“Κρατάω μέσα μου τις βρισιές που μου ‘ρθε να πω σ’ όσους-μέσα στις ταραγμένες ώρες της επιδημίας- περνάνε νομοσχέδιο λεηλασίας του φυσικού περιβάλλοντος λες και είναι ιδιοκτήτες του.
Σαν ιδιότυπο ανάθεμα παραθέτω τα λόγια από ένα τραγούδι ακυκλοφόρητο:
ΜΕ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑΤρεμοπαίζει ένας λαμπτήρας φθορισμένος και η βλάβημε τα νύχια της το γδέρνει το απόλυτο σκοτάδι.Είναι σαν να στέλνει σήμα περιμένοντας συμπόνια.Στην Απώτατη τη Θούλη ίσως φτάσει με τα χρόνια.
Όταν έφυγε ο Σούνταν, ο πλατύρρινος και γκρίζος,τρελαθήκαν οι βουφάγοι κι έπιασε τη χλόη ρίγος.Έγινε κραυγή το ρίγος και τραγούδι για τ’ αηδόνια.Στην Απώτατη τη Θούλη θα τ’ ακούσουν με τα χρόνια.
Περιμένουνε στη στάση δέντρα με θλιμμένες πλάτες·όλα αρχίσαν κάποια μέρα, πριν να γεννηθούν οι λάσπες.Θε να ‘ρθεί λεωφορείο-σε λιγάκι ή με τα χρόνια-για την Έσχατη τη Θούλη, για τα μαρμαρένια αλώνια.
Δευτέρα βράδυ 4/5/2020
Θανάσης Παπακωνσταντίνου”
