Kώστας Κωστούλας
Η έμφυλη βία και οι γυναικοκτονίες υπήρχαν πάντα.
Δεν είναι γέννημα της εποχής.
Το θέμα είναι κατά πόσο αποτελεσματικός είναι ο μηχανισμός που ενεργοποιείται μετά το συμβάν για να δημιουργηθεί ένα αίσθημα ασφαλείας και δικαιοσύνης που θα προστατεύει τους αδύναμους.
Βλέπουμε άρρωστους ανθρώπους που θεωρούσαν ότι είναι στο απυρόβλητο λόγω θέσης, να εγκληματούν με αποτρόπαιο τρόπο σε βάρος ανυπεράσπιστων ψυχών.
Η διαφορά σήμερα είναι ότι οι άνθρωποι μιλούν. Η διαφορά είναι ότι τώρα η κοινωνία είναι πιο ευαίσθητη στα φαινόμενα βίας.
Προφανώς υπάρχει θεσμική ανάγκη για τις ποινές στις γυναικοκτονίες και στην αντιμετώπιση της έμφυλης βίας.
Αλλά δεν φτάνουν αυτά.
Η πιο σημαντική λύση είναι στα χέρια των ίδιων των θυμάτων.
Να μιλάνε, να αντιστέκονται, να καταγγέλλουν τα περιστατικά βίας σε βάρος τους.
Ο βιασμός μιας γυναίκας, ο θάνατος της 8χρονης Όλγας στο Κερατσίνι, η δολοφονία Καραϊβάζ, η ανθρωποκτονία του Ζακ, ο παιδόφιλος παπάς, η υπόθεση βιασμού ανήλικης στον Βόλο δείχνουν ότι στην Ελλάδα υπάρχει πολύ σήψη.
Χρειάζονται μεγάλες αλλαγές. Απαιτείται σκληρή ενωτική δουλειά, νηφαλιότητα, επιμονή και να “σπάσουν αυγά”.
Τίποτα δεν είναι εύκολο, τίποτα δεν χαρίζεται, όλα θέλουν στρατηγική, και αγωνιστικότητα.
