Η επίγεια και η επουράνια βασιλεία είναι εδώ και τουλάχιστον έξι χιλιάδες χρόνια αξεδιάλυτα συνδεδεμένες μεταξύ τους: ο επουράνιος βασιλεύς εξάλλου δεν είναι παρά ένα φτωχό υποκατάστατο της επίγειας μεγαλοσύνης των βασιλέων μας. Οι ηγεμόνες μας ανέκαθεν ήξεραν να χρησιμοποιούν αυτό που έχει αποκληθεί “στεναγμός του καταπιεσμένου, θυμικό ενός άκαρδου κόσμου, πνεύμα μη πνευματικών καταστάσεων”, την αυθόρμητη δηλαδή τάση των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων να αντλούν την ελπίδα τους από την φαντασίωση της συμμετοχής στις ζωές των κυβερνητών τους, να επιχειρούν να ξεφύγουν από αυτή την κοιλάδα των δακρύων περιμένοντας τη θεία χάρη να φωτίσει τις σκοτεινές ζωές τους, ζωές που η βασιλική χάρη δεν είχε φυσικά ούτως ή άλλως κανένα σκοπό να ασχοληθεί μαζί τους. Αυτός είναι ένας από τους λόγους που η βασιλεία λειτούργησε ως ένα είδος ιδεολογικού τσιμέντου που επιτρέπει τη σταθεροποίηση της κοινωνίας.
Ακόμα και σήμερα, ο tabloid τύπος, όταν παρακολουθεί με ανυπόκριτο σεβασμό και θαυμασμό τα κατορθώματα των εστεμμένων, αυτή τη λειτουργία εξυπηρετεί. Και αυτό όχι μόνο στις χώρες που εξακολουθούν να έχουν ως κεφαλή τους ένα από αυτά τα γλοιώδη υποκείμενα που αυτοαποκαλούνται βασιλείς. Υπάρχουν μάλιστα ειδικευμένα έντυπα ή online μέσα που ασχολούνται αποκλειστικά και μόνο με εστεμμένους, δημοσιεύοντας ειδήσεις όπως λ.χ. ότι ο βασιλεύς των Ταϊλανδών νοίκιασε ολόκληρο ξενοδοχείο στην Γερμανία προκειμένου να επισκεφτεί τη χώρα χωρίς να κινδυνεύσει το χαρέμι του (από 20 χανούμισσες) από τον κορoνοϊό. Ή, σε κάπως λιγότερο εξωτικά (και αποικιοκρατικά) συμφραζόμενα, ότι ο βασιλεύς των Νορβηγών ευαρεστήθηκε να συνεισφέρει και μάλιστα αφιλοκερδώς στη συγγραφή βιβλίου με θέμα τον ίδιο, ένα θέμα που με συγκινητική συνέπεια εξερευνά προσωπικά με επιστημονική αυταπάρνηση εδώ και κάμποσα χρόνια, με αποτέλεσμα να θεωρείται ευρέως ως η μεγαλύτερη παγκοσμίως αυθεντία σε αυτό.
Αλλά και οι πολιτικές δυνάμεις με το δικό τους τρόπο επιδοκιμάζουν τον θεσμό της βασιλείας, επιδεικνύοντας σεβασμό σε αυτόν. Κάτι τέτοιο φυσικά είναι αναμενόμενο από (ακρο)δεξιές δυνάμεις, αλλά ο αμερόληπτος παρατηρητής με ευχάριστη έκπληξή του θα διαπιστώσει ότι εμπρός στο θρόνο οικειοθελώς κλίνουν το γόνυ ακόμα και διάφορες “αριστερές”, σοσιαλδημοκρατικές, φιλολαϊκές, προοδευτικές κτλ. παρατάξεις δυνάμεις, όπως συνήθως αυτοαποκαλούνται. Τέτοια δύναμη είναι αίφνης οι Ισπανοί Σοσιαλιστές που μέχρι χτες εξέφραζαν (ή και εκφράζουν ακόμα και σήμερα) αντιμοναρχικές και ρεπουμπλικανικές απόψεις. Ας μην αναφέρουμε καν εδώ το Κομμουνιστικό Κόμμα Ιαπωνίας.
Επομένως, δεν αποτελεί έκπληξη και η ακαδημαϊκή δημοφιλία των κληρονομικών ηγεμόνων μας. Για παράδειγμα, μία από τις βιογραφίες του εστεμμένου κοπρίτη που αποτελεί το θέμα αυτού του άρθρου είναι γραμμένη από καθηγητή στο σεβάσμιο London School of Economics, αυτόν τον διεθνούς ακτινοβολίας ακαδημαϊκό ναό του καπιταλισμού. Σε αυτήν ο συγγραφέας (ειδικός στην νεότερη ισπανική ιστορία και τον Φράνκο), χωρίς να λυπηθεί τις ποσότητες σιέλου που ξοδεύει, δοξάζει τον τρόπο με τον οποίο ο Ιωάννης Κάρολος διήγε “μια ζωή ουσιαστικής αυτοθυσίας” (a life of considerable sacrifice), προκειμένου να “οδηγήσει τη χώρα από τη δικτατορία [του Φράνκο] στη δημοκρατία”. Ο καημένος.
Μάλιστα· είναι εύκολο να είσαι δημοφιλής αν γεννήθηκες στην πορφύρα, δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτα περισσότερο από κάποιες τυπικές τελετουργίες (υποδοχή πρεσβευτών, παρέλαση, επίσημη επίσκέψη σε φιλικές χώρες, λαμπρή γαμήλια τελετή, να χαιρετάς τα ενθουσιώδη πλήθη από το μπαλκόνι κτλ.) προκειμένου ο λαουτζίκος να σε λατρεύει με δάκρυα ευτυχίας στα μάτια, οι κυβερνήσεις και τα κόμματα να βλέπουν σε σένα την άγκυρα που σταθεροποιεί τη δημοκρατία και εσύ να συνεχίσεις να ζεις μια ζωή χλιδής, κατά προτίμηση στην αγκαλιά κάποιων από τις 20 χανούμισσες, αν βέβαια αυτές είναι οι προτιμήσεις σου. Αλλιώς, μπορείς να μένεις με έναν στριμμένο εσχατόγερο όπως ο Φίλιππος Μάουντμπάτεν (πρώην της Ελλάδος και της Δανιμαρκίας), αν λ.χ. είσαι η Ελισάβετ η Β´ του Ηνωμένου Βασιλείου.
Τενεκές με σήμα την Κορώνα
Γνωρίζοντας καλά όλα τα παραπάνω ο Juan Carlos Alfonso Víctor María de Borbón y Borbón-Dos Sicilias, πιστός στο δόγμα που λέει ότι στον καπιταλισμό αν έχεις μια καλή ιδέα και όρεξη για σκληρή δουλειά το σύμπαν θα συνωμοτήσει υπέρ σου, πήρε τη δύσκολη αλλά σοφή απόφαση να γεννηθεί το 1938 ως διάδοχος του θρόνου στην ισπανική βασιλική οικογένεια (που είχε καταφύγει τότε στη Ρώμη επειδή στον Ισπανικό Εμφύλιο δεν αστειεύονταν), απόφαση που δείχνει τη δύναμη της θέλησής του. Δέκα χρόνια αργότερα, η Ιταλία θα ήταν διαλυμένη από τον πόλεμο, ενώ αντίθετα η Μαδρίτη, έχοντας μείνει έξω από αυτόν, θα ήταν σε σαφώς καλύτερη κατάσταση.
Εκεί ο Φράνκο, αφού έσφαξε ό,τι ήταν να σφάξει και σταθεροποίησε το περίπου φασιστικό καθεστώς του, σκέφτηκε ότι δεν θα ήταν κακή ιδέα να συσφίξει λίγο τους δεσμούς του με τους Βουρβόνους, ειδικά όταν το 1946 ο ΟΗΕ σε ψήφισμά του, αποκήρυξε την κυβέρνησή του ως “καθεστώς του άξονα” και τον κάλεσε να παραδώσει την εξουσία. Ο Φράνκο καθόλου δεν ήθελε να έχει στο κεφάλι του τον μπελά των “φιλελεύθερων” Βουρβόνων και δεν τους ήθελε πίσω στη χώρα. Προκειμένου όμως να προσδώσει μια κάποια διεθνή νομιμοποίηση στο καθεστώς του, τους ξανάφερε στην Ισπανία, αν και φυσικά την εξουσία την κράτησε ο ίδιος.
Ο μόλις δεκάχρονος Χουάν Κάρλος επέστρεψε στην μητέρα πατρίδα (που ποτέ του δεν είχε δει), για να πάει σχολείο και μετά στη στρατιωτική ακαδημία, ελπίζοντας ενδόμυχα να συνεισφέρει στην μελλοντική πτώση της δικτατορίας.
Για τα γεγονότα του 1956 η επίσημη εκδοχή ήταν “τραγικό ατύχημα”. Γιατί εκείνο το βράδυ της Μεγάλης Τρίτης, το δάχτυλο του 18χρονου Χουάν Κάρλος τράβηξε (κατά λάθος, πάντα) τη σκανδάλη του ρεβόλβερ Star 22 χιλιοστών, ανοίγοντας μια τρύπα αντιστοίχου διαμετρήματος στο κεφάλι του μικρού του αδερφού, ινφάντο Αλφόνσο.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για το σε ποιον ανήκε το δάχτυλο που τράβηξε τη σκανδάλη, η μόνη αμφιβολία είναι το εμπρόθετο ή μη της πράξης αυτής, αμφιβολία που, σύμφωνα με τη Wikipedia, κατάτρωγε σαν σαράκι τα μύχια του πατέρα του.
Στιγμές μετά τον πυροβολισμό ο πατέρας Χουάν των Βουρβόνων (ο μπαμπάς ήταν μόνο “Χουάν των Βουρβόνων”, όχι “Χουάν Κάρλος των Βουρβόνων και των Βουρβόνων των Δύο Σικελιών”), άρπαξε το γιό από τον λαιμό και του ούρλιαξε “Ορκίσου μου ότι δεν το έκανες επίτηδες!” Δεν έχουμε καταγεγραμμένη την απάντηση του μικρού, ο οποίος πάντως δύο μέρες μετά επέστρεψε στην στρατιωτική aκαδημία, στην οποία ένα από τα πρώτα-πρώτα μαθήματα που είχε ασφαλώς πάρει είναι πως να μην στρέφουμε γεμάτα ρεβόλβερ στο κεφάλι ανθρώπων (στους ανθρώπους συμπεριλαμβάνονται εθιμικά και οι αδερφοί μας) αν δεν θέλουμε να συμβούν τραγικά ατυχήματα.
Μετά τις απολύτως επιτυχημένες στρατιωτικές σπουδές του, πήρε και το υποχρεωτικό για όλους τους βασιλικούς μπούληδες ολυμπιακό μετάλλιο στην ιστιοπλοΐα (παρόμοιας πέτσινης υφής με αυτό που δόθηκε και στον δικό μας Κωνσταντίνο Β’). Και στο μεταξύ, χωρίς ούτε στιγμή να προδώσει τις αρχές της δημοκρατίας (στην οποία είχε βαθιά και ειλικρινή πίστη) και κάνοντας σφοδρή αντίσταση στον φασισμό, σε όχι λίγες περιστάσεις στάθηκε δημοσίως στο πλάι του δικτάτορα, αλλά και ορκίστηκε αιώνια πίστη στο καθεστώς, πράξεις που πρέπει να εκληφθούν ως σαφέστατο και ηρωικό αντιφρανκικό υπονοούμενο. Φαίνεται ότι το καθαρό αυτό υπονοούμενο το έπιασε ο παμπόνηρος Φράνκο που έψαχνε τότε διάδοχη κατάσταση (ήταν πια πολύ γέρος). Αφού έπαιξε με τις διάφορες μοναρχικές φράξιες (Καρλιστές vs. Αλφονσικοί – ατέλειωτο γέλιο), και έχοντας ήδη απορρίψει τον μπαμπά Χουάν (ήταν, όπως είπαμε, πολύ φιλελεύθερος), όρισε δια νόμου τον Χουάν Κάρλος διάδοχό του, μια κάπως ασυνήθιστη ενέργεια, αφού συνήθως διάδοχο βασιλέα ορίζουν οι βασιλείς και όχι οι κοινοί θνητοί.
Την μικρή αυτή ανωμαλία θα την διόρθωνε χρόνια αργότερα το νέο, δημοκρατικό σύνταγμα την χώρας, το οποίο σε μια συγκινητική έκφραση συνταγματικής υποκρισίας, θα αναγνώριζε εκ των υστέρων τον Χουάν Κάρλος ως νόμιμο κληρονόμο της δυναστείας των Βουρβόνων και όχι του Φράνκο (ο οποίος τον ενθρόνισε).
Εν πάσει περιπτώσει, ξαναγυρνώντας στο 1975 και τον θάνατο της μούμιας του Φράνκο, ο Χουάν Κάρλος στέφθηκε επιτέλους βασιλεύς της Ισπανίας, “επιβλέποντας την ομαλή μετάβαση στη δημοκρατία”, δηλαδή μη κάνοντας τίποτα, αλλά λαμβάνοντας όλον τον έπαινο για αυτό.
Να ήταν άραγε η πικρή, επίπονη και γεμάτη δυσκολίες ζωή του ηγεμόνα ο λόγος που ο Χουάν Κάρλος αποφάσισε αργότερα να ζήσει ελεύθερα τη ζωή του – αφού βεβαίως πρώτα έκανε το καθήκον του στην πατρίδα αφήνοντας διάδοχο; Δεν θα μάθουμε ποτέ. Αλλά υπάρχουν δύο σχετιζόμενα, αν και αντιφατικά, γεγονότα:
Πρώτον, το 2005, προς μεγάλη λύπη της Καθολικής Εκκλησίας, υπέγραψε τον νόμο που νομιμοποίησε το γάμο ατόμων ίδιου φύλου, λέγοντας με νόημα «δεν είμαι ο Βασιλεύς του Βελγίου», επειδή ο τελευταίος είχε προκαλέσει σκάνδαλο όταν αρνήθηκε να υπογράψει τη νομιμοποίηση των αμβλώσεων. Από την άλλη βέβαια γνωρίζουμε (ας είναι καλά η εξαιρετικά τεκμηριωμένη ερευνητική δημοσιογραφία των σκανδαλοθηρικών φυλλάδων) ότι οι “συνευρέσεις” του με τη σύζυγό του σταμάτησαν απότομα όταν επιτέλους, στην τρίτη μόλις προσπάθεια, γεννήθηκε ο πολυπόθητος διάδοχος. Τα δύο κορίτσια που γεννήθηκαν πρώτα ασφαλώς δεν μετράνε, γιατί καλή η ισότητα των φύλων, καλά και τα δικαιώματα των LGBT μειονοτήτων, αλλά εδώ δεν αστειευόμαστε, έχουμε έναν θρόνο να καλύψουμε.
Παρένθεση: η ατυχήσασα σύζυγος δεν είναι άλλη από την πατριώτισσά μας Σοφία Γλύξγκμπουργκ, των Ελλήνων και Δανών, την επιλεγόμενη χαϊδευτικά και “αντιπαθέστατη” ή “φαρμακομύτα”, την την είχε παντρευτεί το 1962 στην Αθήνα εν μέσω σκληρής λιτότητας, όταν οι φοιτητές φώναζαν “Προίκα στην παιδεία, όχι στη Σοφία”. Όπως έλεγε και η αναφορά της βρετανικής πρεσβείας, τα αντιμοναρχικά αισθήματα του ελληνικού λαού είχαν στόχο την παράλογη προίκα της μικρής. Αλλά δεν ήταν μόνο η εξοργιστική προίκα που η κυβέρνηση Καραμανλή όρισε για την βασιλόπαιδα, ήταν επίσης και η εξοργιστικά σπάταλη τελετή στην οποία παρέστησαν 32 εν ενεργεία βασιλείς και πρίγκιπες και 109 εστεμμένοι ή πρίγκιπες έκπτωτοι, 141 κοπρόσκυλα εν συνόλω, δαπάναις του ελληνικού λαού.
Το δεύτερο γεγονός τώρα, είναι ότι παρά τις ανωτέρω φιλελεύθερες εκτροπές του, ως βασιλεύς των καθολικών Ισπανών, σεβάστηκε απολύτως την απαγόρευση διαζυγίου. Η μόνη επιλογή που του έμεινε επομένως ήταν να ξεφτιλίσει με λιμπερτίνικη ελευθεριότητα τους καθολικούς θεσμούς, και να αφήσει ιστορία με τις ερωμένες του.
Το θέμα εδώ δεν είναι βέβαια “η πιο μόνη γυναίκα της Ισπανίας”, “η προδομένη σύζυγος και γιαγιά”, σύμφωνα με τα πάντα έγκυρα ελληνικά ειδησεογραφικά μέσα. Ούτε είναι το αν είχε ή όχι σχέσεις με γυναίκες, άντρες ή εξωγήινους. Το θέμα, εκτός από την αναμενόμενη και πάντα ευπρόσδεκτη από εστεμμένους υποκρισία, είναι κυρίως ότι εκτός από πηγή τρυφερών σχολίων για τα tabloid, οι σχέσεις αυτές ήταν και καταβόθρα που ρούφηξε πολύ χρήμα του iσπανικού λαού.
Αυτά τα δύο, υποκρισία και λεφτά, χαρακτηρίζουν την απόλυτα πετυχημένη βασιλεία του, στη διάρκεια της οποίας δεν ορρωδούσε προ ουδενός προκειμένου να αποδείξει σε όλους την ειλικρινή του αγάπη για το χρήμα και την ανυπόκριτη αντιπάθειά του για όσους θεωρούσε αντιπάλους του, βασισμένος συχνά στις σχέσεις φιλίας που είχε με διάφορους άλλους φιλελεύθερους και δημοκρατικούς μονάρχες. Ήδη στις πρώτες, εντελώς δημοκρατικές, εκλογές του 1977, ο Χουάν Κάρλος έπεισε τον γνωστό υπέρμαχο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τον Σάχη της Περσίας να δώσει 10 εκατ. δολάρια στους συντηρητικούς του Αδόλφο Σουάρεθ (που είχε διατελέσει για χρόνια ηγέτης του Movimiento Nacional, του μοναδικού κόμματος που επιτρεπόταν κατά τη διάρκεια της δικτατορίας), προκειμένου “να σωθεί η Ισπανία από τους Μαρξιστάς”, τους Σοσιαλιστές δηλαδή του Φελίπε Γκονθάλεθ.
Και αυτό, ενώ ο τελευταίος είχε δώσει και φιλομοναρχικά διαπιστευτήρια δυο μήνες πριν τις εκλογές, συνοδεύοντας τον βασιλέα στο ανάκτορο της Θαρθουέλα, σοκάροντας τους οπαδούς του που είχαν γαλουχηθεί στα νάματα των αντιμοναρχικών και ρεπουμπλικανικών αρχών του κόμματος. Ο Γκονθάλεθ θα γινόταν τελικά πρωθυπουργός, φέρνοντας στους Ισπανούς την πολυπόθητη “αλλαγή”, το 1982.
Η κυβέρνησή του μάλιστα έμελλε να είναι αυτή που θα έκλεινε τον κύκλο των παρεμβάσεων του Χουάν Κάρλος στην πολιτική σκηνή (αφήνοντας προφανώς ελεύθερο το πεδίο για παρασκηνιακές δράσεις), μετατρέποντας την Ισπανία σε ένα “κανονικό” ευρωπαϊκό κράτος με βασιλευόμενη δημοκρατία.
[Λεπτομέρεια: Μαζί με τον Γκονθάλεθ εκείνο το μακρινό απόγευμα του Μαΐου του 1975 είχε ανέβει τα σκαλιά της Θαρθουέλα, για να δώσει και αυτός ταπεινά διαπιστευτήρια στον βασιλέα και ένας άλλος νεαρός τότε ανερχόμενος αστέρας των Ισπανών Σοσιαλιστών, ο Χαβιέ Σολάνας, που αργότερα θα γινόταν γραμματέας του ΝΑΤΟ, γραμματέας του Ευρωπαικού Συμβουλίου κλπ κλπ. Τελικά, ίσως αυτή η επίσκεψη να ήταν πιο γουρλίδικη για τους Σοσιαλιστές από όσο φάνηκε με μια πρώτη ματιά…]
Η πολιτική ευθυκρισία και ψυχραιμία του βασιλέως είναι παροιμιώδεις. Μόνο μια φορά στη ζωή του φέρεται να έχει εκνευριστεί δημοσία, το 2007 όταν δικαίως φώναξε στον Τσάβες “Μα γιατί δεν το βουλώνεις;” (“¿Por qué no te callas?”). Πώς αλλιώς να απαντήσει κανείς στον άξεστο αυτό ιθαγενή, ο οποίος όχι μόνο είχε διακόψει αγενέστατα την ομιλία του τότε πρωθυπουργού της Ισπανίας Θαπατέρο, αλλά είχε τολμήσει να αποκαλέσει και τον πρώην πρωθυπουργό Αθνάρ (ένα ακόμα φρανκικό υπόλειμμα στο τιμόνι της Ισπανικής Δημοκρατίας) “φασίστα”. Εκτός του ότι άνθρωπος δεν ήταν φασίστας (“ακροδεξιό φαλαγγίτικο εθνικιστικό καθίκι” θα ήταν ίσως ένας πιο σωστός χαρακτηρισμός), κάποιος έπρεπε επιτέλους να βάλει στη θέση του τον (εκλεγμένο με ευρύτατες πλειοψηφίες) δικτάτορα της Βενεζουέλας. Που είχε διώξει και τις Ισπανικές πολυεθνικές, ειδικά την πετρελαϊκή Repsol, από τη χώρα του. Ε μα πια!
Επίσης, ο βασιλεύς είναι μέγας αθλητής (ολυμπιονίκης, μην το ξεχνάμε!) αλλά και μαικήνας του πολιτισμού. Για παράδειγμα είναι, όπως και ο διάδοχός του Φελίπε, φανατικός οπαδός της Ρεάλ (το όνομά της σημαίνει “βασιλική”), του φάρου αυτού του σύγχρονου ισπανικού πολιτισμού. Επίσης, έχει διατελέσει επίτιμος πρόεδρος του WWF, της γνωστής πολυεθνικής μη κυβερνητικής οργάνωσης που σκοπό της έχει να υπερασπίζεται [τις πολυεθνικές που εκμεταλλεύονται] τη φύση και το περιβάλλον. Η απασχόλησή του αυτή φαίνεται ότι ήταν απολύτως συμβατή με το ότι είναι οπαδός του ευγενικού αθλήματος του κυνηγιού αρκούδων (έχει σκοτώσει έγκυες αρκούδες στη Ρουμανία και, μεθυσμένος, μια εξημερωμένη αρκούδα στη Ρωσία).
Τέλος είναι και οπαδός της αρχαίας (θεσμοθετημένης από τους Άγγλους αποικιοκράτες τον 19ο αι.) τέχνης του σαφάρι [λέξη των σουαχίλι που σημαίνει “ταξίδι”, από την αραβική ρίζα “s-f-r”, από όπου κατάγονται και οι λέξεις σεφέρι και μουσαφίρης]. Το 2012 μάλιστα, λόγω της βασιλικής του αδεξιότητας (ή μήπως λόγω του γεγονότος ότι πάλι ήταν τύφλα στο μεθύσι και στην κόκα;) αυτοτραυματίστηκε πυροβολώντας το πόδι του.
Η εσπευσμένη του επιστροφή στην Μαδρίτη έγινε αιτία από τη μία να αποκαλυφθεί ο τραυματισμός του βασιλικού ποδιού αλλά από την άλλη να τραυματιστεί εκτός από το πόδι και το βασιλικό γόητρο, δεδομένου ότι ο τραυματισμός συνετελέσθη κατά τη διάρκεια μυστικού σαφάρι στην Μποτσουάνα.
Διότι ο άναξ καταπατούσε το νόμο της χώρας αυτής, κυνηγώντας απαγορευμένους ελέφαντες, σπαταλώντας λεφτά του δημοσίου τη στιγμή μάλιστα που η Ισπανία ήταν στη μέση βαθιάς οικονομικής κρίσης με την ανεργία στα ύψη. Η WWF, μετά από πολλούς δισταγμούς και προς μεγάλη της λύπη, αναγκάστηκε να διαγράψει τον μεγάλο αυτό σπόρτσμαν και οπαδό του fair play από τα κατάστιχά της.
Η σοβαρή και βαθύτατα πολιτική προσήλωση του βασιλέως στις αρχές του χρηματισμού δεν περιορίστηκαν φυσικά στο ξεκοκάλισμα της προίκας της Σοφίας, αλλά συνεχίστηκαν για τα επόμενα χρόνια. Για αρχή είχαμε τον γαμπρό του, σύζυγο της κόρης του Κριστίνα, τον Don Iñaki Urdangarin, δούκα της Μαγιόρκα, που τσέπωσε γύρω στα 6 εκατ. ευρώ δημόσιων πόρων που του είχαν δοθεί για να διοργανώσει υποτίθεται αθλητικές εκδηλώσεις, υπόθεση για την οποία καταδικάστηκε και φυλακίστηκε.
Με αφορμή το σκάνδαλο, ο Χουάν Κάρλος αποκάλυψε για πρώτη φορά ότι ο ετήσιος βασιλικός προϋπολογισμός ανήρχετο στο ασήμαντο ποσόν των 8 εκατ. ευρώ (και κάτι ψιλών όπως ταξίδια, ρεύμα κτλ. που τα πλήρωνε απευθείας το κράτος).
Το τέλος του παραμυθιού
Όλα τα καλά τελειώνουν κάποτε. Η χρυσή εποχή της Ισπανίας κάτω από τη σοφή καθοδήγηση του Χουάν Κάρλος τέλειωσε το 2014. Η κυρίαρχη εκδοχή είναι ότι η συσσώρευση σκανδάλων είχε αρχίσει να βαραίνει ιδιαίτερα στο μέλλον της βασιλείας και ο Χουάν Κάρλος αναγκάστηκε να παραιτηθεί προς όφελος του διαδόχου και υιού του.
Εμείς οι θαυμαστές του εστεμμένου μπον βιβέρ και πολιτικού ανδρός πάντως, υποστηρίζουμε ότι η λιμπερτίνικη φλέβα του βασιλέως δεν άντεχε πλέον τους περιορισμούς που του επέβαλε το απάνθρωπα σφιχτό πρόγραμμα των υποχρεώσεών του και αποφάσισε να παραιτηθεί προκειμένου να στραγγίξει και την τελευταία σταγόνα απόλαυσης από τη ζωή του.
Αλλά, μιλώντας για σταγόνες, η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν βέβαια οι μίζες που τσίμπησε από τον φάρο αυτό της πεφωτισμένης μοναρχίας, τον οίκο των Σαούντ. Σύμφωνα με μία από τις άπειρες ερωμένες του (η οποία ήταν επίσης και πολίτης Μόντε Κάρλο, άρα φύσει και θέσει ικανή να ξεπλένει χρήμα στο αδιάφθορο αυτό πριγκηπάτο με τον μηδενικό συντελεστή φορολογίας), ο Χουάν Κάρλος τσέπωσε αρκετές δεκάδες εκατ. ευρώ για να “σπρώξει” λίγο την κατασκευή της ταχείας σιδηροδρομικής γραμμής Μεδίνας-Μέκκας από ισπανικές εταιρείες. Στη συνέχεια οι ελβετικές αρχές άρχισαν να ερευνούν την προέλευση των 100 εκατ. που είχε καταθέσει ο Αμπντουλά μπιν Αμπτουλαζίζ ο γερο-γκαγκά. Όπως κι αν έχει, τα εκατομμύρια έτρεχαν δεξιά αριστερά και ο Χουάν Κάρλος το είχε ξεφτιλίσει εντελώς: με χαρακτηριστική αλαζονεία δεν έπαιρνε την παραμικρή προφύλαξη, ζώντας το όνειρο του τζετ-σετ, γιώτ, γυναίκες, ταξίδια, κόκα και αλκοόλ, ολέ ο ταύρος! Όταν άρχισαν να διαρρέουν στο διεθνή τύπο λεπτομέρειες όπως ας πούμε ότι συνδικαιούχος στον ελβετικό λογαριασμό της μίζας ήταν και ο γιόκας του ο Φελίπε (ο νυν μονάρχης), το πράγμα άρχισε να φεύγει από κάθε έλεγχο.
Ο Φελίπε επισήμως αρνήθηκε κάθε οικονομική κληρονομιά από τον μπαμπά (να τονίσουμε εδώ το “οικονομική”, την κληρονομιά του θρόνου καθόλου δεν την αποποιήθηκε, αντιθέτως τον θρόνο συνεχίζουν να τον ζεσταίνουν τα τρυφερά του οπίσθια), ώστε να μην απλώνεται πάνω από την εικόνα του το φάσμα των σκανδάλων του Χουάν Κάρλος· ο τελευταίος φαίνεται σταδιακά να μετατρέπεται σε ένα είδος αποδιοπομπαίου γερο-τράγου που θα φορτωθεί, εκτός από τις άφθονες δικές του και όλες τις αμαρτίες του καθεστώτος (και ίσως και μερικές παραπάνω). Κυνηγημένος πλέον και από την ισπανική δικαιοσύνη έχει καταφύγει μαζί με την τρέχουσα ερωμένη και συνεταίρο του στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα (στον άλλο φάρο της δημοκρατικά απόλυτης μοναρχίας) ζητώντας προστασία και πολυτελή διαβίωση. Έτσι ο μικρός Φελίπε θα μπορέσει να σηκώσει τα βαριά καθήκοντα της βασιλείας στην πλάτη του, χωρίς σε αυτά να προστίθεται το βάρος της σκοτεινής κληρονομιάς του μπαμπά, αδιάφθορος, καθαρός, απολυμασμένος, χωρίς κορονο-ιούς, ως αθώα λευκή περιστερά. Στο κάτω-κάτω, γιατί να φάει από τα έτοιμα; Να πάει να φτιάξει τα δικά του εκατομμύρια.
Το μόνο που μένει σε εμάς τους πιστούς θαυμαστάς του μεγαλειοτάτου αυτού τενεκέ, εκτός από μια όσο νά ’ναι πικρή επίγευση στο στόμα, είναι πρώτον η χαρά για τόσα χρόνια που ζήσαμε μαζί του τη μεγάλη ζωή (στη φαντασία μας τουλάχιστον) και η ελπίδα ο παρακάτω διάλογος να είναι αληθινός:
– Ρε μπαμπά, με αυτά που κάνεις ο θεσμός της βασιλείας κινδυνεύει!
– Σκασίλα μου μεγάλη και δύο παπαγάλοι, “μεγαλειότατε”! Δεν είμαι εγώ ο Βασιλιάς, λούσου τα τώρα κωλόπαιδο να δεις τη γλύκα!
Δημήτρης Λένης
