(Από το βιβλίο: «Στο Βαρούσι». Τάκης Τλούπας, Μαρούλα Κλιάφα, Φανή Τσαπάλα-Βαρδούλη) «Γνώση». 1988.
Βασίλης Πάνος
(Απόσπασμα)
Τι κοιτάς; Τον Ληθαίο; Μμ… Τώρα τον έχουμε μόνο για λούσο, μα κάποτε ετούτο το ποτάμι ήταν πηγή ζωής για την πόλη. Εδώ έρχονταν οι νοικοκυρές να πλύνουν τα μάλλινα, εδώ και οι κερατζήδες, να ποτίσουν τα ζωντανά τους.
Παλαιότερα, που τα νερά δεν ήταν μολυσμένα, το ποτάμι είχε πολλά ψάρια. Μπριάνες. Τα ΄φερνε ο πατέρας μου φρέσκα, λαχταριστά απ΄την αγορά κι ώσπου η μάνα μου να βάλει το τηγάνι, εγώ πεταγόμουνα ως τον Κούκια, στην οδό Καραϊσκάκη, κι αγόραζα κρασί.
Το χειμώνα το ποτάμι αγρίευε. Πολλές φορές κατέβαζε πέτρες, κούτσουρα, καμιά φορά και κανένα απρόσεχτο ζωντανό. Σαν έλιωναν τα χιόνια στα βουνά, το νερό έγλειφε τα γιοφύρια.
((Απόσπασμα από το μυθιστόρημα «Ο ΠΡΩΤΟΤΟΚΟΣ» Του Νίκου Παππά).
Τα βράδια, τις βαθιές χειμωνιάτικες νύχτες, σκληρές και άγριες καθώς είναι, με φανάρια σαν ατομικά και κινητά γρι-γρι, όργωναν το Ληθαίο, που τότες ήταν γεμάτος από πελώριες σκουροπράσινες καραβίδες, που γινόταν κατακόκκινες στην επαφή τους με τ΄αναμμένα κάρβουνα ή το ζεστό νερό, από σπαρταριστές μεγαλόσωμες μπριάνες, που γέμιζαν τις βρεμένες σακούλες τους και τροφοδοτούσαν την τρικαλινή ψαραγορά, πλάι απ΄τα μπαρμπούνια που κουβαλούσαν άλλοι θαλασσινοί συνάδελφοί τους, από το Τσάγεζι, κοντά στις εκβολές του Πηνειού ποταμού στη θάλασσα.
Τα βράδια ο Ληθαίος, απ΄ τη γέφυρα του Τρικαίουγλου, ως τα ψηλά σπίτια και τις αποθήκες ξυλείας των Σιούγηδων, ήταν γεμάτος από φανάρια ψαράδων, που έκαναν το ποτάμι να φεγγοβολά σαν ένα φλεγόμενο σειρήτι….
