Παρά τα 2 χρόνια στην εξουσία, η κυβέρνηση δεν έχει ακόμη μάθει να αποφεύγει τα αυτογκόλ.
Τελευταίο παράδειγμα, η αξιόλογη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση που προωθεί το υπουργείο Παιδείας, πριν το ίδιο μεταθέσει τη συζήτηση στην αριστεία, προσφέροντας έτοιμο γκολ στην αντιπολίτευση.
Ακόμη και αν είναι σωστή η κλήρωση αντί της βαθμολογίας ως κριτήριο επιλογής των σημαιοφόρων στα Δημοτικά Σχολεία, το υπουργείο έπρεπε να αποφύγει να την νομοθετήσει αυτή τη στιγμή, που η αντιπολίτευση κατηγορεί τη κυβέρνηση για απαξίωση της αριστείας.
Έτσι θα αναγκαζόταν να τοποθετηθεί επί της μεταρρύθμισης. Τώρα στη ΝΔ δόθηκε ο χώρος να ξεδιπλώσει μια βολική συντηρητική ατζέντα και στο ΠΑΣΟΚ να ταυτιστεί με την ΝΔ.
Ξεχνώντας ότι ήταν αυτό που υποβάθμιζε ή καταργούσε την αριθμητική αποτίμηση στο Δημοτικό και η ΝΔ αυτή που την ενίσχυε.
Για την κυβέρνηση η απόφαση για τους σημαιοφόρους μαρτυρά την πίεση που δέχεται για να ικανοποιήσει το αριστερό της ακροατήριο. Αλλά τέτοιες κινήσεις δεν ωφελούν.
Τις μοναδικές στην Ευρώπη μαθητικές παρελάσεις, που κληρονόμησε ιστορικά από δικτατορίες Μεταξά και ΣΙΑ, η αριστερά πρέπει να της καταργήσει. Όχι να τις «μεταρρυθμίσει». Αν η κυβέρνηση δεν έχει το κουράγιο να τις καταργήσει, δεν χρειάζεται να το ρίξει στη τύχη.
Έρχεται η Βενεζουέλα όλο και πιο κοντά!
Καρανίκες όλων των σχολείων ενωθείτε!
Εγώ λέω να τα καταργήσουμε όλα! Και σχολεία και παρελάσεις και αριστεία.
Να γίνουμε όλοι μια τεράστια κατασκήνωση και όλοι μαζί να διοριζόμαστε στο Δημόσιο και οι πιο τεμπέληδες να γίνονται Υπουργοί και σύμβουλοι αυτών.
Και τον πιο ψεύτη να τον βγάζουμε ομόφωνα Πρωθυπουργό…έτσι χωρίς εκλογές και άλλες αηδίες.
Αυτή η Ελλάδα μας αξίζει.
Τι ψυχή θα παραδόσεις,
ρε Παυλόπουλε???
Πως είναι δυνατόν ένας φιλελεύθερος πολιτικός όπως ο Παυλόπουλος, που έχει αφιερώσει τη ζωή του σε αγώνες για την Δημοκρατία, την Ισονομία, την Ισοπολιτεία, την Αριστεία ν’ ανέχεται όλο αυτό το φασιστερό Μπάχαλο???
Πως είναι δυνατόν να βλέπει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μας, να ξεφτιλίζονται καθημερινά οι ανεξάρτητοι θεσμοί του κράτους μας και να σφυρίζει αδιάφορα???
Πως είναι δυνατόν να βλέπει ο Παυλόπουλος την κατρακύλα του κράτους μας σε καθεστώς “Μαδούρου” και να το ανέχεται χωρίς την παραμικρή παρέμβαση???
Θάθελα νάξερα, τι ψυχή θα παραδόσεις ρε Παυλόπουλε, όταν θα έρθει η ώρα της κρίσης???
Μετά από το περίφημο «Η αριστεία είναι ρετσινιά» του κ. Αριστείδη (γιος του Άριστου;) Μπαλτά από τις προγραμματικές δηλώσεις του Φεβρουαρίου του 2015, δεν έχει περάσει πολύς καιρός. Την είχε πει για όσους θυμούνται για να υπερασπιστεί την υποβάθμιση των πρότυπων πειραματικών σχολείων που επέφερε. Σήμερα 2.5 χρόνια μετά ο κ. Γαβρόγλου καταργεί τον κανόνα ο καλύτερος μαθητής να κρατάει τη σημαία και ο σημαιοφόρος θα προκύπτει από κλήρωση. Ας δούμε ψύχραιμα, χωρίς υστερίες, γιατί αυτό είναι λάθος και ας το συνδέσουμε και με την αριστεία.
Καταρχήν ας ξεκινήσουμε από τον όρο. Για μένα αριστεία σημαίνει όχι να είσαι άριστος, αλλά να το επιδιώκεις, δηλαδή να βελτιώνεσαι. Χαρακτηρίζει δηλαδή τον δρόμο, όχι τον προορισμό. Είναι δηλαδή μια διαδικασία, όχι μια κατάσταση. Αυτή η προσέγγιση δίνει στην αριστεία έναν δυναμικό και όχι ένα στατικό χαρακτήρα.
Η πορεία προς την αριστεία, η βελτίωση δηλαδή είναι συνυφασμένη με την προσπάθεια. Τα αγαθά κόποις κτώνται. Είναι επίσης συνυφασμένη με την αξιολόγηση. Για να κρίνεις αν κάποιος είναι ο καλύτερος πρέπει να συγκριθεί με άλλους να τους συναγωνιστεί. Δεν είναι κακό πράγμα ο συναγωνισμός και κακώς δαιμονοποιείται από ένα μέρος της αριστερής ρητορικής. Ο συναγωνισμός, η άμιλλα είναι στη φύση του ανθρώπου και είναι η κινητήριος δύναμη της προόδου. Το να ξεπερνάς εμπόδια και να πετυχαίνεις στόχους δεν μπορεί να γίνει αν δεν αγωνίζεσαι. Και πάντα σε αυτά υπάρχει συναγωνισμός, στην απλούστερη περίπτωση έχεις να συναγωνιστείς τον εαυτό σου.
Ας γυρίσουμε στο θέμα της σημαίας ή στο θέμα της εισαγωγής σε ένα αναβαθμισμένο εκπαιδευτικό περιβάλλον. Το να μαθαίνεις τα παιδιά ότι η επιτυχία, η επίτευξη ενός στόχου, μια ανταμοιβή μπορεί να είναι αποτέλεσμα της μοίρας και της τύχης και όχι της προσπάθειας και της ικανότητας είναι διαβρωτικό για την νοοτροπία τους. Τα κάνει να υποτιμούν τη σημασία του κόπου και της προσπάθειας και να εναποθέτουν τις ελπίδες τους σε κάτι εξωγενές, που δεν εξαρτάται από αυτούς. Και αυτό είναι κακό μάθημα. Τα μετατρέπει σε παθητικούς μοιρολάτρες και όχι σε ενεργητικούς πολίτες. Έτσι θα προτιμούν τη βολική δικαιολογία του «οι άλλοι φταίνε» και όχι την άβολη του «δεν προσπάθησα αρκετά». Θα γίνονται εύκολοι οπαδοί της συνωμοσιολογίας και της ήσσονος προσπάθειας. Και αυτά τα δύο πάνε συνήθως μαζί. Παραδείγματα ουκ ολίγα.
Τελικά λίγα εξαρτώνται από τους άλλους, τα περισσότερα εξαρτώνται από σένα. Με άλλα λόγια σε οτιδήποτε κάνουμε στη ζωή, βελτίωση χωρίς προσπάθεια δεν υπάρχει. Δεν υπάρχει ασανσέρ προς την επιτυχία, πρέπει να πας από τις σκάλες. Αυτό νομίζω πρέπει να μαθαίνουμε και στα παιδιά μας για να τα κάνουμε υπεύθυνους πολίτες. Και όχι ότι μπορεί να πετύχουν, να εξελιχθούν από τύχη ή ακόμα χειρότερα από γνωριμία.
Η ομαδική αριστεία περνάει μέσα από την ατομική. Πρέπει όλοι οι παίκτες να προσπαθούν να γίνουν καλύτεροι για να γίνει καλύτερη η ομάδα. Αν κάποιοι «λουφάρουν» το πληρώνει η ομάδα, το πληρώνουν και οι υπόλοιποι συμπαίκτες τους. Επίσης η αριστεία μέσα σε μία ομάδα σημαίνει να κάνεις το καλύτερο για την ομάδα και όχι για τον εαυτό σου, και αυτά τα δύο κάποιες φορές δεν συμπίπτουν. Για παράδειγμα δεν μπορεί όλοι να επιδιώκουν να γίνουν πρώτοι σκόρερ.
Έχω την αίσθηση ότι η λέξη «αριστεία» δημιουργεί αλλεργία στα πιο αριστερά ακροατήρια γιατί θεωρείται ότι βρίσκεται σε αντιδιαστολή με την ισότητα. Η επιδίωξη της αριστείας θεωρούν δηλαδή ότι εντείνει την ανισότητα. Μα όμως την ισότητα πρέπει να την επιδιώκουμε στην γραμμή της εκκίνησης όχι στη γραμμή του τερματισμού. Ίσες ευκαιρίες δεν σημαίνει και ίσες επιδόσεις. Το ζητούμενο είναι το πρώτο, όχι το δεύτερο.
Και κάτι τελευταίο. Η λέξη αριστεία έχει στην Ελλάδα λοιδορηθεί τα τελευταία χρόνια κυρίως από την αριστερή ρητορική, γιατί σκοπίμως τη συνδέουν με την αριστοκρατία σε αντιδιαστολή με τη δημοκρατία. Μα όμως μία κοινωνία για να εξελιχθεί χρησιμοποιεί τη δημοκρατία σωστά για να επιλέξει τους πιο καλούς («άριστους») που θα την καθοδηγήσουν. Αν δεν δουλεύει σωστά η δημοκρατία τότε η κοινωνία θα επιλέγει τους αρεστούς που θα της κάνουν τα χατίρια και θα την παρασύρουν. Και εκεί δυστυχώς οδηγεί ο λαϊκισμός, το μεγάλο βιτριόλι της δημοκρατίας…
Καλά οι άριστοι. Οι μέτριοι τι θα κάνουν;
Στην Ελλάδα πιστεύουμε ότι είμαστε όλοι προορισμένοι για τα μεγάλα και τα σπουδαία. Αερολογούμε περί αριστείας και ονειρευόμαστε μεγαλεία μέσα σε ένα ουτοπικό πλαίσιο το οποίο μας έχει θαμπώσει με την αοριστία του και μας έχει εγκλωβίσει στο λαμπερό του τίποτα
Oποτε φουντώνει η συζήτηση περί αριστείας, φουντώνει ο θυμός μέσα μου. Oχι για τους άριστους. Οι άριστοι θα τον βρουν το δρόμο τους είτε φροντίσει είτε δεν φροντίσει το κράτος, είτε επιβραβευτούν είτε δεν επιβραβευτούν. Με τους μέτριους, όμως, ποιος θα ασχοληθεί;
Ας πάψουμε να βαυκαλιζόμαστε και να υποκρινόμαστε. Το να επαινούμε την αριστεία και να δηλώνουμε φανατικοί υπέρμαχοι αυτής δε μας καθιστά άριστους. Η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας, της κάθε κοινωνίας, της κάθε χώρας, απαρτίζεται από μέτριους. Είμαστε μέτριοι, ο κόσμος αποτελείται από μέτριους ανθρώπους κι αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να αλλάξει, όσο κι αν κάνουμε πως δεν το βλέπουμε.
Εάν δεν παραδεχτούμε ότι είμαστε μέτριοι, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να φτιάξουμε ένα εκπαιδευτικό σύστημα της προκοπής και, φυσικά, θα μείνουμε με κακούς επαγγελματίες, με δυστυχισμένους υπαλλήλους και με επιστήμονες σε υπαρξιακή κρίση. Διότι κανείς δεν μας μαθαίνει πώς να αναγνωρίζουμε από παιδιά την οποιαδήποτε κλίση μας, πώς να εκμεταλλευόμαστε τα ταλέντα μας, να είμαστε δημιουργικοί και πρακτικοί, πώς να γίνουμε -με δυο λόγια- αυτό που θέλουμε, είτε πρόκειται για αστροναύτες είτε πρόκειται για νυχτοφύλακες. Αντιθέτως, μεγαλώνουμε με την προσδοκία των «αρίστων» ή -έστω- των καλύτερων. Και ποιος θεωρείται εκ των αρίστων ή εκ των καλυτέρων; Ο πτυχιούχος και ο trendy. Έτσι, αντί να μας βοηθήσει κάποιος να διαγνώσουμε εάν είμαστε γεννημένοι για βιβλιοθηκονόμοι ή λογιστές, για συνοδοί βουνού ή πυροσβέστες, για υδραυλικοί ή νοσοκόμες, για εργάτες σε βουλκανιζατέρ ή κλειδαράδες, μας βάζει με το ζόρι να γίνουμε άνεργοι πολιτικοί επιστήμονες, αδέκαροι μηχανικοί, γιατροί μετανάστες, χασοδίκες δικηγόροι ή βαριεστημένοι bartenders, κακόκεφες hair therapists και στραβομουτσουνιασμένες hair colorists.
«Μα», θα αντιτείνει κάποιος, «ίσα ίσα που το εκπαιδευτικό σύστημα είναι φτιαγμένο για μέτριους». Με συγχωρείτε, αλλά δεν το τρώω αυτό το παραμύθι. Το εκπαιδευτικό σύστημα είναι φτιαγμένο για «τόσο – όσο». Για να είναι όλοι ευχαριστημένοι και, ταυτόχρονα, όλοι δυσαρεστημένοι, αλλά κανείς καλά εκπαιδευμένος. Οι μαθητές είναι ευχαριστημένοι επειδή θα βρουν κάπου να περάσουν (εφόσον υπάρχει οικονομική ευχέρεια), οι καθηγητές επειδή δεν δυσαρεστούν και πολύ τους γονείς, οι γονείς επειδή έχουν την ψευδαίσθηση ότι τα παιδιά τους θα σπουδάσουν και θα προκόψουν, οι φροντιστές για ευνόητους λόγους. Από όλο αυτό το στρεβλό σύστημα, ο πιο χαμένος είναι η ελληνική κοινωνία ολόκληρη, που είναι στημένη σε λάθος βάση, με λάθος τρόπο, από ανθρώπους που νιώθουν ότι πήραν τη ζωή τους λάθος. Ολο αυτό μάς κάνει μια χώρα χωρίς την παραμικρή φιλοδοξία. Μια χώρα που σέρνεται, διότι δεν μπορεί να παραδεχτεί τη μετριότητά της.
Γι’ αυτό τον λόγο, άλλωστε, δεν θέλει να βλέπει και τους άριστους να προοδεύουν. Αυτό πολλές φορές είναι για το καλό των αρίστων οι οποίοι βρίσκουν τον δρόμο προς το εξωτερικό μια ώρα αρχύτερα, αλλά κακό για την κοινωνία η οποία φυσικά και χρειάζεται και τους άριστους.
Εκπαιδευτικό σύστημα για μέτριους σημαίνει σύστημα που προετοιμάζει τους μέτριους μαθητές του για να γίνουν απαραίτητοι σε μια κοινωνία η οποία αναγνωρίζει τη χρησιμότητα του οδηγού απορριμματοφόρου, του ταξιτζή, της κομμώτριας, της γυναίκας που φροντίζει ηλικιωμένους, του ανθρώπου που αλλάζει λάστιχο στο αυτοκίνητό μας κι έχει την ευθύνη για την ασφάλειά μας. Σε μια τέτοια κοινωνία, όλοι οι παραπάνω αλλά και όλοι όσοι κάνουν κάποιο «παρακατιανό» και διόλου glamorous επάγγελμα, χαίρουν σεβασμού. Και ναι, προσωπικά γνωρίζω τέτοια κοινωνία: τη γερμανική. Μια κοινωνία που γνωρίζει ότι δεν απαρτίζεται από αρίστους αλλά από μετρίους και γι’ αυτόν τον λόγο φροντίζει ώστε αυτοί να έχουν μια ποιότητα ζωής. Να αμείβονται καλά, να νιώθουν ασφαλείς, να επιμορφώνονται, να συμμετέχουν σε δράσεις, να ωθούνται να παρακολουθούν πολιτιστικές εκδηλώσεις. Γι αυτό τον λόγο, ο οδηγός του λεωφορείου θα χαμογελάσει και θα καλημερίσει τον κάθε επιβάτη. Επειδή εκπαιδεύτηκε για να γίνει οδηγός λεωφορείου, να χαμογελά και να καλημερίζει τον κάθε επιβάτη χωρίς να βλαστημά την ώρα και τη στιγμή που έγινε οδηγός λεωφορείου ενώ οι γονείς του τον προόριζαν για γιατρό και ο ίδιος ήθελε να γίνει αστροφυσικός, αλλά έμεινε στη Β’ Λυκείου από κοπάνες. Κι όλοι όσοι έχουν γνωρίσει τη Γερμανία και τους Γερμανούς, θα επιβεβαιώσουν ότι είναι μια κοινωνία που φροντίζει για την ευημερία των μέτριων και αναγνωρίζει την αξία και τη σημασία τους.
Αντιθέτως, στην Ελλάδα πιστεύουμε ότι είμαστε όλοι προορισμένοι για τα μεγάλα και τα σπουδαία. Αερολογούμε περί αριστείας και ονειρευόμαστε μεγαλεία μέσα σε ένα ουτοπικό πλαίσιο το οποίο μας έχει θαμπώσει με την αοριστία του και μας έχει εγκλωβίσει στο λαμπερό του τίποτα. Ας κατεβούμε για λίγο από το βάθρο μας και να δούμε την πραγματικότητα. Οτι είμαστε μια κοινωνία μετρίων, όπως όλες οι κοινωνίες του κόσμου και πρέπει να εκπαιδευτούμε ώστε να ζήσουμε με όσο το δυνατόν μεγαλύτερο όφελος για την κοινωνία και για εμάς.
Oσο για τους άριστους, αυτοί θα τον βρουν το δρόμο τους, όσα εμπόδια κι αν τους βάλει κάποιος. Πριν το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο γεννήθηκε η Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ στα πλινθόκτιστα του Βύρωνα, και γειτονόπουλό της ήταν ο συνθέτης και μαέστρος Θόδωρος Αντωνίου, από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες διεθνώς της σύγχρονης μουσικής. Και οι δυο βρέθηκαν από τα χώματα στα οποία μεγάλωσαν να διαπρέπουν σε χώρες δύσκολες, όπως η Γαλλία και οι ΗΠΑ, αντιστοίχως. Αλλά ήταν άριστοι.
ΥΓ Δεν μηδενίζω τις προσπάθειες και τα αποτελέσματα πολύ καλών εκπαιδευτικών σε πολύ καλά σχολεία. Μιλώ για το σύστημα γενικώς, το σύστημα αυτό που όλοι κατακρίνουμε αλλά φοβόμαστε να αντικρίσουμε κατάματα.