Όταν βρέχει, πάντα ο νους μου τρέχει στην ιδιαίτερη πατρίδα μου, τα Τρίκαλα Θεσσαλίας.
Αυτός ο τόπος ζυμώθηκε με τα παιδικά κι εφηβικά μου χρόνια, έγινε άσβεστη μνήμη, αφήγηση, χάρισμα, αλλά και γεύση αθεράπευτης μελαγχολίας από τον αδόκητο αποχωρισμό μου απ’ αυτόν.
Καθόρισε την μετέπειτα πορεία μου, αφού με βάφτισε στο φυσικό του κάλλος, στη λαϊκή και λόγια κουλτούρα του, μετουσίωσε τα προσωπικά μου ερεθίσματα από τους ποικίλους πομπούς του, σε εσωτερικές διεργασίες, σε ανησυχίες που αποτέλεσαν θεμέλιοι λίθοι της λογοτεχνικής μου δημιουργίας.
Με ορίζουν ακόμα τα θαύματα και το φως αυτής της πόλης. Περίτρανη απόδειξη το μυθιστόρημά μου «Μην περάσεις το ποτάμι», όπου ο μύθος του διαδραματίζεται στα Τρίκαλα.
Αισθάνομαι «κληρονόμος» των θησαυρών του Τσιτσάνη, Καλδάρα, Βίρβου, Χρ.Κολοκοτρώνη, Γ.Σαμολαδά, Μητροπάνου, Ν.Παππά.
Τους αναζητώ, τους αφουγκράζομαι αυτούς τους συμπατριώτες μου, καθώς και τη γνήσια δημοτική παράδοση του τόπου μου.
Όλα τα σημάδια της καταγωγής μου χύθηκαν στην λογοτεχνική μου φλέβα, κι από νωρίς μου έδειξαν τον τρόπο να βλέπω, να αισθάνομαι, να γράφω.
Όσο θα έχω την ικανότητα ν’ ακουμπάω την ψυχή μου στις λέξεις και τις νότες, θα με εμπνέει, και πάντα θα βρίσκω το δρόμο για το «νόστιμον ήμαρ»…
Η φωτογραφία είναι τού συμπατριώτη μου Χρήστου Νταούλα.
Σήμερα, μια βροχερή μέρα, στην κεντρική πεζογέφυρα τής πόλης.
Βέρα Βασιλείου-Πέτσα
