«Όταν ήμουν 26 χρονών έπαθα πάρεση. Πλήρη. Ήταν τη μέρα που εκτέλεσαν τον Μπάτση και τον Μπελογιάννη. Όταν το ’μαθα, πάγωσα. Δεν ήταν λύπη, ήταν κάτι παραπάνω. Σοκ!
Καταλάβαινα πως δε θ’ άντεχα, κάτι θα μου συνέβαινε. Κι ωστόσο δεν μπορούσα να διανοηθώ πόσο σχετική είναι η ύλη – το σώμα – με τον συναισθηματικό κόσμο.
Σκέφτηκα αμέσως: Μετά απ’ αυτήν την τραγωδία, μετά από τόση θλίψη, δεν είναι δυνατόν να εξακολουθήσω να είμαι ίδια, κάπου θα βγω αλλαγμένη. Αλλά δεν πίστευα πως θ’ αντιδρούσε έτσι ο οργανισμός μου.
Κι όμως ως το βράδυ είχα παραλύσει. Το μισό μου πρόσωπο ήταν τελείως παράλυτο. Μου κράτησε έξι εβδομάδες. Ήμουν πολύ νέα, έκανα ηλεκτροσόκ – δεν είναι πολύ δύσκολο να περάσει η πάρεση όταν είσαι νέος, όπως επίσης είναι σπάνιο να την πάθεις σε μικρή ηλικία. Αλλά εκείνες τις έξι εβδομάδες δεν μιλούσα καθόλου.
Έτρεχαν τα σάλια μου. Το στόμα μου είχε πάει εκεί…Να, κοίτα, ως τώρα δεν έχει έρθει εντελώς στη θέση του.
Ήταν ένα τραγικό γεγονός εκείνη η εκτέλεση!… Τον Μπάτση τον γνώριζα προσωπικά, ήταν φίλος του Μάριου.
Δεν μπορούσα να συλλάβω το «εν ψυχρώ». Σε πιάνω, σε στήνω, σε σκοτώνω… Ήταν πέρα από τις δυνατότητές μου. Είχα ζήσει ήδη τις μέρες των ανώμαλων καταστάσεων, αλλά αυτό!
Άγριο πράγμα. Και οργανωμένο από το κράτος, ε;
Από το βιβλίο της Φρίντας Μπιούμπι «Έλλη Λαμπέτη: Η τελευταία παράσταση – Μια προσωπική αφήγηση», Εκδόσεις ΕΞΑΝΤΑΣ (1983).
Σαν σήμερα το 1923 γεννήθηκε η Έλλη Λαμπέτη.
Τάκης Λαζαρίδης στο βιβλίο του «Ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι…» γράφει για τον Μπάτση:
«…στάθηκε σαν άντρας, έφυγε βαθύτατα πικραμένος αλλά αγέρωχος. Δεν συνεργάστηκε με την Ασφάλεια και δεν υπέκυψε σε πιέσεις και εκβιασμούς που του έγιναν ακόμα και όταν ήταν μελλοθάνατος στη φυλακή. Γνωρίζω ότι επανειλημμένα τον κάλεσαν στη διεύθυνση των φυλακών ανώτατοι αξιωματούχοι της Ασφάλειας και του ζήτησαν να συνεργαστεί επισείοντας, ακόμα και την τελευταία μέρα, το φάσμα της επικείμενης εκτέλεσης. Αρνήθηκε και έφυγε με το κεφάλι ψηλά. Και τον εκτέλεσαν παρότι γνώριζαν καλά ότι δεν είχε καμιά σχέση με ασυρμάτους και «κατασκόπους». Γιατί στο πρόσωπό του (προέρχονταν από αστική οικογένεια και ήταν γιος ναυάρχου) ήθελαν να χτυπήσουν τους «συνοδοιπόρους», αυτούς που έμπαιναν στο κίνημα από αγνό ιδεαλισμό, φλεγόμενοι από την επιθυμία να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους για το καλό και την πρόοδο αυτού του τόπου. Είπαν πως στη δίκη «έσπασε», «λύγισε». Τώρα, με την πείρα και τη γνώση των 46 χρόνων που κύλησαν από τότε, θα μπορούσε κανείς εύλογα να ρωτήσει: Τι θα πει «λύγισε;» Και γιατί να μη «λυγίσει;». Γιατί έπρεπε να υποστηρίξει με «πάθος» και «αδιαλλαξία» την ανεύθυνη και τυχοδιωκτική πολιτική του Ζαχαριάδη που λειτουργούσε ως όργανο της σοβιετικής εξωτερικής πολιτικής; Τραγική αλλά και ηρωική συνάμα μορφή ο Δ. Μπάτσης λαμπρός επιστήμονας και ακέραιος χαρακτήρας κλήθηκε να πληρώσει σφάλματα άλλων χωρίς ο ίδιος να έχει την παραμικρή ευθύνη. Η μοίρα του φέρθηκε πολύ σκληρά. Την αντιμετώπισε με αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια σαν πραγματικός άντρας.»
Κύριε Λαζαρίδη, εκεί που λέτε -τον κάλεσαν στη διεύθυνση φυλακών και του ζήτησαν να συνεργαστεί- από που τον κάλεσαν; Από το σπίτι του; Από το μαγαζί του; Μήπως για να το δελεάσουν τον κέρασαν και κανένα καφέ;
Στις δε πιέσεις που αναφέρεστε, πώς ακριβώς ήταν αυτές; Τον πίεζαν το χέρι, το πόδι; Και ποιοι ήσαν αυτοί που έκαναν αυτά τα πράγματα; Μήπως αυτοί που πριν λίγα χρόνια φορούσαν κουκούλες, λόγω μόδας;
Τι ακριβώς; Γράψτε αναλυτικά να μάθει ο κόσμος.
Διάβασε το βιβλίο του, να τα δεις.
Δε θα τα μάθεις από τα σχόλια του διαδικτύου.
Εσύ γιατί γράφεις αυτά τα σχόλια; για να μάθουμε εμείς κάτι; σε ενδιαφέρει να μάθει ο κόσμος τι είπε ο Λαζαρίδης; με ποιο σκοπό άραγε; και γιατί χρησιμοποιείς το όνομα του; λόγω συνωνυμίας;
Επίσης, έχει κάποια σχέση το τι είπε ο Λαζαρίδης μετά από μισό αιώνα, με αυτά που είπε η Λαμπέτη; Διαφώτισε μας.
Γιατί κοπελάρα μου τέτοιο χουνέρι για τους παλιοκουμουνίσταρους, που ήθελαν να υποδουλώσουν την Ελλάδα στο Στάλιν(και όχι στους Αμερικανούς); Κακώς τους τουφέκισαν, κοστίζουν βλέπεις και οι σφαίρες. Έπρεπε να τους κρεμάσουν στο Σύνταγμα, ή ακόμη καλύτερα, να φωνάξουν το Βόϊδιαρο με το …σχιά (σουγιά) του, να τους κόψει τα κεφάλια και να τα κρεμάσει από μία κολόνα. Ήταν βλέπεις προπονημένος από το 1945. Για να δούμε μετά, εάν κάποιος άλλος δήλωνε κομμουνιστής…
ΥΓ. (Ελαφρώνοντας από τη διατεταγμένη υπηρεσία του Σαββατοκύριακου το φίλο μου, ΣΧΟΛΙΟ).
Πιστεύω τω φίλω.
Πιστόν φίλον, εν κινδύνοις γιγνώσκεις.
Ο φίλος τον φίλον εν πόνοις και κινδύνεις ου λείπει.