Δύο εβδομάδες μετά το μεγάλο σεισμό της Τετάρτης 3 Μαρτίου και ακόμη δεν έχει αρχίσει η επίλυση των προβλημάτων.
Η βοήθεια από το δήμο αργεί (ακόμη δεν έχει ολοκληρωθεί η διαδικασία των αιτήσεων), τα τροχόσπιτα ελάχιστα, τα containers όχι μόνο λίγα αλλά και μεγάλα (πρέπει να “συγκατοικήσουν” οι σεισμοπαθείς).
Ειλικρινά, πόσο εύκολα μπορούν να συνυπάρξουν μεγάλοι άνθρωποι με φίλους, με γείτονες, με συγχωριανούς στο ίδιο container και μάλιστα εν μέσω πανδημίας;
Σήμερα ξεκίνησε ο δεύτερος έλεγχος των κατοικιών. Δεν υπάρχει ενημέρωση. Οφείλουμε να είμαστε κάθε μέρα στο χωριό και να περιμένουμε τη σειρά μας.
Όταν δεν έχεις πλέον σπίτι να μείνεις, όταν όλη η γειτονιά σου είναι στην ίδια κατάσταση με σένα, περιμένεις την Επιτροπή στο δρόμο και στο κρύο. Δυστυχώς, ο καιρός δεν είναι πλέον σύμμαχός μας….Και ακούω ότι μπορεί να περάσει και τρίτη επιτροπή…γραφειοκρατία άπειρη, έλλειψη ενημέρωσης, αίσθηση ότι γίνονται διακρίσεις, γκρίνια, στενοχώρια, καβγάδες, υποψίες ότι γίνονται αδικίες στη διαχείριση καταστάσεων (ενός κακού μύρια έπονται) και όλα αυτά γιατί η πολιτεία είναι εκκωφαντικά απούσα!
Προς το παρόν τουλάχιστον…Περιμένουμε κι ευελπιστούμε σε γρήγορη αποκατάσταση των πληγέντων με κάθε τρόπο. Πριν να είναι αργά…
Αυτό που μας κάνει αισιόδοξους είναι η προσφορά και η αλληλεγγύη των συνανθρώπων μας από διάφορα μέρη της Ελλαδας.
Γι’ αυτό το λόγο διάλεξα τις δύο παρακάτω όμορφες φωτογραφίες του χωριού για την ανάρτηση, χωρίς κίτρινα και κόκκινα σπίτια, χωρίς σκηνές, τροχόσπιτα και containers έτοιμα για υποδοχή των κατοίκων….
Αθανασία Τσιοτινού
