Μεγάλη συζήτηση ενέσκηψε εσχάτως στα μέρη μας για το κληρονομικό δικαίωμα στο δημόσιο βίο. Το 2007 λοιπόν θυμάμαι, είχα ρωτήσει ένα γνωστό κοινοβουλευτικό αν ένας φέρελπις πολιτικός γόνος που τότε έκανε τα πρώτα του βήματα στη πολιτική, “κατέχει το άθλημα ;”.
“Είναι αδύνατο να μην έμαθε τη πολιτική μεγαλώνοντας σε τέτοια οικογένεια..” μου απάντησε, συμπληρώνοντας εύστοχα στα λεγόμενα μου ότι η κορυφή των τεχνών όπως αποκαλούσαν οι αρχαίοι Έλληνες τη Πολιτική, προϋποθέτει πάντα ταλέντο.
Όλα αυτά δεν θα είχαν καμία αξία δεκαπέντε χρόνια μετά, αν ο νεποτισμός στη πολιτική και στην αυτοδιοίκηση δεν επανέκαμπτε θριαμβευτικά στο τόπο μας.
Ο λόγος βέβαια που έγινε αυτό δεν ήταν άλλος παρά οι νοσηροί κομματικοί μηχανισμοί που για δεκαετίες ανέδειξαν μόνο φελλούς και καιροσκόπους, χωρίς καμία πολιτική παιδεία αλλά και η απόλυτα διεφθαρμένη Δημοκρατική συμπεριφορά των ιδίων των πολιτών.
Έτσι φτάσαμε στο σημείο, δημόσια πρόσωπα που οι ψηφοφόροι δεν θα εμπιστευόταν να διαχειριστούν ούτε περίπτερο, να τους δίδουν με τη ψήφο τους τα ηνία του Δήμου η του Κράτους.
Εν κατακλείδι το εκλογικό σώμα οφείλει να αντιληφθεί, ότι στη Δημοκρατία δεν υφίσταντο ταξικοί διαχωρισμοί και αφορισμοί. Όλοι έχουν δικαίωμα του “εκλέγειν και εκλέγεσθαι”.
Το μόνο κριτήριο επιλογής του πολίτη στη κάλπη οφείλει να είναι, οι ικανότητες του υποψήφιου πολιτικού η αυτοδιοικητικού κι όχι αν είναι πολιτικό τζάκι η όχι.
Γιατί όπως έλεγε κάποτε κι ο Κινέζος ηγέτης Ντενγκ Σιάο Πίνγκ : “Δεν με απασχολεί αν η γάτα είναι μαύρη η άσπρη. Το μόνο που μ` ενδιαφέρει είναι να πιάνει ποντίκια¨.
Κώστας Κουτσονάσιος.
