Όταν τρέχει πάνω στα βράχια του «Αρματολικού» ένα αγριόγιδο, είναι σαν ο βουνίσιος άνεμος να ντύνεται με οπλές και κέρατα.
Όσοι το έχουν δει, το θυμούνται για πάντα…Αν συναντήσεις παλιό ορεσίβιο στην Πίνδο ή στον Γράμμο και θέλεις να ανοίξεις συζήτηση μαζί του, υπάρχει ένας τρόπος:
κέρασε τσιγάρο και «σπρώξε» την ψυχή του να περιπλανηθεί στα διάσελα που βόσκουν τα κοπάδια με τα αγριόγιδα!
Κανένα άλλο ζώο δεν θαυμάζουν τόσο όσο αυτά. Και έχουν τους λόγους τους…Όποιος έχει κάτσει γύρω από μια φωτιά μαζί τους, έχει ακούσει ιστορίες, διηγήσεις και περιστατικά, που οι επιστημονικές «βιβλιογραφίες» δύσκολα θα συμπεριλάβουν.
«Ελαφιού τυρί κι από άγριο γίδι γάλα» ήθελε να τρώει και ο Κρυστάλλης, όταν βασανισμένος από την αρρώστια έλιωνε μακριά από το Συρράκο που γεννήθηκε και τόσο νοσταλγούσε…-
«Τα γίδια έχουν νόμους που τους τηρούν, έλεγε ο μπάρμπα Νάσος όταν με φιλοξενούσε στο κονάκι του. Στα νιάτα του ο γέροντας είχε θαυμάσει τους ριψοκίνδυνους πήδους τους στο χάος των φαραγγιών, την ικανότητα επιβίωσής τους μέσα στον χειμώνα, εκεί που άνθρωπος δεν θα άντεχε ούτε μια μέρα…
Τον καταλάβαινα. Αντάρτης στη Ήπειρο τα χρόνια της κατοχής ήταν. Και είχε δει τα αγριόγιδα «να σαιτεύουν στους γκρεμούς, το ένα πίσω από το άλλο, στην ίδια ακριβώς ακολουθία βημάτων. Από τη μια προεξοχή στην άλλη, το άλμα τους μια… βελονιά ακριβείας πάνω από το κενό»!
Όσοι ανέβαιναν πριν 15-20 χρόνια στη Γκαμήλα, στο Πολυνέρι, στο Αρματολικό, στο Παχτούρι, στο Αυγό ή στο Βροντερό της Πίνδου, ήξεραν ότι λίγα κοπάδια ρίζωναν από παλιά στα πιο απόκρημνα μέρη…
Στον Όλυμπο, όμως, φίλοι που ανέβηκαν μέχρι τον Μύτικα, μέτρησαν πολλά πρόπερσι το καλοκάιρι στο Οροπέδιο των Μουσών, στον Προφήτη Ηλία, στο Στεφάνι και στην Τούμπα.
Και στην Οίτη, κοπάδια με αγριόγιδα εμφανίστηκαν σε ράχες που οι ντόπιοι είχαν δεκαετίες να ξαναδούν…Ζώα σκληρά, μπορούν να ζουν ψηλά στα βουνά, όσα χιόνια κι αν πέσουν!
Σκάβουν με τα πόδια τους και βρίσκουν το χορτάρι και τα βλαστάρια που θα τα θρέψουν. Άλλωστε, μπορούν να επιβιώσουν έως και δύο εβδομάδες χωρίς τροφή!
Οι παλιοί έλεγαν πως το χιόνι, αν μείνει για πολύ άλιωτο, τα… στραβώνει για μερικές μέρες. Αλλά γιατρεύονται ξανά μόνα τους!Τώρα το καλοκαίρι, αν ξεπέσουν σε θέσεις χωρίς νερό, δεν πολυσκοτίζονται.
Τους αρκεί η πρωινή δροσιά στα χόρτα που τρώνε! Και αν η δίψα τα παρασφίξει, θα βρουν κάπου να πιουν, όσα χιλιόμετρα μακριά και αν είναι.
Ο δρόμος δεν τα κουράζει.Το μυστικό βρίσκεται στα μεγάλα πνευμόνια τους: 12 εκατομμύρια ερυθρά αιμοσφαίρια ανά κυβικό χιλιοστό έχουν στο αίμα τους, έναντι μόνο 5.5 εκατομμυρίων του ανθρώπου.
Και «το λέει και η καρδιά τους», αφού είναι 100 γραμμάρια βαρύτερη από τη δική μας.Καταλαβαίνετε γιατί εμείς αγκομαχάμε σαν… φυματικοί εκεί πάνω, ενώ αυτά τρέχουν σαν τον άνεμο στα μεγάλα υψόμετρα των 2.000 και 3.000 μέτρων, με τις αραιές συγκεντρώσεις οξυγόνου;
Ένας φίλος μου υποσχέθηκε ότι τον Νοέμβρη θα με πάρει μαζί του για να δω τις μονομαχίες των αρσενικών, σε έναν τόπο που ξέρει στα Βαρδούσια.Γιατί Νοέμβρη;
Γιατί είναι σκληρός αυτός ο μήνας για τα αρσενικά αγριόγιδα. Ισχύει και στον δικό τους κόσμο το γνωστό: «α ρε παλιομισοφόρια τι τραβάνε για εσάς τα αγόρια»!
Οι τράγοι διεκδικούν τα δικαιώματά του επί της αγέλης των θηλυκών. Έξαψη και τεστοστερόνη στο φουλ!
Δίνουν σκληρές μάχες μεταξύ τους και, κάποιες φορές, ο πιο αδύναμος γκρεμίζεται στο βάραθρο που χάσκει από κάτω.
Αν καταφέρω να πάω, θα σας πω…
Δημήτρης Στριλάκος
