Πρόκειται για μια κοινωνία που έχει χάσει την εμπιστοσύνη στον εαυτό της. Όμως η Δημοκρατία δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς σχέσεις εμπιστοσύνης.
Το υπάρχον τοπικό πολιτικό σύστημα πρέπει να κατανοήσει πολλά περισσότερα από όσα έχει ήδη κατανοήσει.
Στην εκφορά του λόγου του, στις προτεραιότητές του, στην αντίληψή του για την κοινωνική πραγματικότητα.
Η πλειοψηφία του δημόσιου λόγου είναι «να ειχαμε να λέγαμε».
Ένα κατασκεύασμα που δεν έχει καμία σχέση με τις πράξεις αυτών που τον εκφέρουν.
Πολλοί άνθρωποι λανσάρουν μια δημόσια εικόνα εντελώς ατσαλάκωτη και ψεύτικη.
Βέβαια η ποιότητα της ζωής δεν έχει θεαματικότητα. Η κακοποίησή της μόνο έχει.
Αυτό προϋποθέτει φυσικά και πολιτική σκέψη, με την υγιή έννοια του όρου, που είναι ζήτημα παιδείας.
Όχι πολιτικολογία, δηλαδή απολιτικό λόγο περί πολιτικής από απαίδευτα μυαλά.
Δυστυχώς μάθαμε να ζούμε με τα ελάχιστα στάνταρ, να χειροκροτάμε το κενό περιεχόμενο, να αποδεχόμαστε ότι μας επιβάλλεται αδιαμαρτύρητα και δυστυχώς να παραιτούμαστε από διαμαρτυρία για κάτι που είναι πολύ κατώτερο των περιστάσεων.
Η μετριότητα αφορά βέβαια όλη τη συγκρότηση της ελληνικής κοινωνίας.
Προς τι η έκπληξη;
