O δρόμος με έβγαλε στα ριζοχώρια του Κόζιακα. Φωτογράφιζα τοπία ανείπωτης ομορφιάς, στολισμένα με τα χρώματα του φθινοπώρου.
Βίωνα στιγμές απόλυτης ξεγνοιασιάς, περιπλανώμενος στο απέραντο κίτρινο του κάμπου με τα θερισμένα σπαρτά, στο πράσινο των λοφοπλαγιών με τα τρεχούμενα νερά, κι ανάμεσα σε χαρωπούς ανθρώπους της υπαίθρου.
Ώσπου, ο θόρυβος ενός εκσκαφέα στη κοίτη του Κεφαλοπόταμου τάραξε την ηρεμία μου. Η περιέργεια με ώθησε να πλησιάσω πιο κοντά. Τον διαπεραστικό ήχο της ερπύστριας συνόδευε ο κρότος του κουβά, που γέμιζε και άδειαζε τα χώματα της κοίτης.
Ξάφνου, η λειτουργία του μηχανήματος σταματάει απότομα, κι ένα μικρό πέτρινο γεφύρι αποκαλύπτεται κάτω από τα λασπόνερα του ποταμού. Η έκπληξη και η αμηχανία ήταν απερίγραπτη μπροστά στο απροσδόκητο θέαμα.
Μάταια προσπάθησα να αναζητήσω πληροφορίες για αυτό το θαυμαστό έργο, φτιαγμένο από τα επιδέξια χέρια λαϊκών μαστόρων. Αυτό το γεφύρι, φαίνεται πως αποτελούσε τμήμα ενός παλιού οδικού δικτύου και εξυπηρετούσε τη μετακίνηση των ανθρώπων από τη Φήκη (Βαρμπόπη) προς το Βαλτινό, τον Πρίνο και τα υπόλοιπα χωριά του Κόζιακα.
Ο Κεφαλοπόταμος εκβάλει στον Πορταϊκό ποταμό κι αυτός με τη σειρά στον Πηνειό. Παλιότερα, τα γάργαρα νερά του τροφοδοτούσαν τις ντριστέλες του Γοργογυρίου, οι οποίες μνημονεύονται σε χειρόγραφα της Μονής Δουσίκου.
Αυτή η περιοχή έχει και ιστορικό ενδιαφέρον. Τα αρχαιολογικά ευρήματα και οι γραπτές πηγές επιβεβαιώνουν ότι κατοικείται ανελλιπώς από τους μυκηναϊκούς χρόνους μέχρι και σήμερα .
Bασίλης Πανάγος
