I……και όταν θάρθουν οι καιροί
Που θάχει σβήσει το κερί
στην καταιγίδα
Υπερασπίσου το παιδί
γιατί αν γλιτώσει το παιδί
Υπάρχει ελπίδα.
Στις γυμνές μέρες που ζούμε οι παραπάνω στίχοι γρηγορούν και κινητοποιούν τα συναισθήματα μας περισσότερο από ποτέ.
Κάνοντας λοιπόν το συναίσθημά μας πράξη, εμείς οι μαθητές του 1ου Λυκείου Τρικάλων συγκεντρώσαμε ρούχα και τρόφιμα για τους πρόσφυγες θέλοντας με την δράση μας αυτή να ζεστάνουμε τα παγωμένα βλέμματα των ανθρώπων που αδιάκοπα φτάνουν στη χώρα μας.
Θέλουμε επίσης να στείλουμε ένα μήνυμα σε όσους διαφεντεύουν τις τύχες του κόσμου μας να σταματήσουν τα πολεμικά παιχνίδια για να μη γεμίζουν τα μάτια μας εικόνες ανθρώπων που σκοτώνονται, ξεσπιτώνονται, θαλασσοπνίγονται για να μη σεργιανίζουν στο Αιγαίο άψυχα σώματα για να πάψουν τα καραβάνια των απελπισμένων να αναζητούν τον παράδεισο μακριά από τον τόπο τους – γιατί η πατρίδα του καθενός είναι ο παράδεισός του για να μη μας στοιχειώνουν θλιμμένα βλέμματα και άδειες αγκαλιές από παιδιά. Γιατί τα παιδιά πρέπει μόνο να χαμογελάνε – και αυτό είναι ασφαλές σημάδι ότι οι κοινωνίες προκόβουν και προχωράνε.
Ας κάνουμε λοιπόν την κραυγή τους και το κλάμα τους δύναμη για να ακουστεί η φωνή μας για βοήθεια και αρωγή και να ταξιδέψει σε όλες τις γωνιές της πατρίδας μας.
