Το σύντομο σημείωμά μου ασφαλώς και δεν αποτελεί εγχείρημα αποτίμησης και αξιολόγησης του ποιητικού έργου του συντοπίτη ποιητή Ηλία Κεφάλα. Αυτό είναι δουλειά των κριτικών της λογοτεχνίας, που και τις γνώσεις έχουν και την τέχνη κατέχουν. Άλλωστε, ποτέ μου δεν φιλοδόξησα να υποκαταστήσω τους βιβλιοκριτικούς και να ασχοληθώ με κάτι που δεν μου κέντριζε το ενδιαφέρον.
Διαβάζοντας το τελευταίο έργο του ποιητή «Τρίκαλα 1951-1969, η πόλη όπου γεννήθηκα» (εκδόσεις Γαβριηλίδης, Αθήνα 2014), με διαπέρασε ιδιαίτερη συγκίνηση και καθώς διανύω την έκτη δεκαετία της ζωής μου και «Επειδή η ζωή μας μοιάζει να φυραίνει/μέρα τη μέρα, δε θα πει πως η ζωή/δεν αξίζει τον κόπο», όπως λέει ένας άλλος αγαπημένος ποιητής της γενιάς μου, ο Μιχάλης Γκανάς,ανατρέχω σε γεγονότα του παρελθόντος και «γηράσκω διαρκώς ενθυμούμενος», όπως εύστοχα γράφει στα «επιλογικά» του βιβλίου ο Ηλίας Κεφάλας.
Σ’ αυτό το ανάγνωσμα αναγνωρίζω τον εαυτό μου, από τότε που κατεβαίνω απ’ το χωριό για πρώτη φορά στην πόλη των Τρικάλων, για να φοιτήσω στο Β΄ Γυμνάσιο, μέχρι τον στοχαστικό κι αγαπημένο καθηγητή Κώστα Τοπούζη που δεν μου υπέδειξε μόνο, αλλά και μου επέβαλε την πανεπιστημιακή σχολή που ακολούθησα. Είμαι βέβαιος ότι αυτό ισχύει για πάρα πολλούς μαθητές τότε, της φτώχειας και της ανέχειας. Γιατί πώς δεν θα αναγνωρίσουν τον εαυτό τους στα τόσα κοινά βιώματα της γλαφυρής αφήγησης του ποιητή όσοι έτρωγαν στα υπόγεια μαγειριά με δεφτέρι και «δικό τους ψωμί», για να στομώσει καλύτερα η πείνα, ήταν αγαπημένα παιδιά του υπέροχου Δαμιανού Τέγου, άκουσαν την κραυγή των πολιτικών κρατούμενων απ’ τα σίδερα των φυλακών το 1964, είχαν το όνειρο να αποκτήσουν τα «Άπαντα» του Κώστα Κρυστάλλη κι έκρυψαν ξεχειλωμένο παπούτσι από ντροπή;
Ο Η.Κ. μας δίνει την ευκαιρία να ζήσουμε ένα αναδρομικό ταξίδι στα στερημένα και σκληρά χρόνια της σχολικής μας ζωής, ένα ταξίδι δυνατό αντίδοτο και βάλσαμο στην καταθλιπτική σημερινή εποχή που βιώνει ο καθένας μας για προσωπικούς κι όχι μόνο λόγους. Μας δίνει το ερέθισμα, για να ανατρέξουμε με συγκίνηση και νοσταλγία σ’ αυτά που μας σημάδεψαν, σ’ εκείνη την ευαίσθητη παιδική και εφηβική ηλικία που η καταχνιά του χρόνου έχει σκεπάσει.
Δεν έχω ιδιαίτερους δεσμούς με τον Ηλία, που να μου υπαγορεύουν επαίνους και υπερβολικές τιμές ούτε να μου επηρεάζουν την όσο γίνεται αμερόληπτη κρίση μου για έργο του. Γνωριζόμαστε τόσο, ώστε ανταλλάσσουμε φιλικό χαιρετισμό, από τις εκδρομές του Φ.Ι.ΛΟ.Σ., τις λογοτεχνικές συνάξεις του βιβλιοπωλείου «Κηρήθρες» και τις εκδηλώσεις πολιτισμού άλλων χώρων της πόλης. Τον γνωρίζω όμως καλύτερα μπορώ να πω, μέσα από τα ποιητικά και πεζά του δημιουργήματα και τονίζω (ασχέτως της σημασίας και της βαρύτητας που έχει η γνώμη μου) χωρίς τοπικιστική προκατάληψη, πως είναι από τις πιο ευαίσθητες ποιητικές φωνές της γενιάς μου και νομίζω πως βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της ποιητικής δημιουργίας.
Φαλαγκάρας Σταύρος, εκπαιδευτικός
