΄Παιδεία δεν είναι τα πτυχία μας, αλλά η αισθητική μας. Ο τρόπος με τον οποίο συνομιλούμε, φλερτάρουμε, περπατάμε στο δρόμο, κρατάμε την πόρτα να περάσει ο άγνωστος στο ασανσέρ.
Παιδεία είναι οι λέξεις μας, η διακριτικότητά μας, η ελευθερία μας, τα όρια της ελευθερίας μας, η μουσική που ακούμε, η γλώσσα του σώματός μας, το πόσο αγαπάμε να μαθαίνουμε, να αλλάζουμε, να διαβάζουμε σαν να είμαστε κάθε φορά άγραφα χαρτιά.
Παιδεία είναι η ταπεινότητα αλλά και η επιμονή στις αξίες μας, το ότι δεν είμαστε προς πώληση, το ότι σεβόμαστε τον άνθρωπο, το παιδί του άλλου, την κυρία που καθαρίζει το γραφείο μας, τον κύριο που καθαρίζει το πάρκο στο οποίο βγάζουμε βόλτα το σκύλο μας, την κοπέλα στο ταμείο.
Παιδεία είναι η μεγαλοψυχία μας, το να ποτίσουμε μια άγνωστη γλάστρα, το να φροντίζουμε την πίσω όψη του σπιτιού μας.
Παιδεία είναι το να προστατεύουν τα χέρια μας τον αδύναμο, να τα βάζουν με το θηρίο.
Παιδεία είναι το πόσο μπορούμε να έρθουμε απέναντι στο σύστημα και στους συστημικούς, παιδεία είναι η γενναιότητα και η ευθύνη.
Παιδεία είναι το να διαλέγεις τον δύσκολο δρόμο της αξιοπρέπειας, της μοναξιάς και συνάμα να καίγεται το μέσα σου για το κοινό καλό.
Για το ωραίο και τη σωτηρία του.
Κείμενο της Δωρας Μαργελη
Εξαιρετική απάντηση στο ερώτημα : “τι είναι παιδεία;”
Παιδεία είναι η Ενσυναίσθηση. Η κατανόηση της θέσης του άλλου. Των συναισθημάτων και των φόβων του.
Παιδεία είναι η Κατανόηση μαζί με την Αγάπη. Αγάπη για τον εαυτό μας, για τη δουλειά, για την καθημερινότητά μας, για το περιβάλλον στο οποίο ζούμε. Αγάπη για τους άλλους. Αγάπη στον θετικό τρόπο σκέψης. Αγάπη για τη ζωή.
Παιδεία είναι η Εκτίμηση. Για την προσπάθειά μας, για την προσπάθεια των άλλων, για το ότι μπορούμε να προσπαθήσουμε πάλι και να αρχίσουμε ξανά.
Παιδεία είναι η Δύναμή μας. Να μάθουμε να μην τα παρατάμε.
Παιδεία είναι και η Συζήτηση. Ο υγιής και εποικοδομητικός διάλογος.
Παιδεία είναι η εξέλιξη της προσωπικότητας μας, ενδεχομένως μέσα από λάθη, αλλά και από την αναγνώρισή τους.
Παιδεία είναι ο Σεβασμός. Σεβασμός, χωρίς κακοποίηση λεκτική, ψυχολογική ή σωματική. Επίγνωση του ότι δεν είσαι καλύτερος από τον άλλον. Επίγνωση του ότι δεν έχεις το δικαίωμα να σηκώσεις χέρι πάνω του.
Yπέρτατη μορφή Παιδείας, ίσως τελικά να είναι η καταπάτηση του «εγώ» μας, που συνηθίζει ύπουλα να μας αλλοιώνει τη χαρά και τη ζωή.
Στον φίλτατο που …ανακατεύει, αναδεύει: Σε ποιον τα λέτε αυτά, ομού με τα της κας Δώρας Μαργέλη; Σε αυτόν που προχθές έκανε αναστροφή με την …τζιπούρα του, από την οδό 28ης Οκτωβρίου στην Ηρώων Αλβανικού Μετώπου(πολύ δύσκολο σήμερα, πρέπει να βγεις εντελώς αντίθετα στην ροή) και πήγε να δείρει τον πεζό, που φυσικά πρόσεχε από την άλλη μεριά; Φεύγοντας του είπε, ” ξέρου που κάθησι, θα έρθου να σι πλακώσου”. Αυτή είναι η Ελλάδα σας κύριοι, κάνετε πως δεν την ξέρετε;
Υ.Γ. 1. Όποιος βρει τι ψηφίζει ο προαναφερθείς, αμειφθήσεται.
Υ.Γ. 2. Το έχω ξαναγράψει: Ένας ηλικιωμένος με μηχανάκι επάνω στην πλατεία της λαϊκής αγοράς παραλίγο να με ”πατήσει”. Του είπα, ”ώ συγγνώμην” και ευγενέστατα απάντησε, ”δεν πειράζ΄παιδί ΄μ”.
Αξιαγάπητε Jim Riflevinegar, πραγματικά το λέω και το αισθάνομαι, είστε εξαιρετικός και πολύ εύστοχος σε όλα τα σχόλιά σας. Σας απαντώ: ότι γράφει το εξαιρετικό άρθρο απλά, λιτά και καθημερινά, προσθέτω την ενσυναίσθηση, κατανόηση, αγάπη, εκτίμηση, δύναμη, συζήτηση, διάλογος, προσωπική εξέλιξη, σεβασμός, (αφήνω την καταπάτηση του εγώ, είναι πολύ προχωρημένο) και καταλήγω…. Κάποια από αυτά να διαθέτουμε ο καθένας μας ως χαρακτηριστικό ή ως συμπεριφορά ή έστω να το παλεύουμε βρε αδερφέ, να μας προβληματίζει, όσα περισσότερα τόσο το καλύτερο φυσικά, έστω και ένα ένα μόνο…έχουμε βρει το δρόμο για την παιδεία. Να σημειώσω ότι πάντα βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο για όλα, είμαι αισιόδοξο άτομο και εκεί ποντάρω…