Ζωή Χατζηθωμά : Εννιά απόψε το βράδυ, πρώτη μέρα στη δουλειά μετά τις διακοπές. Καθώς γύριζα σπίτι και το κεφάλι μου ακόμη να ξεκολλήσει από ένα άγνωστο αρχαίο κείμενο, χτυπάει το τηλέφωνο: το σπλάχνο μου θέλει να του φέρω μια περίεργη σοκολάτα με αυτοκόλλητα λέει που είδε λέει στην τηλεόραση και δεν κατάλαβα τι άλλο έλεγε…Βρέθηκα τρέχοντας στο συνοικιακό σούπερ μάρκετ με καμάρι που το πρόλαβα ανοιχτό και βρήκα και τη σοκολάτα!
Πιάνω κουβέντα με την κοπέλα στο ταμείο, της λέω ότι μόλις τελείωσα τη δουλειά, είμαι κουρασμένη, είπαμε για τον καιρό, διάφορα γυναικεία χαζά… Όταν πίσω μου ακριβώς ένας καλοστεκούμενος κύριος πάνω κάτω εβδομήντα χρόνων μου λέει με δυνατή φωνή και αυστηρό ύφος: ”Εμ, βέβαια, αφού γυναίκες σαν εσένα γυρίζουν στη δουλειά μέχρι τα μεσάνυχτα και δεν κάθονται στο σπίτι τους να μεγαλώνουν τα παιδιά τους και να μαγειρέψουν, πώς θα βρουν σωστές γυναίκες να παντρευτούν οι νέοι σήμερα; Μωρέ, καλά κάνουν μερικοί έξυπνοι και σας παρατάνε!”.
Έμεινα με το στόμα ανοιχτό, ήθελα να του πω πολλά, αλλά βασικά να του τσακίσω το καλάμι με τα αρβυλάκια μου! Δεν του είπα και δεν έκανα τίποτα, μόνο τον κοίταξα ειρωνικά (καλά, τον κατατρόμαξα τώρα!). Μουρμουρίζοντας βγήκε και τον έβλεπα να χάνεται στη νύχτα κινηματογραφικά, εκείνος πρωταγωνιστής ταινίας τρόμου και γω σε μαύρη κωμωδία. Ή αντίστροφα;…
Τόση ώρα μετά το περιστατικό ακόμη σκέφτομαι: Τώρα ή ο συμπαθέστατος κατά τα άλλα κύριος έχει ένα δίκιο, ή εγώ δίνω πολύ λανθασμένη εντύπωση σε κάποιους, ή κάνω κάτι πολύ λάθος σ’αυτή τη ζωή! Τελικά στο γυρισμό έφαγα και τη σοκολάτα του παιδιού, αλλά δεν κατάφερα να γλυκαθώ.
Μάλλον δεν έπρεπε να με απασχολεί το άγνωστο κείμενο στα αρχαία, αλλά το άγνωστο στη ζωή και την καθημερινότητά μας! Να μου μιλάτε γλυκά απόψε, έχω υπαρξιακό, αδέλφια!
