Κρύος ιδρώτας έλουσε το νοσηλευτικό προσωπικό όλων των νοσοκομείων της χώρας με την Υπουργική απόφαση Γ6/Γ.Π.οικ. 46042/2022 – ΦΕΚ 4209/Β/8-8-2022 σχετική με τα επαγγελματικά καθήκοντα των ΔΕ Νοσηλευτών, που δημοσιεύτηκε λίγο πριν το Δεκαπενταύγουστο.
Η Αναπλ. Υπουργός Υγείας εν θερμώ… (λόγω καλοκαιριού) και με συνοπτικές διαδικασίες, έλυσε ένα πρόβλημα που ταλαιπωρούσε το νοσηλευτικό κλάδο από την ίδρυση του ΕΣΥ, 35 και πλέον χρόνια.
Ξέθαψε όμως, σκέψεις και ερωτήματα για τη συνέχεια και τη συνέπεια του κράτους.
Οι Νοσηλευτές ΔΕ (απόφοιτοι Νοσοκομειακών σχολών) ήταν αυτοί που στελέχωσαν σε ποσοστό 95% τα Δημόσια Νοσοκομεία από την ίδρυση του ΕΣΥ και μέχρι σήμερα το ποσοστό παραμένει αρκετά υψηλό (50-60%).
Απόδειξη οι οργανισμοί των Νοσοκομείων που φέρουν την έγκριση του Υπουργείου Υγείας. Τα ίδια καθήκοντα περιγράφονται και στο Π.Δ. 210/2001 αλλά οι διοικήσεις των νοσοκομείων φρόντισαν επιμελώς όχι μόνο να μείνει ανεφάρμοστο αλλά και να επιπλήττουν το κάθε Νοσηλευτή ΔΕ, που τολμούσε να το επικαλεσθεί.
Μέχρι χθες, ήταν τα φτηνά εργατικά χέρια που οι διοικήσεις απλόχερα τους ανέθεταν πολλαπλά καθήκοντα και υπέρμετρη ευθύνη για να καλύψουν τα κενά και την ανεπάρκεια του συστήματος υγείας.
Μέχρι χθες, ήταν η φτηνή εργατοώρα (1,5-2 ευρώ/ώρα) για τη κάλυψη των εξαντλητικών ωραρίων (νυχτερινά και αργίες). Μέχρι χθες, ήταν οι νοσηλευτές των χειρουργείων, των διασωληνομένων, των ειδικών θεραπειών, των νεφροπαθών, των ειδικών μονάδων, των νοσηλειών covid.
Σήμερα, αυτό το πολυπληθές και έμπειρο κομμάτι του νοσηλευτικού κλάδου, αντί να αναβαθμιστεί και να αξιοποιηθεί για την ενίσχυση των Νοσοκομείων που καταρρέουν, απαξιώνεται, υποβαθμίζεται και περιορίζεται σε καθήκοντα χαμηλόμισθου βοηθητικού προσωπικού.
Μετά την Υπουργική απόφαση, εύλογα θα μπορούσε κανείς να αναρρωτηθεί αν επί τόσα χρόνια, οι υπηρεσίες υγείας παρέχονταν πλημμελώς στους πολίτες αυτής της χώρας, από βοηθητικό προσωπικό και όχι από επιστημονικό, όπως αναφέρεται.
Το πολιτικό αυτό ολίσθημα οδηγεί σε σκοτεινά μονοπάτια καταφανούς αδικίας μιας εργασιακής ομάδας και εξαπάτησης του κοινωνικού συνόλου.
Το κράτος έχει συνέχεια… και οφείλει να τη διαφυλάξει με συνέπεια.
