Βόλτα με άμαξα στα περίχωρα των Τρικάλων με επιβάτες μια συντροφιά νέων ανθρώπων δεν είναι ένα συνηθισμένο φαινόμενο και για αυτό το λόγο, μετά την έκπληξή μας, τους φωτογραφήσαμε.
Ποιος δε θα ήθελε να γίνει επιβάτης σε μια παρόμοια βόλτα, όχι μόνο στα περίχωρα των Τρικάλων για να απολαύσει τις φυσικές ομορφιές της υπαίθρου, αλλά και μέσα στη πόλη, σε γνωστούς προορισμούς και να θυμηθεί και να ζήσει μια διαδρομή με τα παλιότερα ταξί, τα οποία πριν από 50 χρόνια ήταν παρατεταγμένα δίπλα στις όχθες του Ληθαίου.
Εκείνο τον καιρό η άμαξα αποτελούσε το βασικό μέσον μεταφοράς για κάθε χρήση και οι αμαξάδες μετά την τοποθέτηση των επιβατών και των αποσκευών τους, με τα γεμάτα κοφίνια, τις βαλίτσες, τους τροβάδες και τα πουλερικά, ακολουθώντας με σταθερό καλπασμό, άλλοτε τους ασφαλτοστρωμένους δρόμους που ήταν ελάχιστοι, άλλοτε τους χαλικόστρωτους ή χωμάτινους και λασπερούς αν είχε βρέξει, έφταναν στο προορισμό τους, αφήνοντας πίσω τους κατά διαστήματα τα ίχνη των κοπριών των αλόγων τους.
Με το πέρασμα του χρόνου, οι γραφικοί αμαξάδες χάθηκαν από την κεντρική πλατεία των Τρικάλων. Πριν από μερικά χρόνια μια τελευταία άμαξα εκείνης της περιόδου, σαν τον τελευταίο των Μοϊκανών, ακολουθούσε τις κηδείες της πόλης φορτωμένη τα πένθιμα στεφάνια λουλουδιών, γράφοντας με αυτόν τον τρόπο το τέλος μιας εποχής.
Υ.Γ.Η εποχή μας προσφέρεται για την αναβίωση των γραφικών αμαξάδων από νεότερους επαγγελματίες για τουριστικές διαδρομές και προορισμούς και όχι μόνο που προσφέρουν σήμερα τα Τρίκαλα και έχουν εξαιρετικό ενδιαφέρον. Με την βοήθεια της Δημοτικής αρχής να προσφέρει δρόμους πέριξ του κάστρου και άλλων προορισμών πέριξ της πόλης και να διευκολύνει με κυκλοφοριακές παρεμβάσεις την ανάπτυξη αυτού του γραφικού μεταφορικού μέσου που το έχουν επιχειρήσει πλείστες πόλεις της Ελλάδας και της Ευρώπης. B.Πανος.
ΤΑ ΠΑΛΙΑ ΤΡΙΚΑΛΑ
(Απόσπασμα)
«(…) Οι αμαξάδες παλιότερα στην πόλη μας υπερέβαιναν τους 28. Τ΄αμάξια τους για πολλά χρόνια μέχρι το 1960 σχεδόν, χρησιμοποιούνταν για τη μεταφορά επιβατών για τον σιδηροδρομικό σταθμό ή τους σταθμούς των λεωφορείων, για επισκέψεις στις διάφορες γιορτές σε γάμους και κηδείες (συχνά μεταβάλλονταν σε… νεκροφόρες) μνημόσυνα και βαφτίσια, για περιπάτους μέσα και έξω στην πόλη κ. ά.
Κάνανε και μακρινά «αγώγια» σε χωριά και κωμοπόλεις. Ήτανε γραφικοί τύποι οι αμαξάδες. Φορούσαν οι πιο πολλοί ένα ζουνάρι στη μέση και στο πλάι της κρέμονταν μόνιμα το καμουτσίκι τους. Φορούσανε στο κεφάλι τραγιάσκα κι όλοι τους φέρανε παχύ και τσιγκελωτό μουστάκι που κάθε φορά που… μερακλώνονταν όταν πίνανε το κατοσταράκι στα ταβερνάκια ή όταν μεταφέρανε με το αμάξι τους καμιά αιθέρια ύπαρξη, το στρίβανε συνέχεια και κάνανε επιδεικτικές «στράκες» με το καμουτσίκι τους.
Και τα 28 – ίσως και περισσότερα – αμάξια πιάνανε όλο το παρόχθιο μέρος όπου σήμερα σταθμεύουν τα ταξί της πρώτης «πιάτσας» από τη κεντρική γέφυρα ως τη πεζογέφυρα πίσω από το καφενείο «Ένωσις» που παλιά λεγότανε η γέφυρα αυτή «Πίχτου». Και παρουσίαζαν έτσι όπως ήτανε αραγμένα ένα ξεχωριστό θέαμα. Σε πολλά άλογα, ιδιαίτερα τις πιο ζεστές καλοκαιριάτικες μέρες βάζανε και… ψάθινα καπέλα με τ΄αυτιά τους έξω απ΄ αυτά!»
«Απόσπασμα από: «ΤΑ ΠΑΛΙΑ ΤΡΙΚΑΛΑ Αναμνήσεις και Ιστορήματα». Του ΘΕΟΛΟΓΗ Ι. ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ. (1978)
Βασίλης Πάνος
6/12/2015
