Πολύς ντόρος γίνεται το τελευταίο διάστημα στα πολιτικά πηγαδάκια της πόλης, για καταστάσεις νεποτισμού στο τοπικό δημόσιο βίο του νομού.
Στο επίκεντρο των συζητήσεων για φαινόμενα οικογενειοκρατίας, είναι κυρίως πολιτικά και αυτοδιοικητικά στελέχη των δύο μεγάλων αστικών παρατάξεων της μεταπολίτευσης(ΝΔ και ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ).
Βέβαια το υποτιθέμενο πρόβλημα, δεν είναι τωρινό και ούτε Τρικαλινό.
Χαρακτηριστική είναι η απάντηση που εισέπραξα πριν λίγα χρόνια όταν ρώτησα έμπειρο κοινοβουλευτικό, για το αν ο υιός Αθηναίου πολιτικού θα ακολουθήσει τα χνάρια του πατέρα του..;
Τότε εκείνος αφοπλιστικά μου είπε : “Μα η συγκεκριμένη οικογένεια δεν ξέρει και κάτι άλλο να κάνει..!”
Με λίγα λόγια ο απόμαχος σήμερα γνώστης της κεντρικής πολιτικής σκηνής, μου περιέγραψε γλαφυρά μία κατά την άποψή του παθογένεια του δημοσίου βίου της χώρας.
Σαφέστατα η πολιτική τέχνη δεν μεταβιβάζεται και ούτε κληρονομείται.
Από την άλλη όμως, ότι κάποιος είναι γόνος η κληρονόμος πολιτικού ονόματος, δεν σημαίνει a priori ότι είναι ανάξιος να ασχοληθεί με τα κοινά, ενώ και Συνταγματικά ουδείς μπορεί να τον αποτρέψει.
Σε μια Δημοκρατία, ο λαός και μόνο αυτός καθορίζει ελεύθερα ποιος θα τον εκπροσωπήσει.
Ζήτημα θα υπήρχε αν υφίστατο καθεστωτική και καθολική επικράτηση των πολιτικών τζακιών στους πολιτικούς η αυτοδιοικητικούς μηχανισμούς.
Τότε όντως όφειλαν να εγερθούν προβληματισμοί, για την υγιή λειτουργία του πολιτεύματος και να κινητοποιηθούν τα θεσμικά όργανα της πολιτείας.
Υπερβολικές λοιπόν οι ανησυχίες των συνήθως ύποπτων συνομωσιολόγων και καφενόβειων αναλυτών, περί επιστροφής της εποχής των Μουχτάρηδων και των Κοτζαμπάσηδων στο δημόσιο βίο της περιοχής.
Κώστας Κουτσονάσιος.
