Συνεχίζονται οι αποκαλύψεις για τις σεξουαλικές παρενοχλήσεις και άλλες κακές συμπεριφορές.
Την αρχή έκανε η Σοφία Μπεκατώρου και έκτοτε τα φώτα έχουν πέσει κυρίως στον θεατρικό και τηλεοπτικό χώρο. Κάθε μέρα νέες μαρτυρίες έρχονται στο φως για τα μαύρα σκοτάδια μέσα στα οποία τόσα χρόνια ζούσαν πολλοί απ’ ότι φαίνεται που θέλησαν να κάνουν καριέρα στο ευρύτερο χώρο του θεάματος. Τα στόματα άνοιξαν και οι καταγγελίες με τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες σοκάρουν.
Να ξεκαθαρίσω εξαρχής ότι επιχαίρω που επιτέλους τα στόματα άνοιξαν και κυριολεκτώ όταν λέω ότι έχουν τη συμπόνοια μου οι σεξουαλικώς παρενοχλημένοι-ες και οι με κάθε τρόπο κακοποιημένοι-ες που αποφάσισαν να μιλήσουν. Στηρίζω με όλη μου τη ψυχή τις γυναίκες και τ’ αγόρια που έχουν υποστεί οποιασδήποτε μορφής σεξουαλική παρενόχληση ή κακοποίηση.
Στηρίζω τους ανθρώπους που παίρνουν την ευθύνη και βγαίνουν επωνύμως να καταγγείλουν κάτι άδικο που τους βαραίνει και που έτσι ανοίγουν το δρόμο και σ’ άλλους που δυστυχώς «δεν είχαν φωνή» για ν’ ακουστεί. Και πρέπει να βοηθήσουμε όλοι όσοι βρίσκονται σε θέση αδυναμίας να πάψουν να φοβούνται. Πρέπει ως κοινωνία να είμαστε αμείλικτοι απέναντι σε οποιοδήποτε περιστατικό έχει την ιδιότητα του φόβου της βίας της εξουσίας. Να είμαστε αλληλέγγυοι κι ενωμένοι για να μπορούν όλοι να βγάλουν στον αφρό της αλήθεια τους και για να αλλάξουν κι εκείνοι που η ζωή τους εμφύσησε τον φόβο, τον τρόπο που μπορεί να βλέπουν τον κόσμο.
Αυτό τον κόσμο, τον σκληρό… τον από συστάσεώς του άδικο!!!
Όσοι και όσες, έστω και τώρα, έστω κάπως αργά -γιατί ποτέ δεν είναι πολύ αργά-, τολμούν να βγάλουν από μέσα τους την ασχήμια που βίωσαν και να δείξουν στην κοινωνία εκείνους τους άθλιους που μαγάρισαν το σώμα τους και πάντως σίγουρα την ψυχή τους, πρέπει με σεβασμό να ακουστούν, δεν πρέπει να λιθοβοληθούν.
Δεν γίνεται εν έτη 2021 να ζούμε σε μεσαιωνικές καταστάσεις και συμπεριφορές. Δικαιολογίες τύπου «είμαι αρσενικό παλιάς κοπής» είναι απ’ τις πιο μεγάλες μπούρδες που μπορεί να πει κάποιος. Από την άλλη το φτηνό ξεκατίνιασμα το μόνο που κάνει, είναι να γενικεύει και να παίρνει η μπάλα αδικώντας στα μάτια των πολλών ακόμα και άτομα που διάλεξαν μία άλλη πορεία πιο μικρή, μακριά από τα πολλά φώτα και τα σταριλίκια, αλλά πάντως μια πορεία αξιοπρεπή.
Τις πιστεύω τις παρενοχλημένες και τους παρενοχλημένους.Χωρίς απαραίτητα όμως να τους εκτιμώ και να τους θαυμάζω όλους το ίδιο για τη στάση τους και για το θάρρος τους. Καταλαβαίνω βέβαια, πόσο δύσκολο είναι να βρει κανείς το κουράγιο να μιλήσει, να βγει μπροστά και να καταγγείλει.Απ’ τις περιγραφές των περιστατικών προκύπτει ότι υπήρξαν σαφώς όλοι τους ανεξαιρέτως θύματα απαράδεκτων ενεργειών, κατακριτέων συμπεριφορών και των διαστροφικών ορέξεων, ανθρώπων που εκμεταλλευόμενοι τις θέσεις ισχύος που κατείχαν φανέρωσαν το τέρας που κουβαλούσαν μέσα τους.
Πλην όμως, όταν κάποιοι εξ αυτών, ισχυρίζονται πως ήταν τελείως ανίδεοι για το τι συνέβαινε στο σινάφι τους μέχρι που το κακό συνέβη και στους ίδιους δεν πείθουν κανέναν.
Επίσης μία ακόμη σημαντική επισήμανση. Κάθε περίπτωση είναι ξεχωριστή. Δεν είναι όλα τα περιστατικά το ίδιο. Δεν είναι το ίδιο για παράδειγμα, η σεξουαλική παρενόχληση κάποιου-ας που σε ηλικία 24-25 ετών δέχτηκε να πάει αργά το βράδυ στο σπίτι σκηνοθέτη για οντισιόν (άραγε δεν πέρασε απ’ το «αθώο» μυαλό του, ότι θα μπορούσαν να έχουν άλλη δυσάρεστη τροπή τα πράγματα και παρά τα όσα πάντα ακούγονταν;), με την κτηνωδία που έζησε κάποιος στην πολύ τρυφερή ηλικία των μόλις 6 ετών του από άτομο του περιβάλλοντός του.
Κατακριτέες και καταδικαστέες και οι δύο περιπτώσεις, πλην όμως, καθόλου, μα καθόλου ίδιες.
Θα ήθελα όμως, πέρα από την συμπόνοια στα θύματα, πέρα από το κράξιμο στους θύτες, να βάλω και κάποιους προβληματισμούς, που προφανώς εκπορεύονται από την υποκειμενικότητα της θεώρησής μου για τα πράγματα καιπου δεν μπορώ να μην εκφράσω υπό τον φόβο των αρνητικών σκέψεων και σχολίων που εκ των προτέρων γνωρίζω πως κάποιοι μπορεί να προβούν. Ας είναι, τους αναμένω.
Δεν μπορεί, υπό τον φόβο της φασίζουσας μονοδιάστατης άποψης εκείνων που δεν επιτρέπουν να υπάρχουν «αλλά», να χάνεται η λογική και να μην κατατίθενται οι προβληματισμοί.Γιατί έτσι είναι που τελικά δεν θα αλλάξει τίποτα. Δεν θα αλλάξουν τα απαράβατα θέσφατα και οι αμοραλιστικές νοοτροπίες που επί πολλές δεκαετίες επικράτησαν και που αυτά κυρίως κατά τη γνώμη μου είναι που επιτρέπουν την εκδήλωση των περισσότερων εξ αυτών των αισχρών περιστατικών.
Δεν μπορεί να λοιδορούνται όσοι τολμούν να μιλούν κόντρα-ρόλο, για πράγματα όμως που αποδεικνύονται απλά και αυτονόητα (όταν βέβαια επιτρέπεται να επικρατήσει ο ρεαλισμός και η λογική).
Για να δούμε λοιπόν, αυτοί όλοι (ή έστω η συντριπτική πλειοψηφία τους) που εμφανίζονται τώρα ως ότι παρενοχλήθηκαν στον χώρο του θεάματος (αναφέρομαι σε όσους επιζητούν την μεγάλη προβολή και αναγνωρισημότητα όπως ηθοποιοί, τραγουδιστές, τηλεπαρουσιαστές, τηλεδημοσιογράφοι, κλπ), πως αντέδρασαν στις αισχρές, προσβλητικές επιθέσεις των θυτών τους; Γιατί δεν μίλησαν τότε που έγιναν; Γιατί δεν κατήγγειλαν τους θύτες, τότε που (νομικώς) έπρεπε; Γιατί δεν τους έσυραν στα δικαστήρια; Γιατί δεν τα δημοσιοποίησαν όλα για να τους κάνουν κατά το κοινώς «ρόμπες»; Γιατί δεν επεδίωξαν την αποκαθήλωσή τους από το καλλιτεχνικό στερέωμα; Γιατί δεν προσπάθησαν να κηλιδωθούν τα ονόματα των βιαστών τους, ώστε να τρωθούν ή και να τερματιστούν οι καριέρες τους; Γιατί δεν τους διαπόμπευσαν, ώστε τουλάχιστον να γνωρίζουν οι πάντες το ποιόν τους; Γιατί δεν προστάτεψαν τους επόμενους νέους συναδέλφους τους, που μετά βεβαιότητας θα ακολουθούσαν, ώστε να μην έρχονταν στην ίδια με εκείνους δυσάρεστη θέση από αυτά τα σιχάματα; Γιατί, γιατί, πολλά γιατί…
Τι ήταν αυτό άραγε που τους επέβαλε να τηρήσουν για χρόνια αυτή την παθητική στάση; Μπορεί όντως, να ισχύει ότι φοβήθηκαν πως δεν θα τους άκουγε κανείς; Πως όλοι θα ήταν απέναντι τους; Πως οι καταγγελίες θα γυρνούσαν εις βάρος τους;Πως αν μιλούσαν θα δεχόταν την απαξίωση του κόσμου;Πως τελικά δεν θα έβρισκαν το δίκιο τους; Ή μήπως επειδή από την αρχή γνώριζαν;
Επειδή και ήξεραν τι επικρατεί στο χώρο του θεάματος, και γνώριζαν τους εξ αρχής δικούς τους ανομολόγητους συμβιβασμούς, γνώριζαν δηλαδή, ότι ουσιαστικά είχαν αποδεχθεί (όχι επιλέξει, γιατί υπάρχουν κι εκείνοι-ες που εξ αρχής το έχουν επιλέξει και το επιδιώκουν να βρεθούν σε τέτοια θέση μπας και το εκμεταλλευτούν, αλλά αυτοί δεν μας αφορούν επί του παρόντος) πως μπορεί να βρεθούν στη δύσκολη θέση να δεχθούν τις αισχρές και ανήθικες συμπεριφορές που βγαίνουν από τους νοσηρούς νους των πιο ισχυρών του χώρου και εφόσον αυτό συμβεί στο υποσυνείδητό τους είχε προετοιμαστεί το πως τελικά θα αντιδράσουν.
Όπως και τελικώς αντέδρασαν. Με την αποσιώπηση, την μη αποκάλυψη και την εν τέλει (με τη δική τους ατολμία-αδυναμία) συγκάλυψη.
