Σιγά τα αυγά!
Φτιάχνω κέικ και καθώς σπάω τα αυγά, θυμήθηκα κάτι που διάβασα, ότι τα νεύρα είναι πιο εύθραυστα από τα αυγά.
To συνειδητοποιώ όταν στην τηλεόραση μιλάει η Διαμαντοπούλου και μετά ο ‘λεφτά υπάρχουν’ ή αλλιώς ‘μαγευτικό Καστελόριζο’… καλώς ήρθες και πάλι χαρούμενο καρναβάλι!
Zωή Χατζηθωμά
Κάπου ανάμεσα στα αυγά και στη ζάχαρη ακούω να δίνουν συμβουλές και να προτείνουν λύσεις! Δε θα μου χαλάσετε εσείς τη μέρα, μακάρι να μπορούσα, αλλά είναι αδύνατο πλέον να σας επιτρέψω να μου διαλύσετε το νευρικό μου σύστημα!
Και αλλάζω κανάλι και πέφτω πάνω σε κάποιον συνδικαλιστή από το χώρο της υγείας: χτυπιέται, ουρλιάζει, σφίγγεται, γουρλώνει τα μάτια, σιγά, μάνα μου, τα εμφράγματα δεν είναι γρίπη!
Έλα να μιλήσουμε για Novartis και ΚΕΕΛΠΝΟ και Ντινάν, να δούμε πού φταις και πού φταίω. Θάρρος και αλήθεια τώρα μαζί!
Στο καπάκι…της κατσαρόλας σκάει μύτη ο Κυριάκος στη Βουλή να μιλάει-στο Θεό σας- για τυριά και λαχανικά: τι στο διάολο, συνταγές μαγειρικής μου δίνει; Και πού ξέρει ότι τώρα είμαι στην κουζίνα; Τόσο άριστος πια; Συνεχίζει να λέει ότι οι δανειστές μας νοιάζονται! Ναι, είμαι σίγουρη ότι ο Σόιμπλες αν κάθε βράδυ δε μας μνημονεύσει στις προσευχές του, είναι αδύνατο να κοιμηθεί!
Κοιτάτε όλοι κάτι και για να μιλήσουμε σοβαρά κάποια στιγμή: αρχίζουμε και εκνευριζόμαστε και το μάτι γυρίζει επικίνδυνα. Ο κόσμος κουράστηκε και από τις πολλές σφαλιάρες αγανάκτισε. Δεν είμαστε καλά και δε φταίμε εμείς. Ή καλύτερα περνάμε καλά και αυτό βγαίνει στα ψυχοφάρμακα!Έχουμε βγει από τα ρούχα μας, τσίτσιδοι μείναμε και φαίνονται και τα ψωμάκια μας, να δείτε, χάλια είμαστε!
‘Και πού είναι η Κυβέρνηση να βάλει τάξη και να τιμωρήσει τους ενόχους για το χάλι μας;’ λες εσύ τώρα. Πώς να αντικαταστήσει η Κυβέρνηση τη Δικαιοσύνη και να βρει λύσεις σε παθογένειες που δημιούργησαν οι συμμορίες των σαράντα ετών, μου λες;; Που διόγκωναν επίτηδες το χρέος και μας φόρτωσαν τους Ολυμπιακούς αγώνες μιλώντας για ισχυρή Ελλάδα και ανάπτυξη;
Βαρεθήκαμε πια να τους βλέπουμε και να τους ακούμε, να μας φοβίζουν και να μας γεμίζουν με ενοχές… Φτωχοί είμαστε, ρε μάγκες, όχι ηλίθιοι! Θέλουμε να ζήσουμε και θα ζήσουμε στη χώρα μας και θα παλέψουμε και θα δημιουργήσουμε, θα σπουδάσουμε και θα ερωτευθούμε και θα γίνουμε καλύτεροι. Έχουμε πολύ δυνατά μυαλά και ανθρώπους με ψυχή και πείσμα, έχουμε κάμποσους που το παλεύουν, αλλά δεν το μάθατε από μένα, εντάξει; Δεν έχουμε μόνο Άδωνι, Κυριάκο, Χριστοφοράκο, Άννα, φασίστες, διαπλεκόμενους δημοσιογράφους και πολιτικούς.
Χίλια συγνώμη, αλλά η μαγκιά σας δεν περνάει πλέον και κανείς δε θα δεχτεί ότι είστε καλύτεροι: από όλους μας, από τα προσφυγάκια ή από τα παιδιά που μοιράζουν φυλλάδια και λιώνουν στους δρόμους. Προσωπικά δε θυμώνω, δε βρίζω, γιατί νιώθω ότι αφυπνιζόμαστε, ο καθένας με το δικό του ρυθμό και τρόπο.
Δεν είστε όμως για πολλά, είστε λίγοι! Τα κότσια και η αξία σας έφταναν μέχρι μια σαχλογκόμενα, μέχρι τα σκυλάδικα, τα ουίσκια, τις γόβες, τις γάμπες και τα τσιφτετέλια. Μέχρι την τελευταία ΝΕ που σας έκανε να σκαρφαλώνετε σε μια καρέκλα της Βουλής ή σε μια μια καρέκλα γραφείου και να το παίζετε εξουσία. Τέλος στον χρόνο, στα άλλοθι και στις υπομονές μας επίσης.
Είμαστε αηδιασμένοι από κάθε σας κλεψιά, κάθε σας ψέμα, κάθε παρανομία, πλαστούς τίτλους σπουδών, off shore εταιρίες, και κάθε κοροϊδία που έσκασε στα μούτρα μας μαζί με τα γαρύφαλλα από τα νυχτομάγαζα που είχατε κάνει σπίτι σας. Είμαστε κάθε παιδί μας που ξενιτεύτηκε εξ αιτίας σας, κάθε γεροντάκι που δεν έχει να πάρει τα φάρμακά του και κάθε υποθερμαινόμενη σχολική αίθουσα…Είμαστε κάθε ελπίδα που μας τη στερήσατε και το χειρότερο που μπορεί να σου συμβεί είναι να σταματάς να ελπίζεις!
Σε άλλα νέα χάσαμε την ουσία και την αξιοπρέπεια κάπου ανάμεσα στο ”μακέτο” του Σημίτη και στις συμβουλές του Κωστόπουλου στο Nitro, πώς να ρίξεις μια συνάδελφο στο γραφείο! Σε άλλα νέα η ψυχή μας πονάει για τη χώρα, για τα παιδιά μας που καταστρέψατε το μέλλον τους…Σε αλλά νέα, είπαμε: είμαστε φτωχοί, όχι ηλίθιοι!
Θα τα καταφέρουμε όμως, θα ζήσουμε: με τσακισμένα φτερά, με σπασμένα βλέμματα, με απώλειες θα τα καταφέρουμε. Είμαστε πολλοί που βλέπουμε στον ύπνο ή τον ξύπνιο το ίδιο όνειρο και που δε μας κουράζει το όραμα, δε φοβόμαστε το θαύμα και αντέχουμε στη μαγεία…Για πάμε ξανά να δούμε τι είχαμε, τι έχουμε και τι μπορούμε!
Καλύτερα, λοιπόν, να μην ξαναμιλήσει κανείς από σας. Σεβασμός και σιωπή στους ανθρώπους που υπέφεραν και υποφέρουν εξ αιτίας σας.
Σεβασμός στις χιλιάδες αυτοκτονίες και σεβασμός στα ορφανά που έμειναν πίσω… Σεβασμός στη μνήμη μας, σε όσα ζήσαμε, ζούμε και θα κουβαλάμε για πάντα μέσα μας.
Το δικό μας φορτίο, η δική μας πληγή που δε θα σταματήσει να αιμορραγεί ποτέ!
