Ένας χρόνος από εκείνο το θεοσκότεινο βράδυ του Φλεβάρη. Από εκείνο το φριχτό μαντάτο που έφθασε από την κοιλάδα των Τεμπών, σε όλη τη χώρα και πάγωσε τις ψυχές μας…
Ένας χρόνος μέσα στον οποίο η ζωή συνεχίστηκε αλλά όχι για όλους. Για κάποιους σταμάτησε οριστικά εκείνη την ώρα, λίγο πριν τα μεσάνυχτα.
Τόσο για τους πενήντα επτά που χάθηκαν, όσο και γι’ αυτούς που τους περίμεναν και θα τους περιμένουν πάντα.
Τους γονείς που έχασαν τα παιδιά τους, τους αδελφούς, τους φίλους τους συμμαθητές…
Δεν έκλεισε, ούτε πρόκειται να κλείσει ποτέ αυτή η πληγή. Είναι απ’ αυτές που παραμένουν ορθάνοιχτες, και τις κουβαλάς μέχρι το τέλος.
Ναι, αυτή η αδυσώπητη απουσία ζει μαζί σου, όπως ακριβώς το γράφει ο ποιητής! Όταν περνάς το κατώφλι του σπιτιού σου στέκει εκεί!
Στις φωτογραφίες, στα ρούχα, στα αντικείμενα, στον χτύπο του τηλεφώνου, παντού όπου και να στρίψεις το βλέμμα σου, στον ύπνο και στον ξύπνιο σου!
Γερνάει και χάνεται μαζί σου…
Η πληγή όμως αυτή είναι ανοιχτή και για εμάς τους υπόλοιπους τους καθημερινούς τους… “αναλώσιμους”, που κατά τύχη δεν πήραμε αυτό το δρομολόγιο! Που έχουμε την… ψευδαίσθηση ότι τη γλιτώσαμε! Στο τρένο αυτό, άλλωστε, επιβάτες είμαστε όλοι!
Το “πάμε κι όπου βγει” μας αφορά άμεσα! Στο επόμενο… “ανθρώπινο λάθος” τους, μπορεί ο οποιοσδήποτε από εμάς να είναι στη λίστα!
Να είμαστε οι επόμενες… παράπλευρες απώλειες της κρεατομηχανής του κέρδους που δουλεύει ακατάπαυστα.
Της μηχανής που κυριάρχησε με την ανοχή μας πλήρως και που δημιούργησε ένα “Ματριξ” στο οποίο είμαστε εγκλωβισμένοι όπως τα έντομα που παγιδεύει στον ιστό της η αράχνη!
Κάπως έτσι μας βλέπουν εμάς τους… “επιβάτες του τρένου”! Ως έντομα! Οπότε η επιλογή είναι μία και μοναδική. Να βγούμε όσο το δυνατόν γρηγορότερα από το “Μάτριξ”.
Κι αν βολευτήκαμε μέσα σ’ αυτό δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να εγκλωβίσουμε και τα παιδιά μας. Δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να τα βγάλουμε εισιτήριο σ’ αυτό το δρομολόγιο.
Εχουμε υποχρέωση να ακούσουμε τις φωνές τους!
Ούτως ή άλλως αυτά θ’ αλλάξουν τον κόσμο…
Θ.Κ.
ΥΓ Καμία θυσία δεν έγινε παλιοτόμαρα. Δολοφονία ήταν.
Κι όχι μόνο δεν θα μείνουμε βουβοί, αλλά θα ακούτε τα ουρλιαχτά κι όταν κοιμάστε στα χρυσοπίκοιλτα σεντόνια σας…
