Mε κομμένη την ανάσα…..
Παρακολουθώ, με την προσοχή που αρμόζει σε ένα τόσο σοβαρό θέμα, τις εξελίξεις σχετικά με τη σύναψη μιας νέας συμφωνίας ή την οριστική ρήξη και την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη.
Όπως έχουν δείξει όλες οι μετρήσεις, υπέρ της παραμονής στο ευρώ τάσσεται η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού και όλα τα πολιτικά κόμματα, εκτός από αυτά που βρίσκονται στα άκρα του πολιτικού χάρτη και από κάποια στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν είμαι οικονομολόγος και δεν μπορώ να ξέρω ποιες ακριβώς θα είναι οι συνέπειες μιας εξόδου από το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα, που φαίνεται πλέον να είναι αρκετά πιθανή. Όταν ακούω κάποιους να μιλάνε για μονομερή διαγραφή του χρέους και για χτίσιμο μιας νέας οικονομίας, χωρίς δεσμεύσεις και εξαρτήσεις, αναρωτιέμαι: μπορούμε να προχωρήσουμε μόνοι κόντρα σε όλους και, αν υποθέσουμε ότι το τολμάμε, σε ποια παραγωγική βάση θα στηριχτούμε και πόσο έτοιμοι είμαστε για ένα τέτοιο εγχείρημα ;
Μία ελληνική παροιμία λέει ότι “κάθε κόκορας στη φωλιά του λαλάει” και, επειδή είμαι εκπαιδευτικός, τυχαίνει να ξέρω καλά τη νοοτροπία με την οποία έχουμε ποτίσει τα παιδιά των τελευταίων γενεών, από την πρώτη μέρα που πάνε στο σχολείο. Ξεκινάνε τα μαθήματα στις 15/9 και τελειώνουν στις 15/5, δηλαδή έχουμε σχολικό έτος διάρκειας 8 μηνών, που γίνονται 7 μήνες αν αφαιρέσουμε τα δύο δεκαπενθήμερα των διακοπών Χριστουγέννων και Πάσχα. Ακολουθούν οι “χαλαρές” σχολικές εξετάσεις, στις οποίες η εξεταζόμενη ύλη είναι περιορισμένη και τα θέματα είναι εύκολα κατά κανόνα, με αποτέλεσμα να μην διακυβεύεται τίποτα για όσους δεν θέτουν υψηλούς προσωπικούς στόχους.
Στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, πλην ορισμένων εξαιρέσεων, επικρατεί ο κακός χαμός και η μεγάλη πλειοψηφία των σπουδαστών αναλώνεται τον περισσότερο καιρό σε άλλες δραστηριότητες και θυμάται τις υποχρεώσεις μόνον στις εξεταστικές περιόδους. Αναρωτιέμαι αν αυτά τα παιδιά είναι έτοιμα να ιδρώσουν και να ματώσουν, να σηκωθούν από τις καφετέριες, να γυρίσουν την πλάτη στα μπαράκια και στη νυχτερινή ζωή, να κάνουν όποια δουλειά βρεθεί μπροστά τους έναντι πενιχρής αμοιβής, να φορέσουν τα παλιόρουχα και να πάνε στα χωράφια, στις οικοδομές και στις ψαρόβαρκες, για να βγει το κάρο απ’ τη λάσπη… Η απάντηση που δίνω στον εαυτό μου είναι επιεικώς απογοητευτική, είναι ένα μεγάλο “ΟΧΙ”.
Είναι πανεύκολο να πουλάμε πατριωτισμό, να μιλάμε για υπερηφάνεια και για αξιοπρέπεια… Το δύσκολο είναι να συνειδητοποιήσουμε αυτά που κρύβονται πίσω από αυτές τις λέξεις, να καταλάβουμε το νόημα των στίχων του ποιητή και όχι απλώς να τραγουδάμε “για να γυρίσει ο ήλιος, θέλει δουλειά πολλή” και να μην δίνουμε βάση “στα όμορφα τα λόγια, τα μεγάλα” που εκστομίζονται με περισσή ευκολία.
Δημήτρης Πετσέτας
