Δήθεν πολιτικοί, διευθυντές γραφείων γενικών εξυπηρετήσεων, χωρίς κανένα όραμα, πέρα από αυτό που έχει να κάνει με την προσωπική τους ανάδειξη και την ικανοποίηση του πλούσιου εγώ τους.
Δήθεν συνδικαλιστές, φιλαράκια με τους πολιτικούς, καριερίστες, που έμαθαν να κοροϊδεύουν τη βάση την οποία εκπροσωπούν, καλμάρωντάς την απέναντι σε ουσιαστικές και δίκαιες διεκδικήσεις.
Δήθεν αγανακτισμένοι πολίτες, που θίγονται μόνο όταν κάτι αφορά το σπιτάκι τους, απρόθυμοι να ξεβολευτούν , ανήμποροι και φοβισμένοι, λαλίλαστοι στα καφενεία όταν δεν τους ακούει κανένας που πραγματικά μπορεί να θιχτεί από τα αιτήματά τους.
Δήθεν δημοσιογράφοι που αναζητούν την είδηση που θα κάνει εντύπωση αρκεί να μην θίγει τα αφεντικά τους και τους φίλους τους, απρόθυμοι να αναζητήσουν την αλήθεια, απρόθυμοι να αναδείξουν τα ουσιαστικά προβλήματα και να τα ερευνήσουν σε βάθος.
Δήθεν δημόσιοι λειτουργοί, έρμαια της κάθε εξουσίας, που δεν μπορούν και δεν θέλουν συχνά να τα βάλουν με τα μεγάλα συμφέροντα, αφού η δουλειά τους γίνεται μια χαρά όταν συμμορφώνουν τον κάθε μικρό.
Σαπίλα. Βρωμιά. Μια βρωμιά που όσο δεν την ξεσκεπάζουμε, τόσο γίνεται ένα με το περιβάλλον και δένει απόλυτα σαν κάτι φυσικό. Αποδεχθήκαμε να ζούμε μ’ αυτή.
Αποδεχθήκαμε να μεγαλώσουμε τα παιδιά σ’ αυτή τη βρώμικη και ανθυγιεινή κοινωνία, συμβουλεύοντάς τα για τον τρόπο με τον οποίο θα επιβιώσουν.
Φτιάχνουμε στα σπίτια μας μέσα και στα σχολεία μας τους εργάτες της νέας εποχής, που θα ξέρουν να λένε πάντα ναι στα αφεντικά τους.
Οδηγώντας τους εργάτες αυτούς σε μεγαλύτερη εξειδίκευση, σε περισσότερες ξερές γνώσεις, αφήνοντάς τα, όμως, εντελώς ακαλλιέργητα. Δεν μπορούμε να τα εμπνεύσουμε δημιουργώντας γι αυτά όραμα γιατί πλέον δεν έχουμε εμείς οι ίδιοι όραμα.
Ότι διαφορετικό από τα παραπάνω αποτελεί εξαίρεση και είναι γραφικός και κάπως περίεργος αυτός ο διαφορετικός. Δεν διεκδικώ κανένα τέτοιο τίτλο για τον εαυτό μου.
Μακάρι κάποτε να τα καταφέρω να είμαι διαφορετικός και άξιος. Δεν είναι εύκολο, γιατί συνήθισα να ζω με αυτά τα δεδομένα. Γιατί παραλίγο να πιστέψω ότι όλα είναι μάταια και αξίζει να προσπαθεί κανείς μόνο για το κλειστό του περιβάλλοντα χώρο στα πλαίσια του εφικτού.
Το εφικτό, φυσικά, έχει οριστεί από άλλους. Τα γράφω αυτά πιο πολύ για να τα βλέπω εγώ και να ντρέπομαι που δεν έχω προσπαθήσει περισσότερο όλα αυτά τα χρόνια.
Γιατί γνωρίζω πως τελικά κάπου βαθιά μέσα στον κάθε έναν και στην καθεμιά από εμάς υπάρχει μια φλόγα, μια ανθρωπιά, που μπορεί να γεννήσει, ίσως, την ελπίδα για κάτι καλύτερο από το προδιαγεγραμμένο μας μέλλον.
Σ.Κ.
