Ξέρω ότι οι περισσότεροι θα λακίσουν αμέσως μόλις διαβάσουν την επόμενη λέξη, δηλαδή τη λέξη “εκλογές”, σ’ αυτό το κείμενο. Δεν τους αδικώ, έχουν μπουχτίσει και τους καταλαβαίνω απολύτως… Όμως, θα μου επιτρέψουν να μην συμφωνήσω μαζί τους. Άλλο πράγμα είναι ο κορεσμός και άλλο είναι η αποστροφή προς την πραγματικότητα, που είναι εδώ και μας αφορά όλους.
Το εκλογικό αποτέλεσμα αποτύπωσε με τον σαφέστερο τρόπο όσα υπάρχουν γύρω μας. Είμαστε λίγο απ’ όλα… αδιάφοροι, απογοητευμένοι, οργισμένοι, χαρούμενοι, θυμωμένοι, αγχωμένοι, πικραμένοι, προβληματισμένοι και δεν συμμαζεύεται. Ένα πρόβλημα με τους αισιόδοξους διαβλέπω, που αποτελούν πλέον “είδος εν ανεπαρκεία” ή “είδος υπό εξαφάνισιν”.
Το τεράστιο ποσοστό της αποχής, η απουσία ουσιαστικού πολιτικού λόγου στα προεκλογικά και στα μετεκλογικά παράθυρα, οι κονσερβοποιημένες δηλώσεις των πολιτικών αρχηγών και τα κατεβασμένα κεφάλια της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών φωτογραφίζουν το τοπίο της επόμενης μέρας με τον πιο ξεκάθαρο και τραγικό τρόπο.
Ένας ολόκληρος κόσμος που δεν έχει μαντίλι για να κλάψει, που προσπαθεί από κάπου να πιαστεί, να σηκώσει το βλέμμα από το χώμα, να πάρει από κάπου λίγο κουράγιο και να σταθεί όρθιος, αλλά νιώθει να είναι απελπιστικά μόνος… Η αλήθεια και η σκληρή πραγματικότητα τον πονάνε τόσο πολύ, που τον αναγκάζουν να ψάχνει για λίγα ψίχουλα ελπίδας, ακόμα και μέσα στα ψέματα.
Δημήτρης Πετσέτας
