«Η αγροτιά παλεύει και θα νικήσει» – Το μήνυμα έρχεται από τους χωριάτες ….

Οι αγρότες, λοιπόν. Οι χωριάτες. Αυτοί που για κάποιους από τους κουλτουριάρηδες των σαλονιών φαντάζουν αμόρφωτοι και παρακατιανοί. Αυτοί που από το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα και τους κάθε είδους και λογής συνδρομητές και «κολαούζους» του θεωρούνται κοινωνικά αφελείς και πολιτικά ευκολόπιστοι.

 Κι όμως. Είναι αυτοί που με την αγωνιστική στάση ζωής που επιδεικνύουν εδώ και χρόνια δείχνουν πως πρέπει και μπορεί να είναι ο σωστός ο άνθρωπος. Είναι συλλογικά η αγροτιά που ακολουθώντας με συνέπεια και οργάνωση το δρόμο της αγωνιστικής διεκδίκησης, παραδίδει σε όλη την ελληνική κοινωνία μαθήματα κοινωνικής αξιοπρέπειας κι ατομικής λεβεντιάς.

 Ναι. Οι αγρότες θέλουν και διεκδικούν λεβέντικα μια ζωή με αξιοπρέπεια στα χωριά τους. Γι’ αυτό και βγαίνουν στους δρόμους του αγώνα. Κόντρα στη «λογική» της μοιρολατρίας και της υποταγής που καλλιεργούν τα ΜΜΕ, ως φερέφωνα της αστικής τάξης και θέλουν να επιβάλλουν οι μηχανισμοί της εξουσίας της. Κόντρα στη «λογική» του ατομικού βολέματος και της αρπαχτής που η κυρίαρχη αστική ιδεολογία όχι μόνο έχει πλήρως απενοχοποιήσει, αλλά  και προβάλλει σαν πρότυπο «κοινωνικής ανέλιξης και καταξίωσης».

 Οι αγρότες, χρόνια πολλά τώρα, δεν αποδέχονται τη μοίρα  της φτώχειας και της εξαθλίωσης που ορίζουν γι’ αυτούς οι πολιτικές όλων των ελληνικών κυβερνήσεων και της Ευρωπαϊκής Ενωσης.  Αντιδρούν, ξεσηκώνονται, οργανώνουν την πάλη τους.

 Αυτή η αγωνιστική στάση και δράση δεν είναι ούτε εύκολη, ούτε χωρίς επιπτώσεις.  (Κι ας λένε μερικοί πονηροί πολιτευτάδες, απονήρευτοι αδαείς ή και επί τούτου ανόητοι ότι οι αγροτικές κινητοποιήσεις αποτελούν «χειμωνιάτικο έθιμο» και τα μπλόκα είναι «αγροτικά πανηγυράκια» όπου – όπως λένε – «καταναλώνονται λουκάνικα και τσίπουρο».)

 Το να παραμένει κάποιος επί πολλά μερόνυχτα στα μπλόκα με τα τρακτέρ,  μακριά από το σπίτι και τις ανάγκες της οικογένειάς του, πότε με το διαπεραστικό ψύχος του χιονιού να του μουδιάζει τη σάρκα και πότε με την αφόρητη υγρασία της βροχής να του τρυπάει τα κόκκαλα, δεν είναι κάτι που θέλει και μπορεί να το κάνει ο καθένας εύκολα, ενώ πάρα πολλές φορές οι αγωνιζόμενοι αγρότες έχουν υποστεί την σκληρή βία των κρατικών κατασταλτικών μηχανισμών που εξαπολύουν εναντίον τους οι εκάστοτε κυβερνήσεις και χιλιάδες αγωνιστές, όλα αυτά τα χρόνια, έχουν συρθεί στα «αγροτοδικεία» που τους έχουν επιβάλλει βαριές καταδικαστικές ποινές.

 Κι έχει πολύ μεγάλη σημασία το γεγονός ότι με τον συνεχή αγώνα τους στους δρόμους οι αγρότες κατάφεραν, κατά καιρούς, να κερδίζουν αρκετά από όσα διεκδικούν, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έχουν λυθεί τα προβλήματά τους, αφού εξακολουθεί να παραμένει αλώβητη και να εφαρμόζεται απαρέγκλιτα η αντιλαϊκή πολιτική των ελληνικών κυβερνήσεων και της Ευρωπαϊκής Ενωσης που αποτελεί την «πηγή» αυτών των προβλημάτων. Διότι έτσι στέλνεται το μήνυμα σε όλους τους άλλους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα, σε όλη την κοινωνία πως η οργανωμένη αγωνιστική διεκδίκηση δίκαιων αιτημάτων μπορεί να φέρει άμεσα, απτά, χειροπιαστά αποτελέσματα. Κι αυτό είναι ένα μήνυμα που οι αντιλαϊκές κυβερνήσεις στη χώρα μας – και όπου γης – δεν θέλουν καθόλου ν’ ακουστεί και να περάσει.

 Ετσι είναι, λοιπόν. Το σύνθημα «η αγροτιά παλεύει και θα νικήσει» που ακούγεται στα μπλόκα αποτελεί σάλπισμα αγωνιστικού θάρρους και αισιοδοξίας για το λαό μας, που στενάζει κάτω από την βαριά μπότα της αντιλαϊκής πολιτικής των κυβερνήσεων της αστικής τάξης.  

 Η αγροτιά με την επιμονή της στον αγώνα δείχνει ότι πιστεύει στη δύναμή της, έχει πειστεί πως τη λύση θα τη βρει στηριζόμενη στη δική της δύναμη και στην αγωνιστική συμπαράταξή της με την εργατιά και τα άλλα λαϊκά στρώματα, δεν πρέπει να την περιμένει από πουθενά αλλού, από κανένα «σωτήρα». Κι αυτή η πίστη πρέπει και μπορεί να γίνει κτήμα και πρόσταγμα όλου του λαού μας.

Παύλος Ριζαργιώτης