Το «δεν θέλω να πάω σχολείο» των παιδιών μου, με βρίσκει πλέον να μουρμουρίζω ένα «ούτε και εγώ θέλω να πάτε» και να πάει στον κάλαθο των αχρήστων όλη αυτή η κλασσική επιχειρηματολογία για το πόσο ωραία είναι στο σχολείο με τους φίλους σας, πόσο ωραία πράγματα μαθαίνετε και ότι το φυσικό σας περιβάλλον είναι εκεί.
Σε άλλες εποχές θα μιλούσαμε για κλασσικές αγωνίες μια μαμάς για τα παιδιά της.
Στις εποχές που ζούμε πρόκειται για κάτι περισσότερο.
Αφορά την ανασφάλεια που σε κάνουν να αισθάνεσαι οι λεγόμενοι «αρμόδιοι» , που τους ζητάς το αυτονόητο και στο κάνουν ζητούμενο. Και θέλω να πιστεύω ότι είναι αυτονόητο να είναι ασφαλές ένα παιδί στο σχολείο του. Και θέλω επίσης να πιστεύω ότι γι’αυτό κάποιοι βρίσκονται στις θέσεις που βρίσκονται. Αν δεν βρίσκονται γι’αυτό, μάλλον είναι σε λάθος θέση.
Το να είσαι στην δουλειά σου και να κατακλύζεσαι από σκέψεις για το αν θα πέσει το ταβάνι στο κεφάλι του παιδιού σου εν ώρα μαθήματος, αν θα πλημμυρίσει το σχολείο και δεν θα ξέρεις πως θα βγει από εκεί μέσα, για το αν θα καταρρεύσει κάποιος τοίχος την ώρα που τρώει αμέριμνα στο παγκάκι του προαύλιου χώρου, αν θα φύγει κανένας τσίγκος από ένα σαπισμένο στέγαστρο που κρατιέται από ένα συρματάκι την ώρα που πάει να πιει νερό από την (ο Θεός να την κάνει) βρύση και πολλά, φαντάζομαι, περιστατικά που λαμβάνουν χώρα στα δημόσια σχολεία κατά καιρούς και σε βάζουν να σκέφτεσαι αν εκεί που είναι, είναι όντως καλά (ψυχή τε και σώματι).
Μέσα σ’ ένα μήνα είχαμε τρία περιστατικά σε σχολεία της πόλης και δεν ξέρω πόσα θα ακολουθήσουν ακόμη, αν και το απεύχομαι. Αλλά για να μην ζούμε από θαύμα ή από τύχη γιατί καμιά φορά και αυτά μπορεί μην πιάσουν ή οι αρμόδιοι θα μας πούνε που πηγαίνουν τα δικά τους τα παιδιά σχολείο να στείλουμε και τα δικά μας όπου φαντάζομαι θα κάνουν το καλύτερο ή θα πρέπει να σοβαρευτούνε και να τοποθετήσουν σε υπεύθυνες θέσεις, υπεύθυνους, ικανούς και γνώστες και όχι πέντε, δέκα καρεκλοκένταυρους που μπορεί να είναι καλοί στην αρχική εργασία τους αλλά εκεί που τους τοποθετούν απλά δεν κάνουν.
Δεν μπορεί να έχεις γεμίσει όλες τις υπηρεσίες «σταθμάρχες» και μετά να αναρωτιέσαι ποιος φταίει όταν γίνει το κακό ή να παίζεις αυτό το, καθόλου, αστείο παιχνίδι ευθυνών πάνω από τις ζωές των παιδιών.
Και όχι δεν είναι η ζωή κανενός παιδιού «ευκαιρία» για να κάνεις το αυτονόητο.
Η’ το κάνεις εφόσον θέλεις να είσαι δίπλα στον πολίτη ή κρύβεσαι πίσω από δήθεν προτεραιότητες μέχρι να έρθει η «κακιά ή ώρα» και να καταρρεύσει μαζί με το ταβάνι και όλο σου το αφήγημα.
