Ποιος είσαι, ρε κατακαημένε! Ανοίξτε τα τρελάδικα να βγει ο κόσμος έξω, λέει ένα λαϊκό άσμα!
Ήταν που ήταν, απόγινε, που λέει και η θεία η Μαρίτσα στο χωριό. Πέρα όμως από τα τραγουδάκια και τις γελοιογραφίες, κλασικές εικονογραφημένες, οι επιπτώσεις της καραντίνας άρχισαν να φαίνονται και μάλιστα τραγικά.
“Παιδιά, τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά!” Ακόμη και η φύση τρελάθηκε, Απρίλης και πέφτει χιόνι. Ε, κάτι πρέπει να πέσει κι εκεί.
Στην πόλη πέφτει μαθαίνουμε… ξύλο. Σε λίγο θα χτυπιομαστε όλοι μεταξύ μας. Τι; Σου είχα άχτι και γινάτι προ κορονοϊου; Τώρα θα δεις. Μαλλιοτραβήγματα στην Ασκληπιού και κλοτσιες στα Μανάβικα.
“Λάμψη” και “Καλημέρα Ζωή” θα ωχριούν μπροστά σε όσα θα γίνονται. Φώσκολος θα γίνουμε, με το δεύτερο βέβαια συνθετικό του επιθέτου του αείμνηστου. Και μάλιστα θα ζητάμε να έρχονται τα κανάλια και τις κάμερες, γιατί διαφορετικά δεν έχουμε λόγο να προκαλούμε τσαμπουκαδες.
Προκαλώ άρα υπάρχω: “Προσέξτε με, είμαι κι εγώ εδώ. Είμαι ασήμαντος και αδιάφορος, αλλά με ένα μικρόφωνο μπορώ να λαμψω για λίγα λεπτά και να μου δώσετε σημασία. Έστω για λίγο. Ε; Για να αντέξω τη μιζέρια, την ανοησία και την ανυπαρξία μου. Γιατί τίποτα άλλο δεν μπορώ να κάνω.
Τι να παρουσιάσω; Τη ζωή μου; Τα έργα μου; Ανθρώπους που με αγαπούν; Δεν έχω τίποτα, παρά μόνο τη χλεύη όλων. Ο βασιλιάς είναι γυμνός!.
Κοιτάξτε με… δείτε με όμως…με λίγα λεπτά δημοσιότητας μπορώ να μεταμορφωθω, από σκουλήκι να γίνω βόας. Βγείτε όλοι σας, αν μπορείτε, σας εκλιπαρώ, καταδικάστε την αδικία και τα άδικα χτυπήματα που μου καταφέρουν.
Σας παρακαλώ, βγείτε και πείτε ότι είμαι σημαντικός, ότι είμαι κάποιος. Κόμματα, φορείς, σύλλογοι, σωματεία, όλη η γειτονιά. Έστω κι αν τα χτυπήματα τα έχω φανταστεί.
Έστω και αν δεν έχω κανέναν θεσμικό ρόλο πουθενά. Έστω και αν προκαλώ καυγάδες για να τραβήξω την προσοχή, όπως οι γειτόνισσες σε μια φτωχογειτονια του ’50 που ρίχνει η μία τα απόνερα στην αυλή της άλλης.
Δείτε με, υπάρχω, μπορώ, είμαι δυνατός… είμαι ο…ο κάποιος.. είμαι…” Ποιος είσαι, ρε κατακαημένε. Είσαι ένα τίποτα, δεν υπάρχεις παρά μόνο στο άρρωστο μυαλό σου. Φώτα και κάμερες κλείστε.
Τέλος όλα για σένα. Λησμονιά και περιφρόνηση. Καληνύχτα, θλιβερέ ανθρωπάκο.
Καληνύχτα. Αυτός ο κόσμος, ο δικός μας υπέροχος μικρόκοσμος θα γίνει καλύτερος και θα αλλάξει όμορφα, ευτυχώς χωρίς εσένα!
Κ.Κ.
