του Κώστα Κωστούλα
Η ιστορία διδάσκει ότι δοκιμαζόμαστε στις κρίσεις
Η ακρίβεια ήρθε για να μείνει. Κι η φτώχεια ήρθε για να μείνει μαζί της.
Και η φτώχεια φέρνει θυμό. Η μεσαία τάξη το γνωρίζει το βίωμα αυτό.
Είμαστε ένας λαός που δρα με το θυμικό, που λατρεύει τον καβγά, αναπνέει με την φασαρία.
Τα τελευταία χρόνια δε η διχαστική τομή μεγάλωσε, οι επιθέσεις είναι εύκολες, τα fake news εκατέρωθεν περισσεύουν και οι μετριοπαθείς φωνές ασφυκτιούν, όταν δεν πνίγονται.
Οι εξαθλιωμένοι πληθαίνουν διαρκώς αλλά κανείς δεν παίρνει το θάρρος να πει πως δουλειές δεν πρόκειται να υπάρξουν.
Πολιτικοί υπόσχονται αόριστα νέες θέσεις εργασίας -ενώ ξέρουν πως δεν πρόκειται να υπάρξουν.
Δουλειά του κράτους είναι να εξασφαλίσει ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα για όλους.
Βέβαια, το ελάχιστο βασικό εισόδημα δεν μπορεί να είναι τα 200 ή 300 ευρώ για έναν άνεργο ή συνταξιούχο, και τα 400 ευρώ για μια οικογένεια.
Θα πρέπει το ελάχιστο βασικό εισόδημα να είναι αρκετά μεγαλύτερο.
Όταν αυτό συμβεί τότε η αγορά θα μπορεί από μόνη της να ρυθμίζει τον κατώτατο μισθό.
Οι νέοι άνθρωποι έχουν ανάγκη από ουσία, όραμα και προοπτική.
Οι ιδεοληψίες δεν τους αφορούν από τη στιγμή που η ανεργία στους νέους είναι στο 40%.
Οι πολιτικοί ιθύνοντες αυτοανακυκλωνονται στους μικρόκοσμους τους, αγνοώντας το παλμό του κόσμου και κυρίως αυτών που σνομπάρουν την πολιτική.
