Το Υπουργείο Παιδείας τη προηγούμενη εβδομάδα πέρασε με αιφνιδιαστική τροπολογία, σε άσχετο Νομοσχέδιο του Υπουργείου Μετανάστευσης και Ασύλου, το μέτρο της οπτικοακουστικής μετάδοσης των μαθημάτων για όσους μαθητές δεν μπορούν να παραστούν.
Όσες φορές στο παρελθόν οποιαδήποτε ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας επιχείρησε να εγκαταστήσει κάμερες σε χώρους των σχολείων, συνάντησε όχι μόνο τις αντιδράσεις της εκπαιδευτικής κοινότητας αλλά και τη νομικά δικαιολογημένη άρνηση της Αρχής Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων.
Σίγουρα το ζήτημα δεν είναι η τεχνολογία αλλά η χρήση της σ’ ένα ήδη σκληρό και απαιτητικό εκπαιδευτικό σύστημα. Στο σημείο αυτό ήρθε στο προσκήνιο μια οργανωμένη επιχείρηση απαξίωσης των εκπαιδευτικών στην κοινή γνώμη.
Η εμπειρία των δύο μηνών που πέρασαν απέδειξε πως καμία εξ αποστάσεως μέθοδος δε μπορεί να υποκαταστήσει το έργο της ζωντανής εκπαιδευτικής πράξης.
Προσωπικά, θα συμφωνούσα κάποιο σχολικό τμήμα να επικοινωνήσει μέσω της τεχνολογίας με έναν συμμαθητή που βρίσκεται για σοβαρούς λόγους μακριά από το σχολείο ώστε να έρθει σε επαφή με τους συμμαθητές του και να χαρεί. Όμως καμία εκπαιδευτική διαδικασία δε δικαιούται να μετατρέψει το μαθητή σε τηλεθεατή και τον εκπαιδευτικό σε παρουσιαστή.
Βασικά στοιχεία της δια ζώσης εκπαιδευτικής πράξης είναι η αλληλεπίδραση και η ανατροφοδότηση μεταξύ εκπαιδευτικού και μαθητή. Ο εκπαιδευτικός μεταδίδει πληροφορίες και γνώσεις, δημιουργώντας ανάλογη έλξη και προβληματισμό με τους μαθητές.
Σοβαρότερα προβλήματα που αξίζει να αντιμετωπιστούν είναι η έλλειψη ουσιαστικών υποδομών στις σχολικές μονάδες καθώς και η χαμηλή αποδοτικότητα του Ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος σύμφωνα με πρόσφατη Έκθεση του ΟΟΣΑ.
Τελειώνοντας θέλω να θέσω ένα ρητορικό ερώτημα σε κάθε γονέα: δεν είναι κάπως τρομακτικό και επικίνδυνο να μπορεί ο καθένας να παρακολουθεί, να κρίνει, να σχολιάζει την αντίδραση ενός παιδιού που ήρθε στο σχολείο για να εκπαιδευτεί και να κοινωνικοποιηθεί;
