Σήμερα στην απογευματινή βόλτα με το σκύλο μου πήγαμε και περπατήσαμε δίπλα από τις όχθες του Ληθαίου. Κάποια στιγμή έπιασα τον εαυτό μου να έχει απορροφηθεί από τον κοασμό των βατράχων. Συνειδητοποίησα ότι μου είχε λείψει αυτός ο ήχος, καθώς τον τελευταίο χρόνο περνάω αρκετά λιγότερο χρόνο στο πεδίο. Ευτυχώς, λόγω των μικρών θημωνιών με παρόχθια και υδρόφιλη βλάστηση που υπάρχουν στο ποτάμι, στα Τρίκαλα έχουμε τη «πολυτέλεια» να ακούμε τα βατράχια και μέσα στην πόλη.
Όσο σουρούπωνε καθόμουν και χάζευα τις λιβελούλες που καθόταν σε μεγάλες ομάδες στα φυτά για να περάσουν τη νύχτα. Γύρω τους η πόλη συνέχιζε τους κυριακάτικους ρυθμούς της. Στα άνθη στα πρανή του ποταμού οι διάφοροι επικονιαστές κάνανε τις τελευταίες επισκέψεις της ημέρας. Ένα ζωντανό οικοσύστημα στον «ωκεανό» του τσιμέντου. Οι πιο πολλοί άνθρωποι δεν το βλέπουν, γιατί δεν το κατανοούν. Επίσης, πολλές φορές η «πρασινάδα» φαίνεται σαν βρωμιά στα μάτια των κατοίκων των πόλεων. Σαφώς και το αστικό “πράσινο” θέλει διαχείριση ώστε να είναι επιτυχής η συνύπαρξη. Αλλά με λίγο πρόγραμμα και επιστήμη όλα είναι εφικτά. Και μην ξεχνάμε ότι οι επικοινιαστές των λουλουδιών στα πρανή του Ληθαίου γονιμοποιούν και τα φρούτα που τρώμε, οι βάτραχοι τρώνε μύγες και οι λιβελούλες κουνούπια… Όλοι μια αλυσίδα είμαστε!
Δημήτρης Βαβύλης
