεύτερη φάση.
Σε όλα τα παραπάνω, έρχεται και ο –επίσης– γεωπόνος, Κώστας Γκούμας, να προσθέσει την υποχρέωση των φορέων διαχείρισης του νερού στη χώρα μας και για την ύδρευση (ΔΕΥΑ), αλλά και για την άρδευση (ΤΟΕΒ κ.λπ.), σε εφαρμογή της οδηγίας 60/2000 της ΕΕ, με την ανάκτηση κόστους υπηρεσιών ύδατος και τον συνυπολογισμό, στην τιμή του νερού, του «περιβαλλοντικού και του κόστους πόρου». «Η κοστολόγηση του νερού μπορεί κατ’ αρχήν να κινείται σε μια εκσυγχρονιστική κατεύθυνση και –ίσως– να έχει και περιβαλλοντική χρησιμότητα, αλλά η τυχόν επιβάρυνση που θα επιφέρει, ειδικά αυτή την περίοδο, δεν μπορεί να γίνει ανεκτή από του χρήστες, όταν σε αυτούς καταγράφεται 30% ανεργία, υποαπασχόληση, αλλά και σημαντικό ποσοστό φτώχειας, ακόμη και με τα όρια που θέτει για τη φτώχεια η ΕΕ», καταλήγει ο επικεφαλής του φορέα Υδάτινοι Πόροι και Περιβάλλον Θεσσαλίας.
Γ. Ρούστας
ypaithros.gr
