Και τώρα τί;

Να λυπηθούμε , να κλάψουμε ; να ταυτιστούμε με τους τρομoκρατες;
Η κοινή γνώμη πάγωσε στο άγγελμα της τρομοκρατικής επίθεσης στον πρώην Πρωθυπουργό Λουκά Παπαδημο.
Η ψυχολογία μας είναι θωρακισμένη να αντιμετωπίζει παρόμοιες καταστάσεις και να επεξεργάζεται τις προσλαμβανουσες σκηνές βίας;
Θα κλειστούμε στο καβούκι μας και θα στρέψουμε το νου μας σε άλλα   θέματα που αφορούν την ατομικότητα μας και μόνο αδιαφορώντας για το σύνολο;
Ως πότε θα αφήνουμε τους άλλους να παίρνουν  το νόμο στα χέρια τους και να καταδικάζουν το μέλλον μας ;
Τί νομίζουμε ότι δεν κινδυνεύουμε; γιατί δεν είμαστε διάσημοι;
Η βία δεν κάνει διακρίσεις.  Χτυπά ωμά και απροκάλυπτα. Είναι νωπες οι μνήμες και οι πληγές από το Μάντσεστερ.
Στη χώρα μας η τρομοκρατία με τις σκοτεινές και υποπτες διασυνδέσεις της χτυπά πάντα στην καρδιά της Δημοκρατίας και της ελεύθερης σκέψης.
Καταφέρνει να πάρει με το μέρος της μια μικρή μερίδα πολιτών θεωρώντας τη ως τιμωρο του συστήματος και των στρεβλωσεων του.
Χαραζουν πολιτική με την τροχιά των όπλων και το αίμα των θυμάτων.
Τί θα γίνει ως συνέπεια των επιθέσεων τους: λιγότερη δημοκρατία, περιορισμός των ατομικών ελευθεριών και απομόνωση της χώρας.
Ο στόχος τους επετεύχθη;

Δ.Μ.