Καταθλιπτικό μοιάζει το σκηνικό γύρω μας. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ετοιμάζεται να υπογράψει το τέταρτο μνημόνιο και μάλιστα …προκαταβολικά, βάζοντας σφραγίδα διαρκείας στον κοινωνικό Μεσαίωνα. Ο Μητσοτάκης τρέχει να δει τη Μέρκελ και τον Σόιμπλε, σε μια προσπάθεια να τους πείσει ότι αυτός μπορεί να κάνει τα ίδια και ακόμη περισσότερα και μάλιστα πιο γρήγορα και πιο καλά.
Τα ζόμπι του πασοκικού «εκσυγχρονισμού» εμφανίζονται ξανά. Η Ακροδεξιά σηκώνει ολοένα πιο ψηλά και απειλητικά το αηδιαστικό της κεφάλι, απειλεί και τραμπουκίζει, ενώ το δολοφονικό της χέρι είναι έτοιμο να χτυπήσει οποιαδήποτε στιγμή.
Και όλοι τους ετοιμάζονται να πάρουν νέα όπλα, βουτώντας πιο βαθιά το κεφάλι στον βούρκο των ανταγωνισμών και των πολέμων.
Το κεφάλαιο έχει αποθρασυνθεί και, πέρα από το δικό του ξεκαθάρισμα λογαριασμών, εφορμά σαν ύαινα για να ξεσκίσει τα τελευταία δικαιώματα που έχουν απομείνει στους εργαζόμενους, αντιμετωπίζοντάς τους ως φτηνά εργαλεία μίας χρήσης.
Τα ασφαλιστικά ταμεία καταρρέουν, μαζί με το ΕΣΥ και τη δημόσια παιδεία. Η κοινωνική πλειοψηφία στενάζει από τους αβάσταχτους φόρους, την ανεργία και την πρωτόγνωρη και βίαιη εκμετάλλευση. Η ξεπουλημένη ηγεσία της ΓΣΕΕ κάνει συναντήσεις με το …ΔΝΤ. Και οι τοκογλύφοι δανειστές τρίβουν τα χέρια τους με τους προσκυνημένους.
Εκβιάζουν, πειραματίζονται, αλλά και συγκρούονται πάνω στην καμπούρα του δύσμοιρου λαού.
Παρ’ όλα αυτά, οι σπίθες της οργής και της αντίστασης δεν έχουν σβήσει. Μένουν ζωντανές και ενίοτε, ακόμη και από εκεί που δεν το περιμένει κανείς, ξεπηδούν φλόγες. Όπως συμβαίνει στην περίπτωση της φτωχής και μικρομεσαίας αγροτιάς, που τολμά ξανά να στήνει μπλόκα στην πολιτική κυβέρνησης και Βρυξελλών, αψηφώντας την κρατική καταστολή, την τρομοκρατία των τσιφλικάδων, τα παζάρια και τα ξεπουλήματα κάποιων κατ’ όνομα αριστερών.
Όπως συμβαίνει με το ηρωικό κίνημα κατά των πλειστηριασμών στη Θεσσαλονίκη και αλλού, που φτιάχνει ρεύμα ανυπακοής και σημειώνει νίκες — και γι’ αυτό, προκαλεί τη μήνη του συστήματος εξουσίας.
Κι ακόμα, με τον συντονισμό για το προσφυγικό, που τολμά να σπάει τα σύγχρονα γκέτο τα οποία έχει φτιάξει η κυβέρνηση, στη βάση της απάνθρωπης συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας.
Με την πρόσφατη απεργία στον νευραλγικό κλάδο των τηλεπικοινωνιών, με το ξέσπασμα εκπαιδευτικών και γονιών στον κλάδο της «ειδικής αγωγής», αλλά και με την έφοδο των πυροσβεστών στο υπουργείο ή με την ολιγόωρη κατάληψη στα κεντρικά γραφεία του ΕΦΚΑ από τους ίδιους τους εργαζόμενους.
Όλα αυτά είναι καλά και ελπιδοφόρα. Αποδεικνύουν ότι ο μοναδικός χαμένος αγώνας είναι αυτός που δεν δίνεται. Στέλνουν μήνυμα στους «πάνω» και τους «έξω» ότι δεν τρώμε κουτόχορτο, ότι δεν πάνε όλοι στα σπίτια τους, ότι δεν θα μας τρομοκρατήσουν.
Ότι θα μας βρίσκουν μπροστά τους σε όλα τα εγκλήματα που διαπράττουν. Ότι η αλυσίδα δεν έχει σπάσει και δεν θα σπάσει εύκολα. Ότι μπορεί, τελικά, να πάει αλλιώς — και να τους πάρει ο διάολος!
Δυστυχώς, όμως, αυτό δεν μπορεί να γίνει με τους σημερινούς όρους. Οι σπίθες και οι φλόγες δεν είναι πυρκαγιά. Τα αποσπασματικά χτυπήματα, ακόμη και αν κάποιες φορές βρίσκουν στόχο, ανησυχούν ή πληγώνουν τον αντίπαλο, δεν είναι ικανά να τον απειλήσουν. Δεν θα καταφέρουν ποτέ να τον ρίξουν στο καναβάτσο. Κι έτσι, θα απειλεί πάντα να μας συντρίψει. Κι αν επιβιώσουμε για έναν ακόμη γύρο, δεν είναι σίγουρο ότι θα τη βγάλουμε καθαρή στον επόμενο.
Τούτη τη στιγμή, χρειάζεται τόλμη, σχέδιο και προοπτική. Στρατηγική και τακτική αντεπίθεσης και νίκης, μέχρι το τέλος, χωρίς μισόλογα.
Ανασυγκρότηση και συγκέντρωση δυνάμεων, έτσι ώστε τα χτυπήματά μας να γίνουν ισχυρά και, κάποια στιγμή, θανατηφόρα. Ας συζητάμε ατελείωτες ώρες κι ας διαφωνούμε, ας τσακωνόμαστε πού και πού, ας βαδίζουμε σε δρόμους χωριστούς — αρκεί να καταφέρουμε να χτυπάμε μαζί. Κι όσο το κάνουμε, τόσο πιο πολύ θα το έχουμε ανάγκη. Τόσο θα γινόμαστε πιο σύντροφοι, στην πράξη και όχι στα λόγια.
Μόνο έτσι, ο αντίπαλος που σήμερα φαντάζει τρομακτικός, παντοδύναμος και ανίκητος, θα κλονιστεί και στο τέλος θα λυγίσει. Μόνο τότε θα φυσήξει κόντρα, ένας άνεμος καθαρός και δροσερός, που θα διαλύσει τη μελαγχολία και την καταχνιά. Που θα φουσκώσει τα πανιά μας και θα οδηγήσει τα σκαριά μας στο βάθος του ουρανού, το οποίο παραμένει κόκκινο!
του Γιώργου Παυλόπουλου
prin.gr
