Στο κίνημα που αντιτίθεται στην εγκατάσταση αιολικών πάρκων στα βουνά μας, φαίνεται ότι προσχώρησαν αίφνης οι τοπικοί μας άρχοντες.
Δεν γνωρίζω αν όντως πείστηκαν από τα επιχειρήματα όσων αγωνίζονται τα τελευταία χρόνια για την αποτροπή της αλλοίωσης του φυσικού περιβάλλοντος της περιοχής μας η τα κίνητρα τους είναι καθαρά ψηφοθηρικά.
Κι αυτό γιατί την ίδια ζέση δεν επέδειξαν στο παρελθόν όταν αδειοδοτήθηκαν χιλιάδες στρέμματα εύφορης γης, για να εγκατασταθούν φωτοβολταικά πάνελ ακόμη και σε πρώην προηγμένες βιομηχανίες(ΕΛΒΙΚ) η παρακάμπτοντας Εθνικούς οδούς όπως στη περίπτωση της Τρικάλων – Πύλης.
Βέβαια η απουσία στρατηγικού και χωροταξικού σχεδιασμού στο τομέα της πράσινης ανάπτυξης δεν ήταν απόρροια ολιγωρίας της δημόσιας διοίκησης όπως πιστεύουν πολλοί, αλλά σκόπιμη μεθόδευση προκειμένου να επωφεληθούν τυχοδιωκτικά επιχειρηματικά συμφέροντα, που άδραξαν έτσι το προηγούμενο διάστημα την ευκαιρία για εύκολο κέρδος.
Σήμερα ενόψει ενεργειακού αρμαγεδώνα και λόγω της επισιτιστικής κρίσης που έπεται, είναι επιτακτική η ανάγκη αναθεώρησης της μέχρι τώρα προσέγγισης τόσο στο πρωτογενή τομέα παραγωγής όσο και σ` αυτόν των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας.
Και δεν αναφέρομαι βέβαια μόνο στην ηλιακή η αιολική αλλά κυρίως στην υδροηλεκτρική, με το κουφάρι του φράγματος της Μεσοχώρας να αποτελεί αδιάψευστη απόδειξη των εγκληματικών πρακτικών που ακολουθήθηκαν τις τελευταίες δεκαετίες.
Δεν είναι τυχαίο ότι διαχρονικά, ουδείς κοινοβουλευτικός η αυτοδιοικητικός του νομού πρότεινε ποτέ τη διενέργεια δημοψηφίσματος για ένα τόσο κρίσιμο θέμα για τη Τρικαλινή κοινωνία, που για χρόνια παραμένει δέσμια ισχνών μειοψηφιών και συμφερόντων.
Κώστας Κουτσονάσιος.
