Τρείς ημέρες στη πολιτική είναι πολλές για να κάνεις ασφαλή πρόβλεψη”, έλεγαν οι Νέστωρες του κοινοβουλίου κάποτε και φαίνεται ότι στη παρούσα πολιτική συγκυρία, επιβεβαιώνονται για άλλη μια φορά.
Από τη μία η κυβέρνηση σε μια εξαντλημένη από τα δεκαετή μνημόνια και τη πανδημία κοινωνία, όπου κυριαρχεί η αβεβαιότητα και η ανασφάλεια για το αύριο, επέλεξε να προσφέρει το φόβο και την αισχρή προπαγάνδα των ΜΜΕ, αντί να παράγει πολιτική, ελπίδα και προσδοκία για το μέλλον.
Η αντιπολίτευση από την άλλη, εγκλωβισμένη στις δογματικές και ιδεολογικές της αγκυλώσεις, αδυνατεί να επεξεργαστεί λίγους μήνες πριν τη πρόωρη κατά πως φαίνεται προσφυγή στις κάλπες, εναλλακτική πολιτική πρόταση και ρεαλιστικό αφήγημα για τη χώρα.
Με τη πολιτική ατζέντα να τη διαμορφώνουν ήσσονος σημασίας υποθέσεις, όπως η περίπτωση Λιγνάδη, Κουφοντίνα και η ούτως η άλλως, καταδικαστέα αυθαιρεσία των οργάνων της τάξης, το πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να διαμορφώσει σχέδιο εξόδου από τη πολυετή κρίση.
Ο πολιτικός χρόνος μετρά πια πολύ γρήγορα για όλους, με τις ακραίες φωνές και τις διχαστικές κορώνες, να καλύπτουν μόνο πρόσκαιρα την ανεπάρκεια του πολιτικού προσωπικού και των κομματικών μηχανισμών.
Πολιτικοί και επιχειρηματικοί κύκλοι δηλώνουν ανήσυχοι για τις εξελίξεις στην οικονομία, με το μοντέλο Ντράγκι στην Ιταλία να φαντάζει πια ως η καλύτερη επιλογή για τη χώρα.
Κωνσταντίνος Κουτσονάσιος.
Αν η αντιπολίτευση καταφέρει λόγω της οικονομικής κρίσης της πανδημίας να δημιουργήσει πόλωση και κρίση 2015, θα έχουμε κυβέρνηση με τραπεζίτη πρόεδρο και πάλι…